Από τον Χαράλαμπο Πετρόχειλο

Για να μπορέσει το υπουργείο Υγείας όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, να κρατήσει τις δαπάνες υγείας και φαρμάκου στα επίπεδα που επέβαλλαν οι θεσμοί, χρησιμοποίησε σε τεράστιο βαθμό την τσέπη του ασθενή και μάλιστα του φτωχότερου αναγκάζοντάς τον να κόψει χρήματα ακόμη και για το φαγητό του. Το πλέον εξωφρενικό είναι ότι δεν έχει υπάρξει μέριμνα να εξισορροπηθεί η κατανομή της δαπάνης ανάμεσα στους πλούσιους και φτωχούς την ίδια στιγμή που οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι και η λεγόμενη μεσαία τάξη τείνει να εξαφανιστεί.

Σε εκδήλωση που διοργάνωσε την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου η Πανελλήνια Ένωση Σπανίων Παθήσεων με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Σπανίων Παθήσεων στο Ίδρυμα Ευγενίδου ο κ. Ιωάννης Υφαντόπουλος, Καθηγητής Οικονομικών της Υγείας στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Διευθυντής Μεταπτυχιακού στα Οικονομικά της Υγείας αποκάλυψε απαντώντας σε ερωτήσεις σχετικές με την ομιλία του με θέμα «Κοινωνικο – οικονομική αξιολόγηση στις νέες θεραπείες» ότι σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησε το Πανεπιστήμιο Αθηνών και ολοκληρώθηκε στις αρχές της εβδομάδας, από το 2008 μέχρι το 2015, το μεσοσταθμικό κόστος συμμετοχής των ασθενών στις δαπάνες φαρμάκου  έχει τριπλασιαστεί.

Το DailyPharmaNews ζήτησε από τον κ. Υφαντόπουλο να αποκαλύψει  κάποια στοιχεία παραπάνω για την έρευνα.

Όπως είπε ο Καθηγητής στόχος της έρευνας ήταν να δει πως κατανέμεται το κόστος της φαρμακευτικής δαπάνης ανάμεσα στα διαφορετικά εισοδηματικά κλιμάκια, τους φτωχούς, τα μέσα εισοδηματικά κλιμάκια και τους πλούσιους.

Η έρευνα που καλύπτει τα χρόνια από το 2008 μέχρι και το 2015,  βασίστηκε σε 6.500 νοικοκυριά για κάθε χρόνο και ο στόχος της ήταν  να ερευνήσει τις διανεμητικές επιπτώσεις της δαπάνης.

Όπως είπε ο κ. Υφαντόπουλος, τα αποτελέσματα της έρευνας δείχνουν ότι οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι και οι πλούσιοι, πλουσιότεροι που σημαίνει ότι μετακυλήθηκε η δαπάνη για το φάρμακο, ως βάρος κυρίως, στα χαμηλότερα εισοδηματικά κλιμάκια». Και εξήγησε: «Οι πλούσιοι, το ποσοστό των χρημάτων που διαθέτουν για φάρμακα και υπηρεσίες υγείας είναι σχετικά μικρό, γιατί έχουν ιδιωτικές ασφαλίσεις  και μέσα από τις ιδιωτικές ασφαλίσεις καλύπτεται ένα πολύ μεγάλο κόστος της φαρμακευτικής δαπάνης. Οι φτωχοί από την πλευρά τους διαθέτουν ένα μεγαλύτερο ποσοστό του εισοδήματός τους για φάρμακα και ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας με συνέπεια αυτή η αυξημένη δαπάνη να έχει «καταστροφικές επιπτώσεις» στα οικονομικά των φτωχών νοικοκυριών.  Με τον όρο «καταστροφικές επιπτώσεις» νοούμε ότι ένα φτωχό νοικοκυριό ενώ διέθετε κάποια χρήματα για βασικές ανάγκες του νοικοκυριού του, δηλαδή για διατροφή και για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τα παιδιά του, τώρα δεν διαθέτει τα χρήματα αυτά για τρόφιμα, προκειμένου να τα διαθέσει για την αγορά φαρμάκων. Με αυτήν την έννοια φαίνεται ότι όχι μόνο επιμερίζεται ένα μεγαλύτερο κόστος της φαρμακευτικής περίθαλψης στα χαμηλά και τα φτωχά εισοδηματικά κλιμάκια αλλά αυτά αποστερούνται από βασικές άλλες ανάγκες προκειμένου να αγοράσουν τα αναγκαία φάρμακά τους».

Και πως θα μπορούσε ο φτωχότερος πολίτης να ανταποκριθεί; Οι αριθμοί που προκύπτουν από την έρευνα είναι αμείλικτοι. Ενώ το μεσοσταθμικό ποσοστό στη συμμετοχή του ασθενή ήταν 10,5% πριν από την κρίση, το 2008, πλέον το μεσοσταθμικό αυτό ποσοστό έχει φτάσει στο 27,5-28%!

Σε ό,τι αφορά τις πιθανές λύσεις για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης, ο κ. Υφαντόπουλος απάντησε: «Μία ορθολογικότερη πολιτική, μία προώθηση καλύτερης πολιτικής τιμολόγησης στα γενόσημα, μία μεγαλύτερη πρόσβαση και ορθολογικότερη κατανομή στην αγορά και η διαμόρφωση των κριτηρίων της κοινωνικής δικαιοσύνης ώστε τα φτωχά άτομα της κοινωνίας μας να μην αποστερούνται από βασικές θεραπείες. Οι ανικανοποίητες ανάγκες στα χαμηλά εισοδηματικά κλιμάκια φτάνουν στο 18 και στο 20% ενώ στους πλούσιους είναι μόνο 1%».

Το DailyPharmaNews ρώτησε τέλος τον κ. Υφαντόπουλο, πώς βλέπει την πρόταση που εδώ και χρόνια επαναλαμβάνει ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών κ. Γιώργος Πατούλης, το κράτος να βρει έναν τρόπο ώστε ο πολίτης να συμμετέχει στις δαπάνες υγείας ανάλογα με το εισόδημά του. Η απάντηση του Καθηγητή ήταν ότι «έχουμε ένα βαρύ φορολογικό σύστημα που πλήττει κυρίως τους μισθωτούς, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τη μέση αστική τάξη. Η δυνατότητα η δαπάνη για υγεία και για φάρμακο να εκπίπτεται από το φορολογικό εισόδημα του καταναλωτή αποτελεί ένα ουσιαστικό κίνητρο, τόσο για τη διαφάνεια του συστήματος, όσο και για τη ορθολογικότερη λειτουργία του. Στην παρούσα φάση από την ανάλυσή μας φάνηκε ότι η μέση αστική τάξη έχει χαθεί, με αποτέλεσμα να έχει αυξηθεί προκλητικά η φτώχεια και η αδυναμία πρόσβασης στις υπηρεσίες υγείας. Υπάρχει φτωχοποίηση στην υγεία, φτωχοποίηση στο φάρμακο την ίδια στιγμή μάλιστα που το ποσοστό στους πλουσίους έχει αυξηθεί κατά 2-3%. ενώ η φτώχεια έχει διπλασιαστεί στους φτωχούς».