ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ

Κ. Θεοδοσιάδης: «Κερκόπορτα» η πιστοποίηση για τους εμβολιασμούς

Κ. Θεοδοσιάδης: «Κερκόπορτα» η πιστοποίηση για τους εμβολιασμούς

Το «καθηγητικό κατεστημένο» στα Πανεπιστήμια και η κεντρική πολιτική του υπουργείου Παιδείας ευθύνονται για τη μη σύνδεση των προγραμμάτων σπουδών των Πανεπιστημίων με τις ανάγκες της αγοράς και της κοινωνίας

 

Από τον Χαράλαμπο Πετρόχειλο

 

Απάντηση στο γιατί κράτησε αποστάσεις από τη νομοθετική ρύθμιση που έκανε προ δύο μηνών περίπου το υπουργείο Υγείας για την αναγνώριση της δυνατότητας των φαρμακοποιών να εμβολιάζουν έδωσε ο τέως πρόεδρος του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου(ΠΦΣ)  κ. Κυριάκος Θεοδοσιάδης μιλώντας στο DailyPharmaNews.

Το συγκεκριμένο ερώτημα τέθηκε στον κ. Θεοδοσιάδη στη λογική ότι η αναγνώριση της διενέργειας εμβολιασμών από τους φαρμακοποιούς αποτελούσε ένα διαχρονικό αίτημα του κλάδου που ικανοποιήθηκε τις τελευταίες μέρες της θητείας του ως προέδρου του ΠΦΣ πριν δώσει τα ηνία στον σημερινό πρόεδρο κ. Απόστολο Βαλτά και ίσως κάποιος να έλεγε πως είναι παράξενο να υποβαθμίζεις –σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό- κάτι το οποίο θα μπορούσες να έχεις αναδείξει ως επιτυχία σου.

Ο κ. Θεοδοσιάδης απαντώντας τόνισε πως «πρέπει να διευκρινίσουμε ότι εδώ εμπλέκονται δύο διαφορετικές έννοιες. Είναι η έννοια της εκπαίδευσης της οποίας είμαι φανατικός υποστηρικτής και την οποία έχω εισάγει ως πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης που ήμουν, εδώ και είκοσι χρόνια και την υποστηρίζω και σήμερα με όποιον τρόπο μπορώ. Η άλλη έννοια είναι αυτή της πιστοποίησης. Πιστεύω ότι η εκπαίδευση που έχουν οι φαρμακοποιοί από τα Πανεπιστήμια τα οποία αποφοίτησαν και την οποία ενισχύουν καθημερινά με τα συνέδρια και όλες εκείνες τις επιστημονικές δραστηριότητες που έρχονται να τους ενισχύσουν, τους παρέχουν τα απαραίτητα εχέγγυα για να μπορούν να ασκούν το επάγγελμά τους. Και μέσα στις δραστηριότητες τις επαγγελματικές και τις επιστημονικές είναι και ο εμβολιασμός».

Το πρόβλημα για τον κ. Θεοδοσιάδη είναι ότι «η πιστοποίηση έρχεται ως διοικητική πράξη –και εγώ είμαι αντίθετος ακριβώς με αυτό, τη διοικητική πράξη- από την πίσω πόρτα να τεκμηριώσει ότι δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις να κάνω εμβόλιο. Όμως εμείς όλα αυτά τα χρόνια λέμε ότι έχουμε αυτές τις απαραίτητες γνώσεις. Αυτό δεν λέμε; Και γι’ αυτό άλλωστε ζητάμε να κάνουμε τα εμβόλια. Δεν μπορεί να λέμε ότι έχουμε τις απαραίτητες επιστημονικές γνώσεις αλλά μετά να δεχόμαστε να μπούμε σε μία διαδικασία κρίσης και αξιολόγησης εάν πραγματικά έχουμε τις επιστημονικές γνώσεις.»

Σχολιάζοντας το γεγονός ότι η πιστοποίηση είναι κάτι που υπάρχει σε όλες τις χώρες όπου οι φαρμακοποιοί έχουν το δικαίωμα να εμβολιάζουν ο κ. Θεοδοσιάδης απαντά ότι «κάθε χώρα και κάθε επιστημονικός φορέας και κάθε εκπαιδευτικό σύστημα έχει το δικό του σχεδιασμό. Εγώ δεν έχω καμία αντίρρηση να μπει στα μαθήματα της Φαρμακευτικής στα Πανεπιστήμια –ίσα ίσα το εισηγούμαι- το μάθημα του εμβολιασμού το οποίο άλλωστε υπήρχε σε κάποιες πανεπιστημιακές σχολές, όπως στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο του μαθήματος των Πρώτων Βοηθειών. Όμως με τη διαδικασία πιστοποίησης ανοίγουμε μία “κερκόπορτα”. Αύριο εάν το ίδιο υπουργείο πει ότι “για να διαθέτετε ομοιοπαθητικά φάρμακα πρέπει να αποκτήσετε μία πιστοποίηση, για να μετράτε την πίεση των ανθρώπων που έρχονται στα φαρμακεία σας πρέπει να έχετε μία –άλλη- πιστοποίηση -διότι εσύ κ. Θεοδοσιάδη πριν 30 χρόνια δεν διδάχθηκες στο Πανεπιστήμιο πώς να μετράς την πίεση- για να πουλάς ορθοπεδικά είδη χρειάζεται μία –άλλη- πιστοποίηση”, τι θα γίνει; Θα οδηγηθούμε σε μία απαξίωση του πτυχίου το οποίο για να είναι πλήρες και ενιαίο και επαρκές θα πρέπει να συνοδεύεται από σειρά πιστοποιήσεων. Εάν μπούμε σε αυτή τη διαδικασία θα οδηγηθούμε σ’ ένα πτυχίο που δεν θα επαρκεί παρά μόνο εάν συνοδεύεται από καμιά δεκαριά πιστοποιήσεις. Άρα το πτυχίο μας έτσι αδυνατίζει».

Όμως το ζήτημα δεν έχει να κάνει μόνο με την πιστοποίηση των γνώσεων, όπως αναφέρει ο κ. Θεοδοσιάδης. Υπάρχουν και ένα άλλο ζήτημα. «Μήπως μετά χρειαστεί να πάμε και σε μία πιστοποίηση των χώρων του φαρμακείου γιατί κατά μία λογική κάποια φαρμακεία δεν έχουν τους απαραίτητους χώρους για να κάνουν εμβολιασμούς; Το περιμένω και αυτό να το ακούσω. Μήπως έτσι τελικά οδηγούμαστε σε φαρμακεία δύο ή και τριών ταχυτήτων; Εάν κάποιοι φαρμακοποιοί δεν πάρουν την πιστοποίηση -η οποία επαναλαμβάνω είναι μία διοικητική πράξη- μήπως έτσι καταστούν β’ διαλογής φαρμακοποιοί καθώς δεν θα έχουν νομοθετικά τη δυνατότητα να εμβολιάζουν; Μήπως πάμε τον κλάδο να τον συρρικνώσουμε και κάποιοι να ξεχωρίζουν και να φύγουν μπροστά και οι υπόλοιποι μέσα από τέτοιες διοικητικές πράξεις να μένουν πίσω;»

Στα παραπάνω ο κ. Θεοδοσιάδης συμπληρωματικά θυμίζει ότι «πριν από δύο χρόνια περίπου, πολύ πρόσφατα, επί προεδρίας (σ.σ. στον Πανελλήνιο Φαρμακευτικό Σύλλογο) Λουράντου, ο ΕΟΠΥΥ ζήτησε προκειμένου να γίνει σύνδεση των φαρμακείων με τον Οργανισμό για το e-ΔΑΠΥ μία πιστοποίηση κατά ISO και τότε η διοίκηση Λουράντου ορθώς και επιτυχώς απέρριψε ένα τέτοιο σενάριο λέγοντας ότι η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος είναι ικανή και αναγκαία για να μας επιτρέψει να χορηγούμε αυτά τα προϊόντα που χαρακτηρίζονται ιατροτεχνολογικά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η πολιτεία συχνά – πυκνά για δραστηριότητες που εμείς θεωρούμε ότι υπάγονται στα καθήκοντά μας και στις γνώσεις μας ζητάει ειδική πιστοποίηση. Υπάρχουν δύο δείγματα μέχρι στιγμής –τα ιατροτεχνολογικά και τα εμβόλια- για την είσοδο των πιστοποιήσεων ως απαραίτητων στοιχείων τα οποία αμφισβητούν το πτυχίο και τα όσα αυτό μας δίνει το δικαίωμα να κάνουμε έχοντας την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος»

Τι θα έπρεπε λοιπόν να γίνει; Την απάντηση κατά την άποψη του κ. Θεοδοσιάδη θα πρέπει να τη δώσει το υπουργείο Παιδείας ενισχύοντας τις προσπάθειες που ήδη κάνουν οι φαρμακοποιοί στο θέμα της επιμόρφωσης. «Να κάνουμε εκπαιδευτικά μαθήματα, το κάνουμε ήδη, το κάνουμε έντονα και θέλουμε να το κάνουμε ακόμη περισσότερο. Ας μας δώσει το υπουργείο Παιδείας ένα πρόγραμμα σπουδών για τους εμβολιασμούς και να το κάνουμε αλλά να μας πει ότι με το πτυχίο που έχουμε δεν μπορούμε να εμβολιάζουμε παρά μόνο με κάποια πιστοποίηση, δεν το δέχομαι. Και δεν το δέχομαι γιατί ξέρω ότι όλα αρχίζουν με κάτι που φαίνεται μοναδικό, μικρό, λίγο το οποίο όμως στη συνέχεια επεκτείνεται. Θέλω το νομοθετικό πλαίσιο λειτουργίας του φαρμακείου να ενώνει και να συμπεριλαμβάνει όλους τους φαρμακοποιούς και όχι μόνο όσους έχουν τη δυνατότητα να έχουν και ένα εξεταστικό κρεβάτι στο φαρμακείο τους. Όχι μόνο όσους θα έχουν πέρα από το πτυχίο και δέκα πιστοποιητικά. Όσοι δεν μπορούν τι θα πρέπει να γίνουν; Να τους πετάξουμε στον Καιάδα του φαρμακευτικού επαγγέλματος; Από την άλλη θα πείτε: Θέλεις να κρατήσεις τους φαρμακοποιούς καθηλωμένους στον περασμένο αιώνα; Η απάντηση είναι “όχι” και το αποδεικνύω στην πράξη με τα προγράμματα εκπαίδευσης. Δεν θέλω όμως να μας μοιράζουν πιστοποιητικά με διοικητικές πράξεις που απαξιώνουν αυτό το ίδιο το πτυχίο μας. Δεν το δέχομαι σε καμία περίπτωση. Δεν θέλω μία υπουργική απόφαση που να λέει ότι όσοι έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά, εμβολιάζουν και οι υπόλοιποι δεν εμβολιάζουν. Οι νοσηλευτές διετούς φοίτησης έχουν περισσότερες και πιο εξειδικευμένες γνώσεις από τον φαρμακοποιό;»

Ο κ. Θεοδοσιάδης θεωρεί ότι «η ανάγκη πιστοποίησης μπήκε ως προαπαιτούμενο από τον υπουργό Υγείας για να κατευνάσει τις αντιδράσεις των γιατρών οι οποίες είναι αδικαιολόγητες, αστήρικτες, χωρίς περιεχόμενο. Λες και ο Παθολόγος ή ο Γενικός Ιατρός συστήνει στον ασθενή του, αφού πάρει το αντιγριπικό εμβόλιο να επιστρέψει στο ιατρείο του για να του το χορηγήσει. Και αυτό πέρα από το γεγονός ότι σιωπηρά ανεχτήκαμε ότι η συζήτηση περί ενέσεων στο φαρμακείο μετατράπηκε σε συζήτηση μόνο για τον αντιγριπικό εμβολιασμό και χορήγηση αντιτετανικού ορού. Αυτά είναι “μπαλώματα” που γίνονται για να κρατούνται κάποιες ισορροπίες μεταξύ των φορέων που εμπλέκονται. Είναι “μπαλώματα” που γίνονται στη λογική να “ψιλο-ικανοποιήσουμε και αυτούς και να μην τα χαλάσουμε και με τους άλλους”. Εάν το υπουργείο πιστεύει ότι ξέρω να εμβολιάζω να πει ότι “μέσα στα αντικείμενα του φαρμακοποιού είναι και αυτό”, εάν πιστεύει ότι δεν ξέρω να εμβολιάζω να πει ξεκάθαρα: “δεν είσαι άξιος να εμβολιάζεις,, γεια σου, δεν το ξέρεις, τελειώσαμε”. Καθαρές δουλειές. Και δεν μου λέτε; Εάν κάνω ένα σεμινάριο δύο ωρών θα πει ότι δεν ήξερα και τώρα έμαθα; Γι’ αυτό λέω ότι είναι προχειρότητες αυτές. Ο εμβολιασμός σημαίνει γνώσεις ανατομίας, γνώσεις φυσιολογίας, γνώσεις φαρμακολογίας οι οποίες ήδη υπάρχουν. Τώρα τι θα διδαχθώ στο όποιο σεμινάριο μου παρέχει την πιστοποίηση; Και ποιος θα κάνει αυτό το Σεμινάριο; Κάποιο ΙΕΚ;» αναρωτιέται ο κ. Θεοδοσιάδης.

Γενικότερα φαίνεται ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει σύνδεση των σπουδών με την αγορά εργασίας και τα πανεπιστήμια προχωρούν με πολύ αργούς ρυθμούς στις όποιες απαιτούμενες αλλαγές. Υπάρχει δε η άποψη ότι δεν υφίσταται η όποια συνεργασία θα έπρεπε να υπάρχει με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες του κλάδου.

Για τον τέως πρόεδρο του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου «αυτά είναι “προφάσεις εν αμαρτίαις”. Εγώ προσωπικά κλήθηκα από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης πριν από πολλά χρόνια και υπέβαλλα εκ μέρους του Συλλόγου (σ.σ. του Φαρμακευτικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης) μετά από επεξεργασία του διοικητικού του συμβουλίου ολόκληρο πρόγραμμα σπουδών που είχε αυτά τα χαρακτηριστικά. Τώρα, το καθηγητικό κατεστημένο εκεί όπου διάφορα συμφέροντα θίγονται, επηρεάζονται κτλ. ενδεχομένως να είναι η αιτία που δεν επιτρέπει τέτοιες προσαρμογές. Όμως μη τα ρίχνουμε όλα στους συνδικαλιστικούς φορείς». Για τον κ. Θεοδοσιάδη «έχει τις ευθύνες του το Πανεπιστήμιο που δεν παρακολουθεί τις ανάγκες της αγοράς στο ρυθμό που πρέπει. Βέβαια και το Πανεπιστήμιο δεν είναι αυτόνομο και αυτοδιοικούμενο. Οποιαδήποτε αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών περνάει από το υπουργείο Παιδείας. Επομένως όλα πάνε πηγαίνουν στην κεντρική εξουσία».