” Είμαι η Κίκκα και βίωσα στην κυριολεξία στο πετσί μου το σκληρό πρόσωπο των διατροφικών διαταραχών. Ήμουν στην εφηβεία όταν ξεκίνησε ο δικός μου μοναχικός Γολγοθάς. Σε χρόνια που έπρεπε να αποκτώ όμορφες αναμνήσεις, εγώ ήμουν αγκαλιά με την λεκάνη της τουαλέτας. Η όψη της είχε γίνει φίλη μου, ίσως και η μοναδική εκείνη την εποχή. Καθώς κατάπινε κάθε μου θερμίδα, ήταν λες και μου έπαιρνε όλα εκείνα που δεν μπορούσα να εκφράσω. Τον θυμό, την πελώρια μοναξιά, την χαμηλή μου αυτοεκτίμηση, την ανάγκη μου για προσοχή και αγάπη…
Εκδικήθηκα το σώμα μου αμέτρητες φορές, τόσες που ανθρώπινος νους δεν το χωράει. Μέρες χωρίς φαγητό, μέρες δίπλα σε εμετούς, ένα παιδί παραδομένο, πληγωμένο, με σπασμένα τα φτερά για κάθε όνειρο. Ανήμπορη να παλέψω, βυθιζόμουν κάθε μέρα και πιο πολύ μέσα στο σκοτάδι μου.
Η ζυγαριά έδειχνε 32 κιλά μα εγώ νόμιζα πως ήμουν χοντρή. Το έβλεπα στον καθρέφτη! Ναι, αλήθεια το έβλεπα! Ήθελα κι άλλο κι άλλο κι άλλο… Κι έτσι μαστίγωνα τον εαυτό μου όλο και περισσότερο. Τα μάτια μου είχαν μαύρους κύκλους, το στόμα και τα δάχτυλά μου ήταν σκισμένα από τα οξέα των εμετών, το κορμί μου σκελετωμένο και η ψυχή μου πέτρα από θυμό…
Μεγάλωσα με γονείς που δεν μου έμαθαν να αγαπώ τον εαυτό μου αλλά να ντρέπομαι για αυτόν. Με κριτική για κάθε μου λάθος και όχι με επιβράβευση για ό,τι σωστό κατάφερνα. Μέσα σε ακραίες φασαρίες, φωνές και εντάσεις και έτσι από παιδί γεννήθηκαν μέσα μου ο φόβος, το άγχος, η ταραχή και η ανασφάλεια. Τιμωρήθηκα πολύ για τα παιδικά μου λάθη γιατί αυτός ήταν ο τρόπος διαπαιδαγώγησης που είχαν επιλέξει οι γονείς μου. Και όταν έπρεπε να τους έχω κοντά μου, εκείνοι απλώς με εγκατέλειψαν…
Χειρίστηκαν λάθος το διαζύγιό τους και άφησαν τον εγωισμό να τους νικήσει, με θύμα ένα παιδί στην εφηβεία… Εμένα!
Βρέθηκα να ζω μόνη, δίχως αγάπη και φροντίδα και με πελώριο μίσος για τον εαυτό μου. Ένιωθα πως άξιζα να βρίσκομαι στον πάτο και έτσι δεν είχα άλλη επιλογή από το να εκδικούμαι καθημερινά με μανία, κάθε χιλιοστό του κορμιού μου.
Με βασάνισα ανελέητα, εικόνες που έχουν χαραχθεί για πάντα μέσα μου μα κατάφερα και νίκησα. Κατάφερα μετά από μεγάλες μοναχικές μάχες να κερδίσω μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και να παλέψω να τα κάνω όλα καλύτερα. Μπόρεσα και βρήκα ψίχουλα αγάπης για τον εαυτό μου και έχτισα την αυτοεκτίμησή μου από την αρχή. Κι ας είναι ραγισμένη, δεν πειράζει! Έχει σίγουρα καλύτερα θεμέλια από εκείνα που μου είχαν μάθει να στηρίζομαι. Έκανα φως το σκοτάδι και μαλάκωσα από την αρχή την καρδιά μου και έδιωξα τον θυμό που με δηλητηρίαζε. Την αγάπη που δεν μου έδωσαν την γέννησα εγώ για εκείνους και τους συγχώρησα για να μπορέσω να πάω παρακάτω πιο δυνατή και με υγεία.
Πέρασαν κάπου στα 20 χρόνια από εκείνους τους εφιάλτες. Ως γυναίκα πια, θα πω πως είναι τελικά τυχαίο το πού ξεσπάει ο καθένας μας. Άλλος ξεσπάει στο ποτό, άλλος στα ναρκωτικά, άλλος στην παραβατικότητα, εγώ στις διατροφικές διαταραχές… Η ρίζα όμως είναι πάντα η ίδια και ξεκινάει στην συντριπτική της πλειοψηφία από την ίδια την οικογένεια!
Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με αγάπη και ασφάλεια. Να μαθαίνουν το σωστό και το λάθος με τρόπο όμορφο και όχι με άσχημη κριτική. Σε περιβάλλον ήρεμο που η βάση του θα είναι ο σεβασμός. Με χάδι, στοργή και υπομονή. Με γονείς που άσχετα αν έχουν πάρει διαζύγιο, ο ένας να αγαπάει τον άλλον.
Μέσα από αυτά χτίζονται τα θεμέλια μιας ολόκληρης ζωής! Και είτε θα είναι γερά και θα αντέχουν στις δυσκολίες, είτε θα έχουν ρωγμές και πάντα θα είναι ευάλωτα. Μέσα από αυτά χτίζεται η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση. Δύο απαραίτητα όπλα για να διεκδικούμε αυτά που μας αξίζουν. Για να μην ανεχόμαστε πράγματα που μας υποβιβάζουν και μας καταπιέζουν. Για να είναι ευκολότερος ο δρόμος μας ως ενήλικες και να μην χρειαστεί να παλέψουμε βαθιά με τον εαυτό μας μεγαλώνοντας.
Κλείνοντας, θέλω να αφήσω αυτό εδώ, που ίσως κρύβει τόμους βιβλίων μέσα του…
«Αν θυμόμασταν τι θέλαμε ως παιδιά, θα κάναμε λιγότερα λάθη ως γονείς! »
Η Κίκκα Ουζουνίδου, είναι συγγραφέας του αυτοβιογραφικού βιβλίου «Ανορεκτικά Όνειρα», εκδόσεις Οσελότος
