της Μαρίας Τσιλιμιγκάκη

Είναι πολλοί 100 άνθρωποι χαμένοι μέσα σε λίγες ώρες... Είναι αβάσταχτος ο αριθμός των 8 παιδιών... Είναι βαρύ το πένθος πάνω από την χώρα και όποιος μπορεί ακόμα να περνάει ανέμελες διακοπές, ας "κοιταχτεί" από Σεπτέμβριο σε έναν ψυχολόγο...

Ποιος φταίει; 

Τα θύματα που έχτισαν μέσα στα πεύκα και τα αδιέξοδα μονοπάτια; Αυτοί που νομιμοποίησαν αυθαίρετα; Οι τροχονόμοι που έστελναν τους ανθρώπους προς τον γκρεμό; Τα πλοιάρια του Λιμενικού που άργησαν και δεν βγαίνουν στα ρηχά; Η Πυροσβεστική που πήγε στη Κινέτα; Η Περιφέρεια που δεν ζήτησε έγκαιρα εκκένωση; Η ηγεσία του υπουργείου Άμυνας που δεν είχε εκπονήσει προληπτικά σχεδιασμό; Το κόκκινο φεγγάρι; Τα ζώδια; Ο Θεός; 

Πάνε τα παιδάκια. Χάθηκαν. Έμειναν οι μάνες να θρηνούν. Οι πολιτικοί να ζητούν εκλογές. Οι κυβερνώντες να γυρίζουν την πλάτη στη συγνώμη και την ευθύνη. Είμαστε εθνικώς για φτύσιμο δηλαδή! Ένα τίποτα, Ένα μηδέν είναι ένας λαός που σκοτώνει τα παιδιά του. Που ξεκληρίζει τις οικογένειές του. Που κρύβει όσο μπορεί περισσότερες μέρες πόσα ακριβώς είναι τα θύματα και πόσοι οι αγνοούμενοι. Που επισκέπτεται τον τόπο της τραγωδίας 6 μέρες μετά την ώρα που όλοι κοιμούνται...

Το Μάτι χάθηκε. Παραπάνω από 1200 σπίτια είναι ακατοίκητα. Παντού πλανιέται η μυρωδιά του θανάτου. Όσοι παραμένουν στα αποκαϊδια κινδυνεύουν από ασθένειες των πνευμόνων και της καρδιάς. Πτώματα στοιχειώνουν την θάλασσα. Στάχτες ανθρώπων στα χωράφια. Ζώα τραυματισμένα παντού και η φύση πληγωμένη σοβαρά! Όλοι έψαχναν την σωτηρία που δεν ήρθε ποτέ. Ήταν παππούδες, γιαγιάδες, γονείς, αγαπημένοι, φίλοι, παιδιά κάποιου! Δεν ήταν αριθμοί. Μέχρι την περασμένη Δευτέρα περπάταγαν στη Γη και είχαν όνομα.

Ντροπή μας. Ας είναι αυτό ένα καλοκαίρι ντροπής και πένθους. Καλό δεν το λες!