Γράφει η Πόπη Γεωργίου

Η ένταξη του ψυχιατρείου των φυλακών Κορυδαλλού στο ΕΣΥ της χώρας μας, με την αμφιλεγόμενη διασύνδεσή του με την ψυχιατρική κλινική του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Χαϊδαρίου «Αττικόν», έχει δρομολογηθεί, αλλά φαίνεται ότι… έμεινε στο δρόμο! Ίσως να είναι περιττή…

Από τον περασμένο Δεκέμβριο του 2016 έχει τεθεί σε δημόσια διαβούλευση από το υπουργείο Υγείας το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, το οποίο προβλέπει αυτήν ακριβώς την ένταξη.

Στο ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού βρέθηκε σήμερα , καλεσμένος του Δικτύου «Γεώργιος Ζουγανέλης», ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος  για την προβολή του ντοκιμαντέρ του «Σιωπηλός Μάρτυρας» στους κρατουμένους.

Με την άδεια του υπουργείου Δικαιοσύνης, αλλά και με ιδιαίτερη επιφυλακτικότητα από τη διεύθυνση και το προσωπικό του λεγόμενου ψυχιατρείου των φυλακών Κορυδαλλού, το dailypharmanews.gr ήταν εκεί.

Εξηγείται η επιφυλακτικότητα. Δεν πρόκειται για ψυχιατρείο! Πρόκειται για μία κανονική φυλακή, στην οποία οι πλέον αδύναμοι από τους κρατούμενους, εκείνοι οι οποίοι αντιμετωπίζουν κάποιο ψυχικό νόσημα, το οποίο δεν τους οδηγεί στον μη καταλογισμό, στοιβάζονται σε μία τεχνική διαχείριση σωμάτων και ψυχών, με εργαλείο την ψυχοφαρμακολογία.

Η επιφυλακτικότητα της διεύθυνσης και του προσωπικού του ψυχιατρείου των φυλακών Κορυδαλλού έναντι της δημοσιότητας δεν δείχνει τίποτε λιγότερο από το γεγονός ότι οι ίδιοι έχουν πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας: Δεν πρόκειται για ψυχιατρείο!

Η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων επισημαίνει κάποιες πολύ σοβαρές όσο και πικρές αλήθειες:

«27 φύλακες, 1 ψυχίατρος, 3 νοσηλευτές, για έναν πληθυσμό περίπου 250 ασθενών, που δεν χαρακτηρίζεται για την επιθετικότητά του ή την τάση απόδρασης. Περίπου οι μισοί είναι αλλοδαποί, αλλά δεν υπάρχει κανένας διερμηνέας, παρότι αποτελεί κοινό τόπο ότι στη διάγνωση και θεραπεία ψυχικών παθήσεων η επικοινωνία παίζει καθοριστικό ρόλο. Είναι φανερό ότι αυτό δεν απασχολεί τους αρμόδιους, αφού δεν πρόκειται για ψυχιατρείο, αλλά για φυλακή ψυχικά ασθενών. Και αν η επανένταξη δεν αποτελεί έργο των φυλακών, η θεραπεία πολύ περισσότερο. Οι κρατούμενοι ασθενείς της φυλακής-ψυχιατρείου παραμένουν μεγαλύτερο διάστημα στη φυλακή από τον μέσο κρατούμενο, δεδομένου ότι πολλοί δεν ασκούν ένδικα μέσα, εξαιτίας της ιδιαιτερότητας της πάθησής τους και της συχνής έλλειψης οικογενειακού - υποστηρικτικού περιβάλλοντος».