Από τον Χαράλαμπο Πετρόχειλο

Με άρθρο του στο DailyPharmaNews το μέλος του Δ.Σ. του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου κ. Ηλίας Χαλιγιάννης αναφέρεται στο θέμα των ελλείψεων φαρμάκων και στην ωμή πραγματικότητα που βιώνει ο Έλληνας φαρμακοποιός στην προσπάθεια να βρει το φάρμακο του ασθενή, υποστηρίζοντας πως κάποιοι τον θέλουν εξιλαστήριο θύμα για να καλύψουν τα δικά τους ένοχα ίχνη.

Ο κ. Χαλιγιάννης απαντά στις δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα του Πανελλήνιου Συλλόγου Φαρμακαποθηκαρίων κ. Θεόδωρου Σκυλακάκη στο DailyPharmaNews (δες εδώ) και στα «περί σκούπας» και καλεί τον ΕΟΦ να μην υποχωρήσει στο θέμα και να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τα αντανακηλαστικά του. 

Ακολουθεί το άρθρο του κ. Χαλιγιάννη:

«Είναι απολύτως φυσιολογικό σε ένα περιβάλλον, όπου το κόστος του φαρμάκου έχει κατρακυλήσει σε επίπεδα που αγγίζουν σε αρκετές περιπτώσεις και το 90%, το χονδρεμπορικό κέρδος έχει συρρικνωθεί στο 4,67% από την αρχή της κρίσης χωρίς καμία διάθεση για συζήτηση περί αναπροσαρμογής σε βιώσιμα επίπεδα, οι εξαγωγές να αποτελούν μία σανίδα σωτηρίας για τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο χώρο του φαρμάκου. Αν συνυπολογίσει βέβαια κανείς τον ανταγωνισμό που υπάρχει για να καταστεί μία φαρμακοποθήκη συμφέρουσα, το εν λόγω κέρδος συμπιέζεται ακόμα περισσότερο.

            Συνεπώς, καταλήγουμε στο συμπέρασμα που υπαγορεύει η κοινή λογική, ότι δηλαδή όσο περισσότερο φάρμακο εξάγει μία φαρμακοποθήκη στο εξωτερικό, τόσο περισσότερο αυξάνει το κέρδος και αντιστέκεται στους κλυδωνισμούς της αγοράς. Κάπως έτσι ερμήνευσε θαρραλέα την ανάγκη συνέχισης της εξαγωγικής δραστηριότητας από πλευράς φαρμακαποθηκών και η ίδια η Πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Φαρμακαποθηκαρίων κ. Ειρήνη Μαρκάκη στο πρόσφατο τραπέζι του Hellas Pharm με θέμα τις ελλείψεις των φαρμάκων στην ελληνική αγορά, στο οποίο είχα την τιμή να έχω το ρόλο του συντονιστή της συζήτησης. Θα σταθώ μάλιστα σε μία τοποθέτηση ενός συναδέλφου ο οποίος συμμετείχε σε συνέδριο χονδρεμπόρων στη Μ. Βρετανία, ο οποίος ανέφερε ότι για τους Άγγλους είμαστε οι καλύτεροι πελάτες σε εισαγωγές φαρμάκων από όλη την Ευρώπη. Και αυτό φυσικά, γιατί αγοράζουν φάρμακα από την Ελλάδα στις πιο φτηνές τιμές. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο αριθμός των φαρμακαποθηκών στην Ελλάδα εν καιρώ κρίσης, αυξήθηκε. Και κάποιες από αυτές έκαναν και κάνουν χρυσές δουλειές και μάλιστα νόμιμα, προτιμώντας να εφοδιάζουν την αγορά του εξωτερικού παρά του εσωτερικού.

            Από εδώ και πέρα όμως ξεκινάνε τα προβλήματα για τη Δημόσια Υγεία και τον Έλληνα ασθενή καθώς το μέτρο χάνεται και οι ποσότητες λιγοστεύουν απειλητικά. Τα φαρμακεία τροφοδοτούνται με το σταγονόμετρο, είτε από τις φαρμακευτικές εταιρείες οι οποίες πλαφονάρουν τις αποστολές προς αυτά σε ποσότητες που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, είτε από τις φαρμακαποθήκες οι οποίες αποστέλλουν το εμπορικό σκεύασμα στο φαρμακοποιό κατόπιν αποδείξεως. Δηλαδή μόνο μετά την ύπαρξη και αποστολή της ιατρικής συνταγής από το φαρμακοποιό. Φυσικά, όλες οι συνταγές ακολουθούν σειρά προτεραιότητας με αποτέλεσμα τόσο ο φαρμακοποιός όσο και ο ασθενής να περιμένουν την ημέρα παραλαβής της αποθήκης από την εταιρεία και ακολούθως να τροφοδοτηθεί το φαρμακείο με ποσότητες που δεν επαρκούν δυστυχώς για όλους τους ασθενείς, με αποτέλεσμα κάποιοι ασθενείς να είναι πρακτικά αδύνατο να λάβουν την αγωγή τους.

            Το συγκεκριμένο πρόβλημα επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο, καθώς στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, για τα συγκεκριμένα εξαγώγιμα φάρμακα δεν υπάρχουν γενόσημα. Κάτι το οποίο η υποχρεωτική συνταγογράφηση με βάση τη δραστική ουσία θα μπορούσε ως ένα βαθμό να αντιμετωπίσει μέσω της υποκατάστασης, αν μιλούσαμε για φάρμακα τα οποία κυκλοφορούν γενόσημα. Και με την ευκαιρία, θα ήθελα ο ίδιος ο κ. Θεόδωρος Σκυλακάκης να μου υποδείξει, ποιο φάρμακο από τον πίνακα σκευασμάτων που ο ΕΟΦ απαγόρευσε προς εξαγωγές, έχει "20 γενόσημα στην ελληνική αγορά” όπως ο ίδιος ισχυρίζεται. “Κανένα”, απαντώ εγώ.

            Θα μπορούσε όλο αυτό το οποίο περιέγραψα με συντομία και χωρίς να υπεισέλθω στα συναισθήματα αγωνίας, στη σωματική και ψυχική κόπωση που υφίσταται ο φαρμακοποιός για να εξυπηρετήσει τους ασθενείς με σοβαρά προβλήματα υγείας, να φέρει τον τίτλο “η ωμή πραγματικότητα που βιώνει ο Έλληνας φαρμακοποιός στην προσπάθεια να βρει το φάρμακο του ασθενή”. Κάτι το οποίο ο κ. Σκυλακάκης θα έπρεπε να συμμερίζεται καθώς ο συγκεκριμένος κλάδος της αλυσίδας φαρμάκου τον οποίο εκπροσωπεί, έχει συνεισφέρει τα μέγιστα στο πρόβλημα των ελλείψεων. Και για να είμαι δίκαιος, το πρόβλημα των ελλείψεων στην ελληνική αγορά δεν οφείλεται μόνο στις ιδιωτικές αποθήκες αλλά και στις συνεταιριστικές.

            Εύλογα λοιπόν γεννάται το ερώτημα, πώς είναι δυνατόν ο φαρμακοποιός να είναι συνυπεύθυνος στην όλη διαδικασία των εξαγωγών όταν τα φάρμακα που παραλαμβάνει από τις εταιρείες και τις φαρμακαποθήκες δεν επαρκούν για τους ασθενείς που καθημερινά εξυπηρετεί; Και για να ρωτήσω στη διάλεκτο του κου Σκυλακάκη ο οποίος μίλησε για «σκούπες», τί θα καταφέρει κάποιος και τί θα βρει στην προσπάθεια του να «σκουπίσει» μία «στεγνή» αγορά;

            Το να λειτουργούν κυκλώματα που σε συνεργασία με φαρμακαποθήκες μπορεί να «στεγνώνουν» την εγχώρια αγορά και να στερούν από το φαρμακοποιό και τον ασθενή το φάρμακο και μάλιστα φοροδιαφεύγοντας, είναι κάτι που πλέον έχουν υποχρέωση να διερευνήσουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί καθώς πλέον το πρόβλημα έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις εις βάρος της Δημόσιας Υγείας. Όμως, γενικόλογες αναφορές που τσουβαλιάζουν και που ξυπνάνε μνήμες μισαλλοδοξίας στοχοποιώντας έναν ολόκληρο κλάδο επειδή κάποτε βρέθηκε ένα πηγάδι με φάρμακα, οφείλουμε να τις αντιμετωπίσουμε με τον τρόπο που αρμόζει σε οποιονδήποτε χρησιμοποιεί το φαρμακοποιό ως εξιλαστήριο θύμα για να καλύψει τα δικά του ένοχα ίχνη.

            Αφήνω ασχολίαστες τις ειρωνικές εκφράσεις του κ. Σκυλακάκη εναντίον του Προέδρου του ΦΣΑ κ. Κώστα Λουράντου, ως προφανή ένδειξη εμπάθειας. Είναι λογικό άλλωστε για κάποιους να μπαίνουν οι αριθμοί, το επιχειρηματικό κέρδος αλλά και οι κομματικές τους προτιμήσεις, πάνω από το εθνικό συμφέρον και την προστασία της υγείας του Έλληνα ασθενή. Ως φαρμακοποιοί, το τελευταίο φροντίζουμε να διασφαλίσουμε με κάθε τρόπο, όχι μόνο γιατί αυτό επιβάλει το θεσμικό μας καθήκον αλλά και γιατί η ίδια μας η επιβίωση ως επαγγελματίες υγείας εξαρτάται από την ανεμπόδιστη παροχή της φαρμακευτικής αγωγής στην κοινωνία ασθενών. Ελπίζω και εύχομαι, ο ΕΟΦ να αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης, να μην υποχωρήσει και να ενισχύσει περισσότερο τα αντανακλαστικά του».