Και δεν χτυπάει το τηλέφωνο…

Η ενίσχυση του επιστημονικού ρόλου του φαρμακοποιού αποτελεί προτεραιότητα για την ηγεσία του κλάδου τα τελευταία χρόνια.

Από τον Χαράλαμπο Πετρόχειλο

Ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου (ΠΦΣ) κ. Κυριάκος Θεοδοσιάδης έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι η διοίκηση του Συλλόγου επιδιώκει την όσο το δυνατό μεγαλύτερη ενίσχυση του επιστημονικού ρόλου του φαρμακοποιού και του επιπέδου των γνώσεών του σχετικά με το γνωστικό του αντικείμενο. Στο πλαίσιο αυτό καταβάλλει προσπάθειες όχι μόνο για να ενισχύσει την οργανωμένη δια βίου εκπαίδευση και επιμόρφωση των φαρμακοποιών αλλά και την επίσημη αναγνώριση αυτής της προσπάθειας από μέρους της πολιτείας. Μάλιστα ήδη έχουν γίνει προσπάθειες προς αυτήν την κατεύθυνση μέσα από επαφές με το υπουργείο Παιδείας.

Όπως εξήγησε μιλώντας στο DailyPharmaNews για το συγκεκριμένο ζήτημα ο κ. Θεοδοσιάδης «έχουμε πάρα πολύ δουλειά προς αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει να ανέβει πάρα πολύ το επίπεδο γνώσεων του φαρμακοποιού ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής. Αυτό όμως θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται με όσο το δυνατό πιο καταγεγραμμένο και τεκμηριωμένο τρόπο ώστε κάποια στιγμή ενώπιον της πολιτικής ηγεσίας να εμφανιστούμε και να ζητήσουμε αναγνώριση αυτών των γνώσεων και θεσμοθέτηση αυτών των υπηρεσιών, όχι όμως ως ένα “ρουσφέτι” του υπουργού αλλά ως μία αναγνώριση μιας τεκμηριωμένης γνώσης που αποκτήθηκε και αποδεικνύεται με βάση συγκεκριμένες διαδικασίες απόκτησης μεταπτυχιακών γνώσεων. Σκοπεύουμε και στις προτάσεις που έχουμε δώσει στο υπουργείο είναι η ίδρυση επιστημονικού Ινστιτούτου του φαρμακευτικού Συλλόγου το οποίο μέσα από τη θεσμοθέτησή του θα προκύψει και δια νόμου αυτή η παροχή των πιστοποιητικών μεταπτυχιακών σπουδών των φαρμακοποιών».

Μέχρι σήμερα αυτή η διαδικασία γίνεται μέσω του Ινστιτούτου δια βίου Εκπαίδευσης και Επαγγελματικής Ανάπτυξης Φαρμακοποιών (ΙΔΕΕΑΦ). «Γίνεται ωστόσο ως μία διαδικασία, σημειώνει ο κ. Θεοδοσιάδης, άτυπη με όσο το δυνατό πιο αντικειμενικά κριτήρια και με συμμετοχή αξιολογητών κλπ και με κατά κανόνα συμμετοχή νέων φαρμακοποιών στα μαθήματα οι οποίοι αναζητούν να πιαστούν από κάπου. Όμως θέλουμε αυτό το πράγμα κάποια στιγμή, τα μόρια παρακολούθησης τα οποία το ΙΔΕΕΑΦ αυτή τη στιγμή απονέμει και τα πιστοποιητικά παρακολούθησης να έχουν τη νομική εκείνη κατοχύρωση ώστε να είναι αναγνωρίσιμα και από αντίστοιχους φορείς και άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Αυτή τη στιγμή, εάν εγώ έχω χαρτί που να πιστοποιεί την παρακολούθηση πενήντα ωρών μαθημάτων για κάποιο θέμα, μου το αναγνωρίζει το ιταλικό ή το γερμανικό υπουργείο; Δεν μου το αναγνωρίζει. Το ελληνικό άτυπα μου το αναγνωρίζει αλλά υπάρχει ένα νομικό κενό. Επιτρέπει τη λειτουργία του γι’ αυτό το σκοπό, δεν έρχεται όμως να βάλει κάποιες θετικές επιπτώσεις σε αυτούς τους ανθρώπους που παρακολουθούν και έχουν συγκεντρώσει κάποιο αριθμό 100, 200, 300 μορίων. Η πρακτική αξία σε αυτή τη φάση είναι και εμείς ως Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος και ως ΙΔΕΕΑΦ να αποκτήσουμε την τεχνογνωσία και την εμπειρία μέσα από αυτήν την εκπαιδευτική πρακτική και οι φαρμακοποιοί να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη παρακολούθησης. Το πώς για παράδειγμα καταγράφεται η είσοδος και η έξοδος σ’ ένα αμφιθέατρο του φαρμακοποιού που μπαίνει να παρακολουθήσει είναι κάτι για παράδειγμα που τον πρώτο καιρό δεν το είχαμε ως τεχνικό έργο, στην πράξη αποκτήθηκε. Το πώς μοριοδοτούνται τα συνέδρια και με ποια κριτήρια και εάν αυτό το συνέδριο παίρνει 5 μόρια το άλλο 8, το άλλο 10 επίσης είναι κάτι που στην πορεία αποκτήθηκε σαν εμπειρία και σαν γνώση. Αυτή η γνώση και η εμπειρία αποκτάται σε μία πρόδρομη κατάσταση η οποία εκπαιδεύει και εμάς τους διοργανωτές και τους φαρμακοποιούς που συμμετέχουν ως “μαθητές”».

«Το κυρίαρχο βέβαια είναι» για τον κ. Θεοδοσιάδη «η αναγνώριση από την κοινωνία, από τους πελάτες τους οι οποίοι βλέπουν και αναγνωρίζουν στο πρόσωπό τους έναν εκπαιδευμένο φαρμακοποιό.  Αυτό είναι το κυρίαρχο, το πιο σοβαρό και το πιο ωφέλιμο».

Ήδη πάντως ο ΠΦΣ έχει κινηθεί για να υπάρξει θεσμοθέτηση και επίσημη αναγνώριση αυτής της διαδικασίας δια βίου εκπαίδευσης και επιμόρφωσης των φαρμακοποιών από την πολιτεία. «Η πρόταση προς το υπουργείο Παιδείας έχει γίνει πριν από μερικούς μήνες, στις αρχές του καλοκαιριού και υπήρξε θετική ανταπόκριση». Η κουβέντα έγινε με τον πρώην (πια) υφυπουργό Παιδείας κ. Δημήτρη Μπαξεβανάκη, γεγονός που δυστυχώς για τον κ. Θεοδοσιάδη σημαίνει ότι «θα πρέπει να ξαναρχίσει η σχετική κουβέντα για την πρόταση αυτή του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου με την καινούργια πολιτική ηγεσία που προέκυψε μετά τον ανασχηματισμό.

Πάντως ο κ. Θεοδοσιάδης παραδέχεται ότι δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Με τη γραφειοκρατία, με τη στενομυαλιά που υπάρχει, με τις αντιλήψεις που υπάρχουν δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Όταν συζητήσαμε με τον Μπαξεβανάκη είπε, “ναι, πολύ σωστό, έτσι, αλλιώς, αύριο μεθαύριο θα σου τηλεφωνήσει κάποιος εκ μέρους μου που τα χειρίζεται αυτά να βρεθείτε να το προχωρήσουμε”. Πέρασαν μήνες από τότε, ούτε τηλέφωνο ούτε email, ούτε sms. Δεν υπάρχει συνέχεια. Πρέπει να το κυνηγάς συνεχώς. Κάτι που λογικά θέλει πολύ λίγο χρόνο, εφόσον συμφωνηθεί, για να προχωρήσει, δεν προχωρά. Και ούτε κόστος έχει ούτε η τρόικα επεμβαίνει, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Αλλά ο ρυθμός της ελληνικής διοίκησης είναι αυτός. Αυτό σημαίνει ότι κάτι που φυσιολογικά θα μπορούσε να γίνει σε μία εβδομάδα μπορεί να φτάσει να γίνει σε τρία χρόνια. Αυτό ο πολύς κόσμος δεν το καταλαβαίνει και πολλές φορές νομίζει ότι πρόκειται για κάτι πολύ απλό.

Σκοπός μας είναι η εκπαιδευτική διαδικασία να συνεχιστεί, να εντατικοποιηθεί, να θεσμοθετηθεί, να αναγνωρίζεται και κάποια στιγμή, εάν οι κοινοτικές οδηγίες επιβάλλουν τέτοιου είδους εκπαιδευτικές διαδικασίες να είναι υποχρεωτικές –που κάποια στιγμή πιστεύω ότι αυτό θα γίνει και είναι και σωστό να γίνει- τότε να μην τρέχουμε. Και εδώ είναι ένα ακόμη όφελος της λειτουργίας του ΙΔΕΕΑΦ. Όταν καταστεί υποχρεωτική η δια βίου εκπαίδευση εμείς θα είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε σε αυτό. Αλλά θεωρώ πιο σημαντικό να καταλάβουν όλοι ότι το κάνουν για τον εαυτό τους και όχι γιατί κάποιος νόμος ή κάποια οδηγία τους το επιβάλλει».

Για τον κ. Θεοδοσιάδη έχει μεγάλη σημασία η επιμόρφωση του φαρμακοποιού για το μέλλον του κλάδου. «Όταν ο ασθενής, ο πελάτης περνά από πολλά φαρμακεία για να καταλήξει σε εκείνο όπου εμπιστεύεται τον φαρμακοποιό, αυτό το πράγμα κατ’ αναλογία θα γίνει και εάν κάποια στιγμή ο χώρος του φαρμακείου έχει πολλούς επιχειρηματίες – μη φαρμακοποιούς. Από τη στιγμή που κάποιος δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στα ίσια με κάποιον επιχειρηματία που διαθέτει πακτωλό χρημάτων θα αντιπαρατεθεί στο επίπεδο που τον συμφέρει και εκείνο που τον συμφέρει είναι να αντιπαρατεθεί στο επίπεδο της γνώσης».