Από το Χαράλαμπο Πετρόχειλο

Φεύγοντας από το πρόσφατο συνέδριο INPHARMA 2 αισθάνθηκα «γεμάτος». Δεν ήταν μόνο το θέμα του συνεδρίου, δεν ήταν οι πολύ ενδιαφέρουσες ομιλίες, δεν ήταν τα –όποια κάθε φορά σε τέτοιες περιπτώσεις-  συμπεράσματα βγήκαν και που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ιδιαίτερα σημαντικά για τους φαρμακοποιούς –με πρακτική ήδη διάσταση (περισσότερα στο DailyPharmaNews τις επόμενες μέρες). Ήταν κυρίως οι κουβέντες που άνοιξαν με αφορμή τις παρεμβάσεις, τόσο επίσημα όσο και στα πηγαδάκια. Ήταν ο προβληματισμός των φαρμακοποιών για το μέλλον τους, ήταν η προσπάθεια της συνδικαλιστικής ηγεσίας να απαντήσει. Όλα αυτά πρέπει –κατά την άποψή του γράφοντος- να ακουστούν κατά προτεραιότητα. Το κάθε τι θέλει το χώρο του. Να ακουστεί ευρύτερα και να συζητηθεί. (Το DailyPharmaNews είναι ανοικτό στο να φιλοξενήσει τη γνώμη του οποιουδήποτε θέλει διατυπώσει τη γνώμη του).   

Η προσπάθεια να μεταφερθεί αυτός ο προβληματισμός και έξω από τις αίθουσες ενός συνεδρίου είναι επιλογή να προηγηθεί των πραγματικά πολύ σημαντικών ομιλιών. Γιατί ένα συνέδριο έχει και αυτόν το ρόλο. Να ανοίξει την κουβέντα. Και από αυτήν την άποψη το INPHARMA2 ήταν από τα καλύτερα συνέδρια που έχω παρακολουθήσει.

Ακούστηκαν πράγματα. Υπήρξαν τολμηρές ερωτήσεις που απαντήθηκαν. Υπήρξαν τολμηρές τοποθετήσεις που συζητήθηκαν. Αυτό πρέπει να γίνεται. Η χώρα βρίσκεται σ’ ένα μεταβατικό στάδιο και το μέλλον και οι προκλήσεις δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπιστούν καλύτερα παρά μόνο με διάλογο. Με δημόσιο διάλογο. Ο απλός φαρμακοποιός πέρα από το ότι είναι καλό να ενημερώνεται μέσα στις αίθουσες των συνεδρίων αυτών μπορεί να μιλήσει για τις δικές του εμπειρίες, να κάνει τις προτάσεις του –όσο ανόητη και άστοχη να είναι μία πρόταση πάντα έχει την αξία της- και να πάρει κάποια απάντηση από αυτούς που τον εκπροσωπούν που είτε τον καλύπτει είτε όχι, είναι μία απάντηση που κρίνεται. Άλλωστε ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος θέλει συμμετοχή, θέλει προτάσεις, θέλει ιδέες.

Μέσα στα πολλά και ενδιαφέροντα που ακούστηκαν αξίζει να σταθεί κανείς στην παρέμβαση μίας νέας κλινικού φαρμακοποιού, της Σταυρούλας Χαρίση η οποία μη μπορώντας να περιμένει την αναγνώριση της συγκεκριμένης ειδικότητας στη χώρα μας έφυγε στη Μεγάλη Βρετανία. Η κ. Χαρίση λοιπόν κατά τη διάρκεια του στρογγυλού τραπεζιού με θέμα τις υπηρεσίες φαρμακείων ζήτησε το λόγο για να κάνει μία σύντομη παρέμβαση.

Η παρέμβαση της αυτή που ήρθε μετά την ομιλία του προέδρου του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου κ. Κυριάκου Θεοδοσιάδη, ο οποίος είπε πολλά και ενδιαφέροντα για το θέμα των υπηρεσιών (δες εδώ – 3/7 Καμία αποζημίωση…-  και εδώ – 4/7 Ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός…)  ξεκίνησε με   το εξής ερώτημα:  Έχουμε σκεφτεί σαν κλάδος εάν το μοντέλο εκπροσώπησης και λειτουργίας του κλάδου ανταπεξέρχεται σε όλα αυτά τα πράγματα που συζητάμε περί διεύρυνσης του ρόλου του φαρμακοποιού; Ποιος είναι αυτός που θα θέσει τα standards λειτουργίας στα οποία θα πρέπει να ανταποκρίνονται όλοι οι φαρμακοποιοί που λειτουργούν στην Ελλάδα  έτσι ώστε να υπάρχει ένας τρόπος να ελέγξει τη λειτουργία τους; Η θέση της κ. Χαρίση ήταν ότι είναι σημαντικό αυτό γιατί εάν τεθούν κεντρικά ποια είναι τα standards αυτά των φαρμακοποιών, τα όρια της δουλειά του φαρμακοποιού θα μπορέσουμε να ορίσουμε και τη σχέση μας με τους υπόλοιπους κλάδους μέσα στο χώρο. Μπορεί λοιπόν ο Πανελλήνιος Σύλλογος να φτιάξει αυτά τα standards στα οποία να ανταποκρίνονται όλοι οι φαρμακοποιοί; Θα πρέπει να υπάρξει ένα μοντέλο για να γίνουν όλα δομημένα και όχι απλά μεμονωμένες κινήσεις Συλλόγων, ατόμων και γενικές συζητήσεις.

Το σημαντικό είναι ότι ο πρόεδρος του ΠΦΣ κ. Θεοδοσιάδης που νωρίτερα είχε μιλήσει θετικά για τους νέους φαρμακοποιούς τονίζοντας ότι αυτοί φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη διάθεση για την επιμόρφωσή τους ( η φράση του συγκεκριμένα ήταν: «Οι περισσότεροι εξ’ ημών εκτός από εκείνους που αποφοίτησαν τα τελευταία 5-6 χρόνια από τα πανεπιστήμια, έχουμε ξεκόψει από την εκπαιδευτική διαδικασία) απάντησε. Και η απάντησή του αυτή στον προβληματισμό της νεαρής φαρμακοποιού είναι σίγουρα πολύ ενδιαφέρουσα.   

«Να σας απαντήσω ή μάλλον να σας ενημερώσω γιατί λόγω της απουσίας σας από τη χώρα προφανώς δεν έχετε ενημέρωση. Συμφωνώ επί της δομής της λογικής σας. Πριν από 3-4 μήνες έγινε μία κεντρική συμφωνία του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου με τον Ερυθρό Σταυρό και ρυθμίστηκε και το οικονομικό θέμα ώστε να γίνουν 24 ώρες εκπαίδευσης σε κάθε φαρμακοποιό που θα ήθελε σε θέματα παροχής πρώτων βοηθειών. Το αντικείμενο της εκπαίδευσης, η διάρκεια της εκπαίδευσης, η χρηματοδότηση της εκπαίδευσης ρυθμίστηκαν κεντρικά. Αυτό που θέλαμε από τους τοπικούς Συλλόγους ήταν να δηλώσουν ενδιαφέρον και να μας εμφανίσουν έναν κατάλογο με έναν συγκεκριμένο αριθμό ενδιαφερομένων φαρμακοποιών που θα ήθελαν να παρακολουθήσουν αυτά τα μαθήματα. Να μας πει ο Σύλλογος του Χ νομού ότι “έχω 50 φαρμακοποιούς”. Το πρόγραμμα, οι εκπαιδευτές, το αντικείμενο ήταν όλα προγραμματισμένα. Ε. μέχρι στιγμής από τους 54 Συλλόγους έχουν ανταποκριθεί έξι. Όπως καταλαβαίνετε, ο πρόεδρος του Πανελληνίου, η διοίκηση του Πανελληνίου δεν θα πάρει τους φαρμακοποιούς της Χ πόλης σώνει και καλά, με το ζόρι να τους μάθει πρώτες βοήθειες. Όμως, όποιος θέλει, του δίνουμε τη δυνατότητα. Υπάρχουν επίσης τα webinars τα οποία πιστεύουμε ότι έχουν γίνει σε λίγο καλύτερο επίπεδο απ’ ό,τι ήταν πέρσι και κάθε χρόνο θα είναι και καλύτερα. Γενικότερα, όποιος Σύλλογος έχει όρεξη και χτυπήσει την πόρτα του Πανελληνίου έχει και τεχνική και οικονομική και οργανωτική βοήθεια. Δεν σκαλώνουμε εκεί. Σκαλώνουμε στo ανεπαρκές ή εάν θέλετε όχι επιθυμητό επίπεδο ενδιαφέροντος και ανταπόκρισης».