Το 2017, όπως έχει πει ο ίδιος ο υπουργός Υγείας, Ανδρέας Ξανθός, οι ανασφάλιστοι συμπολίτες μας ήταν 850.000 με ετήσιο κόστος 165 εκατ. ευρώ.
Τα πρώτα στοιχεία για το 2018 δείχνουν ότι το ετήσιο κόστος των ανασφάλιστων θα ξεπεράσει τα 200 εκατ. ευρώ. Και ποιος καλύπτει αυτό το έξοδο; Η φαρμακοβιομηχανία! Με τι κίνητρο;
Παγκοσμίως τα συστήματα υγείας δοκιμάζονται υπό την πίεση διαφόρων παραγόντων, όπως είναι η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, ο γηράσκων πληθυσμός, η αύξηση των χρονίων νοσημάτων αλλά και οι περιορισμένοι προϋπολογισμοί για το Φάρμακο.
Τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα για το υγειονομικό σύστημα στην Ελλάδα, καθώς εδώ προστίθενται η αλλαγή του επιδημιολογικού προφίλ των Ελλήνων, η αύξηση της ανεργίας, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών, η αύξηση των ανασφάλιστων πολιτών και το κυριότερο, η μείωση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης πάνω από 60% από το 2009 ως σήμερα!
Οι άνθρωποι λοιπόν ζούμε περισσότερο, αποκτούμε ως πιο ηλικιωμένοι περισσότερα νοσήματα, χρειαζόμαστε περισσότερα και ακριβότερα φάρμακα, αλλά τα συστήματα υγείας αδυνατούν να ανταποκριθούν.
Δείτε μερικά παραδείγματα τι μπορεί να πετύχει ένα νέο φάρμακο σε σοβαρές ασθένειες όπως είναι τα διάφορα είδη καρκίνου:
Στη Γαλλία, 82,1% των εργαζόμενων γυναικών με καρκίνο του μαστού επανήλθαν στην εργασία τους μετά από διάμεση αναρρωτική άδεια 10,8 μηνών…
Στην Ολλανδία, 83% των εργαζομένων με καρκίνο κεφαλής-τραχήλου επανήλθαν στην εργασία τους και στις περισσότερες περιπτώσεις εντός 6μήνου από τη θεραπεία τους…
Στην Ιαπωνία, 81% των καρκινοπαθών επανήλθαν στην εργασία τους εντός 12μήνου από την αρχική αναρρωτική τους άδεια…
Σε αυτό συνετέλεσαν τα ακριβά, καινοτόμα φάρμακα που πήραν. Αλλά τα φάρμακα εκτός από αύξηση του προσδόκιμου ζωής σε αυτούς τους ανθρώπους έχουν και άλλη «δράση».
Τα νέα φάρμακα σημαίνουν αποτελεσματικότερη χρήση των πόρων, συμβάλλοντας στη βιωσιμότητα του συστήματος υγείας μέσω της μείωσης του κόστους σε άλλους τομείς του συστήματος, π.χ. με τη μείωση του χρόνου νοσηλείας. Χωρίς τα νέα φάρμακα η πίεση στα οικονομικά των συστημάτων υγείας θα αυξηθεί. Αυτό δείχνει για παράδειγμα στη Γερμανία η εξοικονόμηση που έχει προβλεφθεί για το 2040 από την ανάπτυξη νέου φαρμάκου που σταματά την εξέλιξη της νόσου Parkinson. Η εξοικονόμηση αν το φάρμακο επιβραδύνει την εξέλιξη κατά 20%, θα αγγίξει τα 3,9 δις ευρώ!
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;
Πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή. Χρειαζόμαστε καινοτόμα φάρμακα που θα μας απαλλάξουν από σοβαρές, χρόνιες ή και θανατηφόρες νόσους. Και δεν τα χρειαζόμαστε μόνον εμείς. Τα χρειάζονται και τα συστήματα υγείας για να γλυτώσουν κόστη από χειρουργεία, πολυήμερες νοσηλείες και χαμένες εργατοώρες. Τα χρειάζονται επίσης οι ανασφάλιστοι το ίδιο όσο και οι ασφαλισμένοι πολίτες. Και αν πρέπει να τους τα παραχωρούν οι φαρμακευτικές εταιρίες, τότε πρέπει κάποιος να τους δώσει κίνητρο και διάθεση για συνεργασία. Όχι;
Μ.Τ.
