Βρίσκεται κάπου στους Θρακομακεδόνες με ζημιές και καταστραμμένο εξοπλισμό. Γιατί το κατασκεύασαν αφού δεν σκόπευαν να το χρησιμοποιήσουν παραμένει ένα μυστήριο που τώρα φιλοδοξούν να διαλευκάνουν στην Βουλή.

Περί τα 80 εκατομμύρια ευρώ ξοδεύει ετησίως η χώρα μας για την εισαγωγή προϊόντων πλάσματος κυρίως από την Ελβετία. Τα περισσότερα από τα χρήματα αυτά θα είχαν εξοικονομηθεί αν λειτουργούσε ένα εργοστάσιο που στοίχισε στο Δημόσιο περί τα 11 εκατομμύρια ευρώ!

Το εργοστάσιο που δεν δούλεψε ποτέ εγκαινιάστηκε το 2002 και το 2005 ζητήθηκαν ήδη εργασίες συντήρησης. Πότε όμως δεν λειτούργησε. Ούτε μετά την κατασκευή ούτε μετά την επισκευή.

Μάλιστα, για την καθυστέρηση ένταξης της κοινοτικής οδηγίας 2002/98/ΕΚ στην ελληνική νομοθεσία το ελληνικό Δημόσιο κλήθηκε μάλιστα να πληρώσει πρόστιμο όπως έχει συμβεί σε τόσες άλλες περιπτώσεις.

Το εργοστάσιο θα λειτουργούσε στο πλαίσιο του Εθνικού Κέντρου Αιμοδοσίας (ΕΚΕΑ), το οποίο με τη σειρά του μέχρι σήμερα λειτουργεί με αποσπασμένους υπαλλήλους. Από το τέλος του 2008 η τότε διοίκηση του ΕΚΕΑ και το υπουργείο Υγείας με ανοιχτό διεθνή διαγωνισμό για τη συντήρηση των εγκαταστάσεων με προϋπολογισμό 999.000 ευρώ ανά έτος έδωσε σε εταιρία τον Αύγουστο του 2009 την δυνατότητα λειτουργίας του έργου με ισχύ ένα έτος συν ένα. Η σύμβαση προέβλεπε ότι ο ανάδοχος θα διέθετε στο ΕΚΕΑ προσωπικό 18 ατόμων διαφόρων ειδικοτήτων.

Τον Ιούνιο του 2010, η τεχνική υπηρεσία του ΕΚΕΑ εισηγείται στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας την ανανέωση της σύμβασης που έληγε, για έναν ακόμα χρόνο με μείωση του προσωπικού του εργολάβου και κόστος 250.000 ευρώ λιγότερο αλλά το υπουργείο ζήτησε επαναπροκήρυξη του διαγωνισμού για να κάνει οικονομία.

Στην διενέργεια του διαγωνισμού του ΕΚΕΑ πήραν διαγωνισμό από τον ίδιο εργολάβο για το ίδιο έργο, δηλαδή τη συντήρηση των εγκαταστάσεων με κόστος μόλις 15.000 ευρώ τον μήνα, έναντι της αρχικής δαπάνης των 120.000 ευρώ μηνιαίως. Ωστόσο ούτε τότε λειτούργησε!

Κάπως έτσι την επόμενη εβδομάδα, ημέρα Τετάρτη, η Εξεταστική Επιτροπή θα εξετάσει το θέμα αναζητώντας τις πταίει και ποιος ενδεχομένως πρέπει να πληρώσει τα "σπασμένα".

Μ.Τ.