Από το Χαράλαμπο Πετρόχειλο

Η συνάντηση ενός φορέα με έναν υπουργό είναι εξ’ ορισμού είδηση. Αυτό δεν αμφισβητείται. Όμως όταν μία τέτοια συνάντηση είναι επαναλαμβανόμενη μέσα στο χρόνο και έχει το ίδιο αντικείμενο χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα τότε η είδηση χάνει τη δυναμική της.

Η κοινή λογική λέει ότι τέτοιου είδους συναντήσεις έχουν σκοπό να ακούσει από κοντά ο κρατικός αξιωματούχος τα προβλήματα του φορέα και να τοποθετηθεί απέναντί σε αυτά. Ο φορέας καταθέτει τα προβλήματα, προτείνει κάποιες λύσεις ενώ ο κρατικός αξιωματούχος που από την πλευρά του οφείλει να είναι προετοιμασμένος για τα υπό συζήτηση θέματα, να έχει ήδη στα χέρια του και να έχει δει και μελετήσει τις προτάσεις του φορέα θα πρέπει να εστιάσει την προσοχή του στα σημεία εκείνα που χρήζουν διευκρινήσεων και να δώσει απαντήσεις για το τι μπορεί να κάνει η πολιτεία και τι όχι. Στις περιπτώσεις εκείνες που οι προτεινόμενες λύσεις για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούν να περπατήσουν, αφού εξηγήσει «γιατί δεν», αντιπροτείνει κάτι άλλο. Και για όλα αυτά στα οποία επέρχεται συμφωνία τίθενται συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα και συμφωνείται μία κάποια διαδικασία παρακολούθησης αυτών των χρονοδιαγραμμάτων αλλιώς ανακοινώνεται η αποτυχία της συνάντησης και οι λόγοι για τους οποίους η κάθε πλευρά εκτιμά ότι η συνάντηση δεν έφερε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα με αναφορά σε τυχόν περαιτέρω ενέργειες.

Ας πάμε όμως στο προκείμενο, τη συνάντηση της Τρίτης ανάμεσα στον Πανελλήνιο Φαρμακευτικό Σύλλογο και τον υπουργό Υγείας κ. Ανδρέα Ξανθό.

Δεν χρειάζεται κάποιος να ασχολείται συγκεκριμένα με το χώρο του φαρμακείου για να καταλάβει πως ορισμένα χρόνια προβλήματα δεν έχουν να κάνουν μόνο με ισχυρά συμφέροντα αλλά και με ζητήματα νοοτροπίας.

Το πρόβλημα των ελλείψεων δεν είναι σημερινό. Είναι χρόνιο. Παρόμοιες συναντήσεις έχουν γίνει πάμπολλες φορές στο παρελθόν. Τα πρόσωπα διαφορετικά, το περιεχόμενο αλλά και το αποτέλεσμα γνώριμα. Η προσδοκία της αποτελεσματικής παρέμβασης ήταν πάντα το στοιχείο εκείνο που έκανε την είδηση να φαντάζει σημαντική. Την ίδια μέρα, ίσως και την επόμενη. Μετά; Μία από τα ίδια.

Και πράγματι. Μήπως δεν είναι γνωστές οι μεγάλες ελλείψεις; Τις βιώνουν καθημερινά οι ασθενείς που τρέχουν από φαρμακείο σε φαρμακείο για να βρουν ένα φάρμακο. Μήπως δεν είναι γνωστή η αγωνία του φαρμακοποιού να βρει ένα φάρμακο χρησιμοποιώντας όλα τα νομίμως διαθέσιμα μέσα, ακόμη και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -και  εδώ ίσως μιλάμε για μία νέα τάση, όχι πάντως είδηση. Μήπως δεν είναι γνωστό ότι οι ασθενείς καταταλαιπωρούνται; Μήπως δεν είναι γνωστή η μη τήρηση της νομοθεσίας που υπαγορεύει την τήρηση τρίμηνων αποθεμάτων από πλευράς εταιρειών; Μήπως δεν είναι γνωστός ο κατάλογος των φαρμάκων που βρίσκονται σε έλλειψη από τον ΕΟΦ;

Τι δεν είναι γνωστό και θα μπορούσε να αποτελεί είδηση; Το τι συμβαίνει και όλα αυτά εξακολουθούν να απασχολούν την επικαιρότητα και βέβαια φαρμακοποιούς και ασθενείς. Το γιατί δεν υπήρξε μία σαφής τοποθέτηση επί του θέματος από τον αρμόδιο υπουργό. Όπως επίσης και για τα υπόλοιπα εξίσου γνωστά ζητήματα που έθεσε στον υπουργό ο ΠΦΣ (το θέμα της αναγραφής της ενδεικτικής λιανικής τιμής στις συσκευασίες των ΜΥΣΥΦΑ και οι αυξήσεις στις τιμές τους). Το γιατί δεν τέθηκε ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο για την υλοποίηση των όποιων μέτρων. Γενικότερα τι το διαφορετικό είχε η συγκεκριμένη συνάντηση από τις προηγούμενες για να μπορεί κανείς να μιλά για είδηση; Όσο οι ειδήσεις θα είναι τέτοιου είδους τόσο τα προβλήματα σε αυτήν την έρμη χώρα θα παραμένουν ανοικτά επ’ αόριστον. Και επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία μακάρι οι συναντήσεις αυτές να βγάλουν, έστω και σε δεύτερο χρόνο ειδήσεις μέσα από κάποια ουσιαστική παρέμβαση.