Η COVID 19, ο Τζορτζ Φλόιντ και ο φαρμακοποιός στην Κρήτη

Από τον Χαράλαμπο Πετρόχειλο

Ενόψει του τριημέρου του Αγίου Πνεύματος που λίγο – πολύ θα είναι μία ευκαιρία για τους περισσότερους να εκδράμουν για πρώτη φορά φέτος από τότε που έφυγε ο χειμώνας, επίσημα και με το νόμο για να απολαύσουν την ξενοιασιά της φύσης μοιάζει ίσως ενοχλητικό να θέλει κάποιος, έστω και σημειολογικά, να ανοίξει κουβέντα έτσι για να προβληματίσει ένεκα κάποιας θείας φώτισης…

Ο πειρασμός όμως είναι μεγάλος. Ένα σύντομο κείμενο ενός φαρμακοποιού για το πώς ένιωσε προσφέροντας τις πρώτες βοήθειες για να σώσει τη ζωή ενός ανθρώπου δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, πολύ περισσότερο σε μία περίοδο που ο μισός πλανήτης μπήκε στη διαδικασία να κλειστεί σπίτι του και να αλλάξει τη ζωή του με τη θέλησή του έστω και προσωρινά με σκοπό να συμβάλλει όσο γίνεται περισσότερο για να γλιτώσει από το θάνατο λόγω του SARS CoV 2 έστω κι έναν συνάνθρωπό του και βάζοντας στην άκρη τις οικονομικές συνέπειες αυτής της θυσίας που ήδη φαίνεται να είναι μεγάλες.

Η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι αδιαμφισβήτητη, δυστυχώς όμως τελικά τις περισσότερες φορές η αίσθηση της πραγματικότητας γύρω μας, μας οδηγεί σ’ ένα «θα έπρεπε να είναι αδιαμφισβήτητη» καθώς τελικά η αξία αυτή υποτιμάται στην πράξη. Ίσως γι’ αυτό και οι ταραχές στις ΗΠΑ για τον φρικτό θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ. Ένα σύστημα που προχωρά σε lockdown στερώντας σου βασικά δικαιώματα στο όνομα της αξίας της ανθρώπινης ζωής –με το φόβο να εργαλειοποιείται προς το συμφέρον των όποιων συμφερόντων-  έρχεται τελικά να αποδειχθεί ότι λειτουργεί τελείως υποκριτικά. 

Κι όμως η ανθρώπινη ζωή έχει αξία. Θα έπρεπε να έχει για τον καθένα ξεχωριστά και για το σύνολο της κοινωνίας. Μίας Ανθρώπινης κοινωνίας.

Δεν χρειάζεται να συμπληρώσει κανείς κάτι σε ό,τι έγραψε ο πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Ρεθύμνου κ. Κώστας Βαρδιάμπασης. Ένα μικρό κείμενο που σημειολογικά –είναι σκόπιμη η επανάληψη της λέξης- ταιριάζει να διαβαστεί αυτές τις μέρες και να δώσει αφορμή για προβληματισμό. 

 «Ο πράσινος σταυρός του φαρμακείου είχε σβήσει, η αντανάκλαση του μπλε από τη σειρήνα του ασθενοφόρου ήταν που έπεφτε πάνω του, σημειολογικά ίσως.
Ήταν 9:30 το βράδυ της Δευτέρας και το ασθενοφόρο ξεκινούσε για το νοσοκομείο.
Μια ώρα νωρίτερα, άκουγα ενώ εξυπηρετούσα άλλο πελάτη: ΚΩΣΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ.
Έτρεξα έξω, είχε φέρει την ηλικιωμένη μητέρα του με το αυτοκίνητο. Μου εξήγησε πανικόβλητος πως της είχε καθίσει ένα κομμάτι κρέας στο λαιμό. Το πρόσωπο της ήταν μπλε και δεν μπορούσα να ακούσω ανάσα. Αμέσως χειρισμός Heimlich, πολλές επαναλήψεις, εν τέλει ακούσαμε ανάσα. Την τοποθετώ σε θέση ανάνηψης, καλώ το ΕΚΑΒ και δίνω όλες τις πληροφορίες. Κόβω μια χαρτόκουτα, την απλώνω στο πάτωμα μέσα στο φαρμακείο και τοποθετούμε την γυναίκα εκεί. Άρχισε να έχει επικοινωνία, την επέβλεπα μέχρι την άφιξη του ασθενοφόρου.

Το ΕΚΑΒ έφτασε τάχιστα!

Εν τέλει, όλα καλά.

Αυτό το ευχαριστώ που άκουσα, είναι εκείνο που μου δίνει την ψυχική δύναμη να αντιμετωπίζω κάθε λογής πρόβλημα στο επάγγελμά μου.
Ευχαριστώ κι εγώ, λοιπόν, από την πλευρά μου, το ΕΚΑΒ που λειτουργεί υποδειγματικά, χάρη στο ανθρώπινο δυναμικό του, παρά τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει και στο δικό του χώρο, όπως και όλο το ΕΣΥ.
Ευχαριστώ τον Πανελλήνιο Φαρμακευτικό Σύλλογο, ως θεσμό, αλλά και τον τότε πρόεδρο κ. Θεοδοσιάδη, που μας βοήθησε να διοργανώσουμε και στο σύλλογό του Ρεθύμνου τα σεμινάρια α’ βοηθειών για φαρμακοποιούς, επικαιροποιώντας γνώση (που στην περίπτωση μου αφορούσε μάθημα προ 20ετίας στον πανεπιστήμιο).

Ευχαριστίες και στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και στους εκπαιδευτές του Ρεθύμνου !

Να είμαστε όλοι καλά και να προσέχουμε!

Η ζωή μας είναι πολύτιμη».