Αποκλειστική συνέντευξη στο Liveit.gr.
Ο Διάπλους της Μάγχης είναι για έναν κολυμβητή ότι και η ανάβαση του Έβερεστ για έναν ορειβάτη. Ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα που πολλοί κολυμβητές μεγάλων αποστάσεων ανοιχτής θαλάσσης το επιχειρούν αλλά ελάχιστοι το επιτυγχάνουν.
Η ιστορία της 31χρονης Βρετανίδας Sophie Etheridge είναι ξεχωριστή γιατί κατάφερε αυτό που άλλοι άνθρωποι, με ή χωρίς αναπηρία, δεν τολμούν σε όλη τους τη ζωή: να πραγματοποιήσει ένα όνειρο ζωής ξεπερνώντας τα όριά της.
Στις 23 Αυγούστου 2023, η Sophie, αψηφώντας τους αφόρητους πόνους που της προκαλεί η επαφή με το νερό εξαιτίας μια δύσκολης πάθησης που την ταλαιπωρεί από τα 18 της χρόνια αλλά και την περιορισμένη κινητικότητα στα πόδια της, κατόρθωσε να διασχίσει το στενό της Μάγχης, κολυμπώντας για 29 ολόκληρες ώρες και χρησιμοποιώντας μόνο τη δύναμη των χεριών της!
Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη
« Η κολύμβηση μπήκε στην ζωή μου σε ηλικία μόλις 18 μηνών. Εκείνη την περίοδο μάλιστα κέρδισα τον τίτλο του «Μωρού-Κολυμβητή της Χρονιάς» καθώς ήμουν το μικρότερο σε ηλικία μωρό που κάλυψε κολυμπώντας μια απόσταση 5 μέτρων.
Τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισα από την παιδική μου ηλικία δεν με απομάκρυναν από την κολύμβηση, απλά έκαναν την καθημερινότητά μου λίγο πιο δύσκολη. Και λέω “προβλήματα υγείας” γιατί δεν αντιμετώπιζα μόνο μια πάθηση αλλά πολλές. Το πρώτο πρόβλημα με το οποίο βρέθηκα αντιμέτωπη στα 5 μου χρόνια ήταν η επιληψία. Στη συνέχεια, το 2011 είχα ένα ατύχημα με το ποδήλατο που μου προκάλεσε ένα άσχημο διάστρεμμα στον αστράγαλο. Ο τραυματισμός αυτός θεραπεύτηκε αλλά ο πόνος δεν έφυγε ποτέ, αντίθετα με το πέρασμα του χρόνου επιδεινώθηκε.
Τελικά, λίγο αργότερα, διαγνώστηκα με Σύνδρομο Σύνθετου Περιφερειακού Πόνου(CRPS), – μια δύσκολη πάθηση με έντονους πόνους – καθώς και με Ινομυαλγία. Αυτή η κατάσταση μου προκάλεσε περιορισμένη κινητικότητα στα κάτω άκρα με μόνιμο πόνο και η μετακίνησή μου πλέον ήταν εφικτή μόνο με πατερίτσες και με αναπηρικό αμαξίδιο. Οι πόνοι εκείνη την περίοδο ήταν τόσο αφόρητοι που αναγκάστηκα να σταματήσω την κολύμβηση.
Η αλλαγή αυτή στην ζωή μου είχε τεράστιο ψυχικό κόστος για μένα. Για πολύ καιρό υπέφερα από κατάθλιψη, ένιωθα χαμένη. Δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω την αναπηρία μου και την νέα πραγματικότητα της ζωής μου. Υπέφερα καθημερινά, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται το 2018, όταν άρχισα και πάλι να πιστεύω ότι ήμουν ικανή να έχω μια φυσιολογική ζωή και έναν σκοπό από τον οποίο θα αντλώ ευχαρίστηση και ικανοποίηση. Και αυτό εν μέρει το πέτυχα από τη στιγμή που αποφάσισα να βάλω και πάλι την κολύμβηση στην ζωή μου.
Η επιστροφή στην κολύμβηση με γέμισε χαρά, αν και ήταν – και παραμένει -μια πολύ επώδυνη διαδικασία. Το Σύνδρομο Σύνθετου Περιφερειακού Πόνου από το οποίο πάσχω, μου προκαλεί έντονους πόνους και αφόρητο αίσθημα καψίματος και στα δύο μου πόδια. Όταν τα επίπεδα του πόνου μου είναι υψηλά, έχω επίσης έντονο πρήξιμο στα πόδια και τους αστραγάλους μου και τεράστιες αλλαγές θερμοκρασίας. Ακόμα κι όταν είμαι ζεστή, τα πόδια μου και ειδικά το αριστερό μου πόδι, κάποιες φορές είναι τόσο παγωμένα που νιώθω το κρύο μέχρι το κόκκαλο.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ότι κι αν κάνω είναι επώδυνο. Από το ντους που θα κάνω το πρωί μέχρι το βράδυ που θα ξαπλώσω στο κρεβάτι. Το να φοράω παπούτσια και κάλτσες είναι επώδυνο. Το να φοράω παντελόνι είναι επώδυνο. Το να κολυμπάω είναι επώδυνο. Το περπάτημα είναι μια ακόμη επώδυνη διαδικασία για μένα. Για να μετριάσω τους πόνους χρησιμοποιώ στο 90% του χρόνου μου αναπηρικό αμαξίδιο και το υπόλοιπο διάστημα χρησιμοποιώ πατερίτσες. Και βέβαια, το να αγγίζει το πάπλωμα τα πόδια μου είναι επώδυνο. Για τον λόγο αυτό έχω φτιάξει μια ειδική κατασκευή που μοιάζει με κλουβί, την οποία τοποθετώ πάνω από τα πόδια μου, ώστε να κρατάει το πάπλωμα σε απόσταση. Για να μειώσω τα επίπεδα του πόνου μου παίρνω καθημερινά πολλά φάρμακα και παυσίπονα. Για να αντέξω τους πόνους όταν κολυμπώ χρειάζεται βέβαια να παίρνω επιπλέον φάρμακα.
Με λίγα λόγια, όλα είναι επώδυνα και όλα είναι εξαντλητικά. Το να πονάω συνεχώς είναι εξουθενωτικό. Υποφέρω καθημερινά από έντονη κούραση και συχνά πρέπει να κοιμάμαι κατά τη διάρκεια της ημέρας για να μπορώ να λειτουργήσω σωστά. Ο πόνος μπορεί να γίνει τόσο αβάσταχτος που κάποιες στιγμές δεν αντέχω άλλο, φτάνω σε τέτοιο σημείο που ζητώ να μου ακρωτηριάσουν τα πόδια…
Η κολύμβηση είναι το χαρούμενο κομμάτι της ζωής μου, είναι το «σπίτι μου» . Μου αρέσει που στο νερό μπορώ να κινούμαι το ίδιο ελεύθερα με τους άλλους. Μου αρέσει που όταν κολυμπώ και γνωρίζω νέους ανθρώπους μέσα στο νερό εκείνοι δεν βλέπουν πρώτα την αναπηρία μου ή το αναπηρικό μου αμαξίδιο αλλά βλέπουν «εμένα».
Ιδιαίτερη αγάπη βέβαια έχω στην κολύμβηση ανοιχτής θάλασσας . Είναι μοναδική εμπειρία! Ο καιρός, τα ρεύματα, οι παλίρροιες, όλες αυτές οι συνθήκες επηρεάζουν την θάλασσα και κάθε φορά κάνουν την εμπειρία πρωτόγνωρη και μοναδική. Μου αρέσει επίσης η έλλειψης βαρύτητας που αισθάνομαι μέσα στο νερό αλλά και το ότι βρίσκομαι σε άμεση επαφή με την φύση και τη θαλάσσια ζωή. Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμη, ο πόνος που μου προκαλεί το νερό αξίζει τον κόπο!
Επίσης, όλα αυτά τα χρόνια, έχω ανακαλύψει ότι το θέμα του πόνου είναι σημαντικό να το δουλεύεις και με το μυαλό σου. Υπενθυμίζω ας πούμε συχνά στον εαυτό μου ότι οι δυνατοί πόνοι που αισθάνομαι δεν μπορούν να με βλάψουν, είναι απλά πόνοι.
Το να διασχίσω το στενό της Μάγχη ήταν κάτι που ονειρευόμουν από την εφηβεία μου. Η Μάγχη είναι το Έβερεστ της κολύμβησης! Υπάρχουν λιγότερες από 900 γυναίκες που έχουν κάνει με επιτυχία μια σόλο διάσχιση της Μάγχης. Η πολύωρη κολύμβηση, η παλίρροια, τα ρεύματα, η αλλαγή θερμοκρασίας και οι πολυσύχναστες λωρίδες ναυτιλίας κάνουν το εγχείρημα πολύ δύσκολο. Αν προσθέσετε και την αναπηρία μου, το κάνει ακόμη πιο δύσκολο. Το γεγονός ότι θα χρησιμοποιούσα μόνο τα χέρια μου δεν με προβλημάτισε ιδιαίτερα, ούτε με αποθάρρυνε. Άλλωστε, από τότε που επέστρεψα στην κολύμβηση μέχρι και σήμερα, λόγω της αναπηρίας μου, κολυμπάω μόνο με τα χέρια, επομένως δεν το έλαβα υπόψη μου “ως αρνητικό στοιχείο” όταν αποφάσισα να διασχίσω την Μάγχη.
Αυτό που με απασχολούσε περισσότερο ήταν το πώς θα διαχειριστώ τους πόνους καθώς κολυμπούσα. Οι πόνοι αυτοί δεν είχαν πάντα την ίδια ένταση κατά τη διάρκεια των 29 ωρών που βρισκόμουν στο νερό. Ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούσαν μέσα στο νερό, άλλαζαν και τα επίπεδα του πόνου. Τις πρώτες ώρες διαχειριζόμουν καλά τους πόνους, τους άντεχα, αργότερα όμως ήταν τόσο αφόρητοι και πόναγα τόσο πολύ που με έπιασαν τα κλάματα … Τις στιγμές που τα κύματα με πετούσαν πάνω – κάτω ο πόνος ήταν τόσο διαπεραστικός που έμοιαζε λες και κάποιος μου έτριβε έναν τρίφτη πάνω-κάτω στο πόδι μου…
Μια άλλη ανησυχία που είχα ήταν το πώς θα μπω και θα βγω από το νερό, ώστε να μη παραβιάσω τους κανονισμούς που δεν επιτρέπουν βοήθεια στη στεριά. Η μόνη βοήθεια που έχεις είναι όταν ανεβαίνεις και κατεβαίνεις από το σκάφος που σε ακολουθεί. Στην αρχή, που έπρεπε να μπω στη θάλασσα, δεν ήμουν κουρασμένη και μπόρεσα να περπατήσω λίγα βήματα. Στο τέλος όμως που ήμουν εξουθενωμένη, δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου και έπρεπε να σέρνομαι για ώρα μέχρι να βγω στη στεριά.
Με το εγχείρημα αυτό δεν πραγματοποίησα μόνο το εφηβικό μου όνειρο αλλά πέτυχα και τρεις βασικούς στόχους που είχα θέσει: να ευαισθητοποιήσω τους κολυμβητές ανοιχτής θαλάσσης με αναπηρία για όλα όσα πόσα μπορούν να επιτύχουν με τη σωστή υποστήριξη , να συγκεντρώσω χρήματα – στο πλαίσιο της καμπάνιας STARLIGHT- για την εκπαίδευση ειδικών δασκάλων και προπονητών κολύμβησης για άτομα με αναπηρία καθώς και την εκπαίδευση ατόμων με αναπηρία για να γίνουν δάσκαλοι κολύμβησης και να ενισχύσω το προφίλ της ομάδας μου Adaptive and Disabled Open Water Swimmers στο Facebook.
Πρόκειται για μια ομάδα που δημιούργησα το 2021, με στόχο την υποστήριξη και την ενθάρρυνση ατόμων με αναπηρία να κολυμπούν σε ανοιχτές θάλασσες. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να δημιουργήσω ένα “ασφαλές μέρος” για τους κολυμβητές με αναπηρίες, όπου θα συνομιλούν και θα δίνουν συμβουλές ο ένας στον άλλο. Η ομάδα αυτή αναπτύχθηκε γρήγορα και σήμερα μετρά περισσότερα από 900 μέλη, όχι μόνο άτομα με αναπηρία αλλά και φίλους της κολύμβησης, προπονητές, διοργανωτές εκδηλώσεων.
Το να έχεις την ικανότητα να μάθεις κολύμπι, ανεξάρτητα από το αν έχεις αναπηρία ή όχι, είναι δεξιότητα ζωής. Το μήνυμα που θέλω να δώσω στους κολυμβητές με αναπηρία είναι πως δεν πρέπει να βάζουν όρια στις ικανότητές τους. Να μην αφήσουν σε καμία περίπτωση την αναπηρία να τους περιορίσει. Αν θέλουν κάτι πολύ, είναι πρόθυμοι να εργαστούν για αυτό και έχουν την κατάλληλη υποστήριξη και ανθρώπους γύρω τους, τότε, πιστέψτε με, μπορούν να πετύχουν απίστευτα πράγματα!
Περισσότερες πληροφορίες για τη Sophie Etheridge:
–Adaptive and Disabled Open Water Swimmers (ADOWS)
