Από τη Ρούλα Σκουρογιάννη
Ο Θοδωρής Μωραΐτης δεν είναι απλώς ένας αθλητής. Είναι μια ζωντανή απόδειξη ότι η θέληση μπορεί να υπερβεί τη διάγνωση, ότι το σώμα μπορεί να ακολουθήσει, όταν η ψυχή αποφασίσει να προχωρήσει. Μετά τη διάγνωση με σκλήρυνση κατά πλάκας, πολλοί θα έκαναν πίσω. Εκείνος όμως, αντί να εγκαταλείψει, συνέχισε με το ίδιο πείσμα στον στίβο της ζωής αλλά και στις πολύ απαιτητικές αθλητικές δοκιμασίες, στο τρίαθλο.
Κολυμπά, τρέχει και ποδηλατεί όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά για όλους εκείνους που έχουν χρόνια νοσήματα και φοβούνται πως η ζωή τους περιορίζεται στις λέξεις μιας ιατρικής γνωμάτευσης. Ο Θοδωρής με τη δράση του ανατρέπει στερεότυπα και στέλνει ένα μήνυμα δύναμης: ναι, μπορείς να συνεχίσεις να ζεις, να ονειρεύεσαι, να διεκδικείς!
Στη συνέντευξη, που ακολουθεί, ο Θοδωρής μιλά στο DailyPharmaNews, με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τη δική του διαδρομή, που στηρίζεται στη σπάνια ψυχική του δύναμη, και τον αδιαπραγμάτευτο στόχο του: να εμπνεύσει και να συνεχίσει να εμπνέει.. Και φυσικά, για το πώς η κοινωνία —και κυρίως οι χορηγοί— πρέπει να στηρίξουν τέτοιες προσπάθειες που ξεπερνούν τα όρια του αθλητισμού και γίνονται παράδειγμα ζωής.
Από τη διάγνωση στο πρώτο τρίαθλο: Ποια ήταν η εσωτερική διαδρομή σου και τι σε έκανε να επιμείνεις, να μη φοβηθείς και να παλέψεις κόντρα στις προβλέψεις;
«Η σκλήρυνση κατά πλάκας ήρθε πριν 22 χρόνια, ταρακουνώντας με συθέμελα. Πέρασα από όλα τα στάδια του σοκ και του πένθους, μέχρι που αποφάσισα να κοιτάξω μέσα μου και να ξαναορίσω ποιος είμαι. Δεν ήταν εύκολο. Ήταν όμως απαραίτητο.
Πάντα ήμουν κοντά στον αθλητισμό, από παιδί. Μετά τη διάγνωση, πήγα στο γήπεδο να δω αν μπορώ να τρέξω. Μπορούσα. Κουραζόμουν πιο γρήγορα, αλλά έτρεχα. Κάθε μέρα, προκαλούσα τον εαυτό μου. Έβαζα στόχους και μετρούσα βήματα. Η κούραση ήταν εκεί, αλλά η ψυχολογία ανέβαινε κάθε φορά που δοκίμαζα.
Ένα βράδυ, είδα την ταινία “100m”, που εξιστορεί τη ζωή του Ramon Arroyo, ενός ασθενή με ΣΚΠ που φτάνει μέχρι το Ironman. Κάτι μέσα μου έκανε “κλικ”. Είπα: “Θα κάνω τρίαθλο”. Ξεκίνησα χωρίς σχέδιο, χωρίς εξοπλισμό, αλλά με μια σπίθα. Κολύμπι, ποδήλατο, τρέξιμο. Έρωτας από την πρώτη στιγμή, ειδικά με το νερό.
Το πρώτο μου τρίαθλο έγινε στο χωριό της γυναίκας μου. Όταν τερμάτισα, δεν ένιωθα πια ασθενής. Ένιωθα αθλητής. Ένιωθα ζωντανός. Από τότε, αυτό κυνηγάω: την απόλυτη λύτρωση του τερματισμού!».
Ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην καθημερινότητά σου;
«Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η διαχείριση της κόπωσης. Υπάρχουν μέρες που, ακόμη κι αν κοιμηθώ καλά, ξυπνάω εξαντλημένος. Ξέρω όμως ότι μόλις μπω στο νερό ή πατήσω στο ταρτάν, όλα αλλάζουν. Η προπόνηση με παρασύρει. Κάθε μέρα, δύο προπονήσεις. Μέχρι το απόγευμα, τα έχω δώσει όλα και μετά, καταρρέω στον καναπέ, χαμογελαστός.
Αυτό το χαμόγελο είναι η επιβεβαίωση. Γιατί, όπως λέει και ο Ramon: “Η ΣΚΠ είναι η ντάμα σου στον χορό, αλλά δεν ξέρει να χορεύει. Χόρεψε μαζί της, φρόντισε όμως να μη σε πατήσει”…».
Νιώθεις ότι περνάς κάποιο μήνυμα με τη συμμετοχή σου στους αγώνες;
«Κάθε φορά που στέκομαι στην εκκίνηση νιώθω υπερήφανος. Είμαι ο μόνος Έλληνας αθλητής τριάθλου με ΣΚΠ που αγωνίζεται διεθνώς. Δεν έχω συναντήσει άλλον με την ίδια πάθηση στο παγκόσμιο στερέωμα. Αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: “Μην παραιτείσαι!” Δεν χρειάζεται να ξεκινήσεις με Ironman. Κάνε μια βόλτα στο πάρκο. Πήγαινε μία φορά την εβδομάδα στην πισίνα. Δώσε στο σώμα σου την ευκαιρία να σου δείξει τι μπορεί. Κι όταν το καταφέρεις, θα βάλεις νέους στόχους. Νέες προκλήσεις. Μακάρι να επηρεάσω θετικά έστω και έναν άνθρωπο!».
Έχεις στήριξη σε αυτή τη διαδρομή;
«Είμαι τυχερός. Η γυναίκα μου είναι το μεγαλύτερο μου στήριγμα. Η οικογένεια, οι προπονητές, ο σύλλογός μου (ΠΑΟ ΑμεΑ), όλοι με βοηθούν όσο μπορούν.
Μία εταιρεία καλύπτει μέρος των εξόδων για τους διεθνείς αγώνες. Μια άλλη με προμηθεύει με τα απαραίτητα διατροφικά συμπληρώματα. Η διατροφολόγος μου, που είναι και φίλη, με φροντίζει σε κάθε λεπτομέρεια. Έχω την αγκαλιά του ΣαμΣκΠ και της ΠΟΑμΣΚΠ.
Και φυσικά, οι φίλοι μου: άνθρωποι που με γνωρίζουν και με στηρίζουν έμπρακτα, από το υστέρημά τους. Όμως,… από εκεί που περίμενα στήριξη, βρήκα αδιαφορία. Εταιρείες που ασχολούνται με τη ΣΚΠ δεν συγκινήθηκαν. Κάποιοι δεν μπήκαν καν στον κόπο να απαντήσουν στο αίτημά μου. Ακόμα και η Ομοσπονδία δεν μου έχει προσφέρει ούτε έναν εξοπλισμό, ούτε τη στοιχειώδη προβολή. Στους διεθνείς αγώνες, πηγαίνουμε μόνοι μας, πληρώνοντας τα πάντα από την τσέπη μας. Κι όμως, παλεύουμε. Και τους κοιτάμε στα μάτια…».
Η σκληρή ελληνική πραγματικότητα και η σύγκριση με άλλους αθλητές στις διεθνείς συμμετοχές
«Συμμετέχοντας πλέον σε διεθνείς αγώνες, δεν μπορώ να μην συγκρίνω την εμπειρία μου με εκείνη αθλητών από άλλες χώρες. Οι αποστολές τους έρχονται οργανωμένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια: ένα βαν για τους αθλητές, άλλο για τους προπονητές, φυσικοθεραπευτές και τεχνικούς, και ένα τρίτο για τον εξοπλισμό. Η υποστήριξη που έχουν είναι καθολική, ουσιαστική, ανθρώπινη, επαγγελματική.
Εμείς, από την άλλη, ταξιδεύουμε μόνοι. Νοικιάζουμε το βαν μας, πληρώνουμε από την τσέπη μας όλα τα έξοδα: εισιτήρια, διαμονή, φαγητό. Δεν έχουμε μαζί μας προπονητή, ούτε κάποιον επίσημο εκπρόσωπο. Πηγαίνουμε ως… “φτωχοί συγγενείς”, και το λέω με πόνο αλλά και με αξιοπρέπεια.
Η σύγκριση, όσο κι αν πονά, είναι άνιση. Παρ’ όλα αυτά, στεκόμαστε ανταγωνιστικά δίπλα σε εκείνους που διαθέτουν όλα τα μέσα. Με σφεντόνες απέναντι σε θωρακισμένα άρματα, καταφέρνουμε και τους κοιτάμε στα μάτια. Και το πιο λυπηρό; Είναι πως εκείνοι που θα έπρεπε να μας κοιτούν στα μάτια, αποστρέφουν το βλέμμα. Και δεν εννοώ τους συναθλητές, εκεί η αλληλοεκτίμηση είναι αυτονόητη.
Είναι κρίμα! Γιατί με λίγη παραπάνω φροντίδα, με λίγο περισσότερο ενδιαφέρον από εκείνους που έχουν την ευθύνη, θα μπορούσαν να γίνουν θαύματα. Και δεν αναφέρομαι στους αθλητές. Όποιος καταλαβαίνει, ξέρει πολύ καλά σε ποιους απευθύνομαι…».
Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου; Και τι θα έλεγες σε κάποιον που μόλις διαγνώστηκε με ΣΚΠ;
«Ονειρεύομαι να αγωνιστώ στην επόμενη Παραολυμπιάδα. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο. Αλλά αν δεν παλέψω, ποτέ δεν θα ξέρω πού μπορούσα να φτάσω. Ενδιάμεσα, θέλω να συμμετέχω σε όσο περισσότερους αγώνες μπορώ. Γιατί αυτό σημαίνει ότι είμαι καλά. Και η υγεία είναι ο μεγαλύτερός μου στόχος.
Σε προσωπικό επίπεδο, θέλω να συνεχίσω να έχω μια δυνατή οικογένεια, με τη γυναίκα μου και να έρθει ένα παιδί στη ζωή μας.
«Κάτι τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό είναι να μπορέσω να μεταφέρω τις εμπειρίες μου και όλα όσα έχω ζήσει από τον αθλητισμό σε σχέση με την πάθησή μου σε όσο περισσότερο κόσμο μπορώ. Είναι πολύ συγκινητικό και μου δίνει κουράγιο, όταν -στα social media αλλά και στον δρόμο ή στους αγώνες- με παροτρύνουν να συνεχίσω αυτό που κάνω. Υπάρχουν και περιπτώσεις που κάποιος μπορεί να ταυτιστεί μαζί μου και να μου ζητήσει πληροφορίες για το πώς μπορεί να ξεκινήσει τον αθλητισμό. Μακάρι να μπορέσω να εμπνεύσω έστω και έναν άνθρωπο!
Αν κάποιος μάθαινε, σήμερα, ότι πάσχει από ΣΚΠ, θα ήθελα να του πω ότι δεν είναι μόνος του και σίγουρα είναι πιο δυνατός από όσο νομίζει. Είναι τραγική ειρωνεία, αλλά η πάθηση μας δίνει κάποια μαθήματα που μόνο καλύτερο άνθρωπο σε κάνουν.
Θα πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στον γιατρό που θα επιλέξει και να συζητούν μαζί για όλα τα θέματα που τον απασχολούν και τον προβληματίζουν. Να μη δίνει σημασία σε ανούσια πράγματα και να φροντίζει καθημερινά τον εαυτό του εξωτερικά αλλά κυρίως εσωτερικά. Είναι πολύ σημαντικό να ξανασυστηθείς με τον εαυτοί σου! Το πιο σημαντικό!».
Ο Θοδωρής δεν είναι απλώς ένας αθλητής. Είναι ήρωας! Είναι η απόδειξη ότι το σώμα μπορεί να υποχωρεί, αλλά το μυαλό και η ψυχή αντέχουν και το δυναμώνουν. Ότι τα εμπόδια, ακόμη και τα πιο σκληρά, μπορεί να γίνουν σκαλοπάτια. Ότι η δύναμη δεν βρίσκεται στους μυς, αλλά στο βλέμμα αυτού που, κουρασμένος, χαμογελά γιατί σήμερα τα κατάφερε ξανά. Γιατί, όπως λέει και ο ίδιος: «Quitting is not my option».
