Βγαίνοντας από μία σοβαρή επέμβαση, στην οποία υποβληθηκα σε γνωστό ιδιωτικό νοσκομείο, με την κάλυψη της ιδιωτικής μου ασφάλειας-εννοείται-άκουσα φεύγοντας, στο πάρκινγκ έναν κύριο ο οποίος επίσης είχε μόλις παραλάβει τη σύζυγό του, να λέει στο νοσηλευτή «όλα ήταν τέλεια!». Με πιάσανε τα γέλια, διότι πόσο τέλεια μπορεί να είναι όλα βγαίνοντας από ένα νοσκομείο. Θα μου πεις, και μόνο το ότι πας σπίτι σου είναι τέλειο. Ο κύριος όμως δεν έδειχνε να αναφέρεται σε αυτό. Είχε την έκφραση κάποιου που μόλις τελείωσε τις διακοπές του στο 5άστερο resort και ευχαριστούσε τους υπαλλήλους στη reception για την ευχάριστη διαμονή.

Η αλήθεια είναι ότι τις 5 μέρες που έμεινα στο νοσκομείο και άλλη μία την οποία πέρασα τη μισή μου μέρα για εξετάσεις, ένιωσα πραγματικά ότι εδώ φέρονται στους ασθενείς «όπως πρέπει». Το προσωπικό λειτουργεί με τον τρόπο που πρέπει, οι γιατροί σε αντιμετωπίζουν όπως πρέπει και γενικά λειτουργεί ένα δομημένο σύστημα προς όφελος του ασθενή. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους. Είναι γνωστό ότι και στα ιδιωτικά νοσοκομεία υπάρχουν προβλήματα με καθυστερήσεις πληρωμών και μειωμένους μισθούς. Ωστόσο από την πλευρά του ασθενή δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Σκέφτηκα λοιπόν πως «αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα» θα ξεκινούσα να ψάχνω γιατί ένα δημόσιο νοσκομείο δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να πλησιάσει σε παροχές ένα ιδιωτικό, όταν το κόστος λειτουργίας του μπορεί να είναι ίδιο και μικρότερο. Όταν οι πολίτες έτσι κι αλλιώς φορολογούνται και έχουν κρατήσεις στο μισθό τους, για την υγεία τους, σα να πλήρωναν μία ιδιωτική ασφάλεια και περισσότερο. Κρατήσεις, κρατήσεις, κρατήσεις!! Αν καθίσετε και βάλετε κάτω τα ποσά της εφορίας και των κρατήσεων θα φτάσετε σε τεράστια νούμερα. Τι είναι αυτό που παρεμποδίζει αυτό το «άρρωστο» κράτος, να εξυγειάνει την…υγεία και να δώσει στους πολίτες του το αγαθό της αξιοπρεπούς περίθαλψης.

Και προσέξτε. Οι γιατροί στα δημόσια νοσκομεία και όλο το νοσηλευτικό προσωπικό είναι οι καλύτεροι, οι πιο έμπειροι οι πιο εξειδικευμένοι, οι πιο κακοπληρωμένοι και οι πιο σκληρά εργαζόμενοι. Οι επιστήμονες, τα πιο δυνατά μυαλά της χώρας, που πληρώνονται λιγότερο από έναν βουλευτή ή ακόμη και έναν τραπεζικό υπάλληλο πολλές φορές, έρχονται αντιμέτωποι με το Θεό, με το απρόβλεπτο, το μοιραίο. Κι αυτοί οι άνθρωποι δεν δικαιούνται να εργάζονται και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ένα αξιοπρεπές περιβάλλον, με όλα τα μέσα στα χέρια τους.

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα θα ήθελα φτάνοντας την έρευνα μου στο κόκκαλο-που όλοι ξέρουμε ότι είναι γεμάτο ψαχνό…-να κατάφερνα να κάνω τα νοσκομεία της χώρας ένα χώρο που κάθε εργαζόμενος και κάθε ασθενής θα ένιωθε άνετα να δεχτεί και να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Έναν χώρο ισάξιο με τα ιδιωτικά. Γιατί κάθε πολίτης έχει αναφαίρετο δικαίωμα στην αξιοπρεπή περίθαλψη και κάθε εργοδότης έχει την υποχρέωση να παρέχει στους εργαζόμενους εκείνα τα μέσα που θα τους κάνουν να παράγουν το μέγιστο έργο. Πολύ περισσότερο δε όταν μιλάμε για την ΥΕΙΑ.