Από το Χαράλαμπο Πετρόχειλο

Αναρωτιέται κανείς πόσο φυσιολογικό μπορεί να είναι να ρωτάται  ευθέως σε συνέντευξη Τύπου ο αρμόδιος υπουργός Υγείας για το πώς βλέπει το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή γίνονται μέσα στα φαρμακεία πράξεις που δεν είναι νομοθετικά κατοχυρωμένες και έχουν να κάνουν με τη δημόσια υγεία, όπως οι εμβολιασμοί  και η απάντησή του να είναι ότι ο ρόλος των φαρμακοποιών είναι «επικουρικός». 

Βεβαίως ο κ. Ξανθός στην απάντηση που έδωσε αναγνώρισε ότι πρόκειται για «θεσμικά ελλείμματα» και δεν έχει άδικο όταν είπε ότι «δεν μπορούμε να επιλύουμε ταυτόχρονα όλα τα προβλήματα και όλα τα θεσμικά ελλείμματα που έχει, που έχουν δημιουργηθεί εδώ και δεκαετίες στο σύστημα υγείας».  

 Από την άλλη ωστόσο δεν γίνεται να μην καυτηριάσουμε μία λογική λειτουργίας που αφήνει εκτεθειμένο πάνω απ’ όλα τον πολίτη και δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις των επαγγελματιών υγείας, σε μία περίοδο που λόγω ακριβώς της προσπάθειας για την ανάπτυξη ενός ολοκληρωμένου συστήματος πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στη χώρα μας θα έπρεπε όχι μόνο να γίνουν πιο ξεκάθαρες αλλά και να ενισχυθούν.

Ο τρόπος που λειτουργεί η ελληνική πολιτεία διαχρονικά σε αρκετά ζητήματα κάνοντας τα «στραβά μάτια» για να εξυπηρετούνται κάποιες καταστάσεις έχει καταγραφεί αρκετές φορές ως διαμαρτυρία από τους φορείς που εμπλέκονται σε αυτές τις καταστάσεις και έχει αναδειχθεί και από τον Τύπο. Το να ρωτάς όμως ευθέως τον υπουργό για κάτι που γίνεται ουσιαστικά παράνομα και να απαντάει ότι το ζήτημα αυτό δεν είναι αυτή τη στιγμή προτεραιότητα για το υπουργείο –και μάλιστα το υπουργείο Υγείας- δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να γίνει αποδεκτό από την πλευρά του δημοσιογράφου που στο όνομα των πολιτών θέλει απάντηση για το πώς θα λυθούν τα θέματα που υπάρχουν.

Και πράγματι ίσως το χειρότερο όλων είναι ότι δεν μπορεί να πει κανείς ότι φταίει η συγκεκριμένη πολιτική ηγεσία, καθώς καμία κυβέρνηση δεν έχει ασχοληθεί με το συγκεκριμένο ζήτημα και βέβαια και η σημερινή αντιπολίτευση μοιάζει δύσκολο να τοποθετηθεί για το πώς θα μπορούσε να βρεθεί μία λύση ώστε ο πολίτης να είναι κατοχυρωμένος, όταν πηγαίνει να κάνει το εμβόλιό του στο φαρμακείο σε περίπτωση που σπάσει ο διάολος το πόδι του και συμβεί κάτι.

Σε μία κατάσταση, που ο φαρμακοποιός που κάνει χρόνια αυτή τη δουλειά την κάνει χωρίς νομική κάλυψη και βεβαίως χωρίς να πληρώνεται γι’ αυτήν, ο γιατρός που διαμαρτύρεται, το κάνει μέχρι ενός σημείου γιατί ξέρει ότι γλυτώνει επιπλέον φόρτο εργασίας και η πολιτεία βολεύεται καθώς γλυτώνει περίπου 500.000 επιπλέον επισκέψεις το χρόνο στα νοσοκομεία και αποφεύγει τον κίνδυνο κάποιοι –ίσως αρκετοί- ηλικιωμένοι ή άνθρωποι με προβλήματα που δεν τους επιτρέπουν να μετακινούνται εύκολα, τελικά να αποφασίσουν να μην εμβολιαστούν, εάν δεν έχουν στη διάθεσή τους την εύκολη λύση της επίσκεψης στο φαρμακείο της γειτονιάς, ειδικά όταν μένουν στην επαρχία που τα νοσοκομεία είναι πολλά χιλιόμετρα από την πόρτα του σπιτιού τους.

Το γεγονός είναι ένα: Στην Ελλάδα ένας υπουργός μπορεί επικαλούμενος διαχρονικά θεσμικά ελλείμματα να κάνει τα στραβά μάτια όταν καλείται να απαντήσει σε δημοσιογραφική ερώτηση που αναφέρεται σε μία διαδικασία την οποία ο νόμος δεν καλύπτει με το να λέει ότι «έχουμε άλλες προτεραιότητες».

Από την άλλη ενώ άτυπα δείχνει εμπιστοσύνη στον φαρμακοποιό αναγνωρίζοντας τον «επικουρικό» ρόλο του –τι σημαίνει άραγε επικουρικός, ότι ο γιατρός είναι παρών κατά τη διάρκεια του εμβολιασμού από τον φαρμακοποιό;- αδυνατεί ωστόσο λόγω πιέσεων και πιθανού πολιτικού κόστους να βάλει τέλος σε μία κατάσταση που τον αφήνει ακάλυπτο νομοθετικά, έστω και σε αυτόν τον «επικουρικό» ρόλο.