Γράφει η Πόπη Γεωργίου

Για πρώτη φορά στη ζωή του φαίνεται ότι περίμενε προχθές το πρωί τόσο πολύ σε μία ουρά ο πρώην υπουργός Στέφανος Μάνος...

Συγκεκριμένα, η ουρά αυτή ήταν στο φαρμακείο του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ), στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου, στο κέντρο της Αθήνας.

Έστω ότι συμφωνούμε ότι ο πρώην υπουργός δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει ότι η διανομή των πολύ ακριβών φαρμακευτικών σκευασμάτων από τα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ, χωρίς ΦΠΑ και κέρδος για τον ιδιώτη φαρμακοποιό, εξοικονομεί ετησίως πολύ σοβαρά χρηματικά ποσά για το δημόσιο ταμείο.

Έστω, επίσης, ότι συμφωνούμε ότι ο πρώην υπουργός δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει ότι δεν συμφέρει τον ιδιώτη φαρμακοποιό να αγοράζει τοις μετρητοίς ένα πολύ ακριβό φαρμακευτικό σκεύασμα, το οποίο κοστίζει στην χονδρική, για παράδειγμα, 3.000 ευρώ, για να πληρωθεί μετά από τρεις με τέσσερις μήνες από τον ΕΟΠΥΥ.

Μόνον που ο Στέφανος Μάνος δεν είναι κάποιος τυχαίος πολίτης της χώρας μας, δεν είναι ένας από όλους εμάς…

Τι έχει πράξει, άραγε, ο πρώην υπουργός για τις συνθήκες Τρίτου Κόσμου, τις οποίες παρέδωσε όταν ο ίδιος αποφάσισε να αποχωρήσει οριστικά από τις κυβερνητικές ευθύνες;

Η κριτική του Στέφανου Μάνου είναι και όψιμη και αρκούντως υποκριτική, καθώς ο ίδιος μας αποκαλύπτει – άθελά του - ότι δεν γνώριζε μέχρι σήμερα τι Γολγοθά περνούν καθημερινά χιλιάδες ασφαλισμένοι και ασθενείς της χώρας, προκειμένου να προμηθευθούν ακόμη και τα πιο φθηνά από τα φάρμακά τους, όχι μόνον το πολύ ακριβό το οποίο αναζητούσε ο ίδιος…

Ο Στέφανος Μάνος έχει παρελθόν στην πολιτική και διατηρεί πολύ σοβαρές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση στη χώρα μας, όσο κι εάν ο ίδιος δεν διαθέτει την απαραίτητη τόλμη για να το αναγνωρίσει, επικαλούμενος διαρκώς τον... διωκόμενο φιλελευθερισμό του!

Για την Ιστορία, ο Στέφανος Μάνος ανήρτησε προχθές το εξής στον «τοίχο» του στο facebook:

«Σήμερα το πρωί πήγα, 12 μεσημέρι, στο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ (Αγ. Κωνσταντίνου 16 στην Αθήνα) να εκτελέσω μια συνταγή για ένα φάρμακο υψηλού κόστους. Το συγκεκριμένο φάρμακο, όπως διαπίστωσα από την ιστοσελίδα του ΕΟΠΠΥ διατίθεται μόνο σε αυτό το φαρμακείο.

Στο φαρμακείο υπήρχε συσκευή που εξέδιδε χαρτάκια με αύξοντα αριθμό. Ο δικός μου ήταν 093. Εκείνη τη στιγμή σε μια οθόνη πάνω από τα γκισέ ο αριθμός ήταν 46. Όπως μου εξήγησε κάποιος που φαινόταν να γνωρίζει περισσότερα από εμένα, το 46 θα τελείωνε στο 200 και τότε θα ξανάρχιζε το μέτρημα από το 0. Οπότε όπως εκτίμησε θα έπρεπε να περιμένω 2 έως 3 ώρες. Καθίσματα στο φαρμακείο υπήρχαν για 20 άτομα περίπου. Περίμεναν όμως 200 και. Οι δύο-τρεις υπάλληλοι δούλευαν ασταμάτητα (χαρτούρα αδικαιολόγητη και άχρηστη) και αντιμετώπιζαν τον κόσμο με προθυμία.

Εντυπωσιακό ήταν ότι και ο κόσμος ήταν ήρεμος και δεχόταν αδιαμαρτύρητα την ταλαιπωρία και το χάσιμο χρόνου. Παθητικά (στη σημερινή Ελλάδα φαίνεται ότι ο χρόνος περισσεύει). Ρώτησα την κυρία του ΕΟΠΥΥ που στις 3 το απόγευμα μου έδωσε το φάρμακό μου, "κάθε μέρα έχετε τόσο κόσμο;". "Ναι, και περισσότερο!" ήταν η απάντησή της.

Η ιστορία που περιγράφω είναι ένα μικρό δείγμα της λειτουργίας του κοινωνικού κράτους για το οποίο υπερηφανεύονται αριστεροί και ανόητοι δεξιοί. Θα ήταν εύκολο να διορθωθεί η κατάσταση αν η διοίκηση του ΕΟΠΥΥ ήταν στοιχειωδώς ικανή και κυρίως αν νοιαζόταν για τους ανθρώπους (ναι τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ) που έρχονται σε επαφή με τις υπηρεσίες του».