Από τον Χαράλαμπο Πετρόχειλο
Με ένα αιχμηρότατο άρθρο του στη σελίδα του στο facebook ο Πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Λάρισας και Ειδικός Γραμματέας του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου κ. Θάνος Κουτσούκης τονίζει ότι οι φαρμακοποιοί δεν είναι ενάντια στις εξαγωγές φαρμάκων γενικά και απροσδιόριστα παραθέτοντας τους λόγους αυτής της εναντίωσης με πρώτη το ότι «κατά κύριο λόγο σ’ αυτές τις εξαγωγές οφείλονται οι τεράστιες ελλείψεις που αντιμετωπίζει η αγορά φαρμάκου».
Σημειώνει δε ότι τα φάρμακα αυτά που εξάγονται «έχουν λάβει με ειδικό καθεστώς χαμηλή τιμολόγηση και αποτελούν διατιμημένο είδος γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, γιατί αποτελούν αντικείμενα χρήσης και όχι εμπορίου».
Ο κ. Κουτσούκης αναφέρει στο άρθρο του:
«Εμείς δεν είμαστε ενάντια στις εξαγωγές φαρμάκων γενικά και απροσδιόριστα, ούτε φυσικά ενάντια στις εξαγωγές άλλων προϊόντων, που εξάγει η χώρα μας. Ίσα ίσα, που είμαστε περήφανοι που υπάρχουν αξιόλογες ελληνικές εταιρείες φαρμάκων, οι οποίες έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν αγορές στο εξωτερικό.
Δεν είμαστε τίποτα γραφικοί που αδιαφορούμε για το εμπορικό ισοζύγιο εισαγωγών – εξαγωγών της Ελλάδας, το οποίο επιθυμούμε να είναι θετικό, αν και δεν ανήκει στις δικές μας αρμοδιότητες κάτι τέτοιο και άλλοι είναι αυτοί που ως υπεύθυνοι έχουν αποτύχει οικτρά.
Τονίζουμε ότι, είμαστε ενάντια στις εξαγωγές των φαρμάκων των πολυεθνικών εταιρειών, που εισάγονται αρχικά στη χώρα μας και επανεξάγονται στη συνέχεια από διάφορους χονδρέμπορους και άλλους, όχι απλώς και μόνο για το λόγο του ότι κατά κύριο λόγο σ’ αυτές τις εξαγωγές οφείλονται οι τεράστιες ελλείψεις που αντιμετωπίζει η αγορά φαρμάκου.
Είμαστε ενάντια στις εξαγωγές αυτών των φαρμάκων, των εισαγόμενων αρχικά, ανεξαρτήτως της επάρκειας φαρμάκων στην αγορά. Είμαστε ενάντια διότι τα φάρμακα αυτά αποτελούν ιδιοκτησία του ελληνικού λαού προς χρήση από τους ασφαλισμένους, έχουν λάβει με ειδικό καθεστώς χαμηλή τιμολόγηση και αποτελούν διατιμημένο είδος για αυτόν ακριβώς το λόγο, γιατί αποτελούν αντικείμενα χρήσης και όχι εμπορίου. Η όλη πρακτική, της εξαγωγής αυτών των φαρμάκων στις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, είναι μια παρασιτικού τύπου πρακτική.
Διότι, λογιζόμενο το φάρμακο ως κοινωνικό αγαθό και όχι ως εμπόρευμα, ως αντικείμενο χρήσης και όχι ως αντικείμενο εμπορίου, λαμβάνει χαμηλή τιμή στις χώρες που δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά, όπως είναι η Ελλάδα και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Αντίθετα, οι χώρες του βορρά της Ευρώπης αγοράζουν τα ίδια ακριβώς φάρμακα, από τις πολυεθνικές εταιρείες, πολύ πιο ακριβά. Τα φάρμακα αυτά των πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών, που πολλές φορές δεν έχουν υποκατάστατο, που αντιστοιχούν σε καινούργια θεραπευτικά πρωτόκολλα, που συχνά αποτελούν προϊόντα ειδικών μελετών και έχουν παραχθεί μετά από έρευνα πολλών ετών και μέσα από επίπονες διαδικασίες, που έχουν δώσει λύσεις σε μια σειρά από σοβαρές παθήσεις και έχουν αναβαθμίσει την ποιότητα ζωής όσων τα λαμβάνουν για τις εγκεκριμένες ενδείξεις, που τα δικαιούται ο κάθε άνθρωπος, εφόσον ο ιατρός κρίνει ότι τα χρειάζεται, αποτελούν δίκαια κοινωνικό αγαθό πολύτιμο για την υγεία του κάθε ανθρώπου.
Δίκαια, λοιπόν, στη χώρα μας λαμβάνουν τα φάρμακα χαμηλή τιμολόγηση σε σχέση με άλλες πλούσιες χώρες, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί το ασφαλιστικό σύστημα και ο ασφαλισμένος. Επίσης, δίκαια, το φάρμακο είναι προϊόν διατιμημένο, ως κοινωνικό αγαθό, και επομένως τα φαρμακεία δεν μπορούν να το διανείμουν σε τιμή που καθορίζουν τα ίδια, αναλόγως της διαθεσιμότητας. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχαν αυτοί οι κανόνες;
Η πλήρης εμπορευματοποίηση των φαρμάκων είναι ευθέως ανάλογη με την περίπτωση κάποιας οικογένειας, που έχοντας στις τάξεις της ένα σοβαρά άρρωστο παιδί, λαμβάνει τη θεραπευτική αγωγή χωρίς να πληρώνει συμμετοχή στο ασφαλιστικό σύστημα και κάποιες φορές που περισσεύουν, ίσως, φάρμακα ή και χωρίς να περισσεύουν, παίρνουν οι γονείς τα φάρμακα αυτά και τα πουλάνε ξεδιάντροπα σε άλλους ασθενείς, οι οποίοι δεν δικαιούνται να τα λαμβάνουν δωρεάν. Μπορεί η οικογένεια να συμπεριφέρεται έτσι γιατί δεν της φτάνουν για να ζήσει ή μπορεί απλώς να επιθυμεί στην πλάτη του άρρωστου παιδιού της να βγάλει κάποια επιπλέον χρήματα. Η ουσία είναι ότι φάρμακα του δικού της του παιδιού, που δεν θα έπρεπε να έχει δικαίωμα να εμπορευτεί, τα ξεπουλάει σαν κοινά εμπορεύματα. Και κάποτε μπορεί η θεραπευτική αγωγή του παιδιού να μη λαμβάνεται σωστά. Αλλά φαίνεται ότι αυτό δεν πειράζει, αφού δεν υπάρχει νόμος που να το απαγορεύει ή δεν υπάρχει κανένας αρμόδιος που να αποφασίζει να βάλει ένα φραγμό.
Η οικογένεια στην περίπτωση τη δική μας, τη γενικότερη, είναι ολόκληρη η ελληνική κοινωνία και το άρρωστο παιδί είναι ο κάθε ασθενής αυτής της χώρας τον οποίο οφείλουμε να σεβόμαστε.
Παρακάτω υπάρχει ένα ηχητικό απόσπασμα από σημερινή ραδιοφωνική συνέντευξη μου στην ΕΡΤ για τις τεράστιες ελλείψεις φαρμάκων, σε μια από τις χειρότερες περιόδους που βιώνουμε στα φαρμακεία μας».
Γ. Δαγρές: Η εύρεση φαρμάκων επαφίεται στο φιλότιμο των φαρμακοποιών
Στο θέμα των ελλείψεων αναφέρθηκε μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ και στους δημοσιογράφους κ.κ. Χρήστο Κούτρα και Γιάννη Ντσούνο και ο Ταμίας του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής και πρώην Αντιπρόεδρος του ΠΦΣ κ. Γιάννης Δαγρές ο οποίος τόνισε ότι «η εύρεση ελλειπτικών φαρμάκων επαφίεται στην ευαισθησία και στο φιλότιμο των φαρμακοποιών».
Όπως είπε πολλές φορές ο ασφαλισμένος πρέπει πια να κάνει τον σταυρό του για να βρει το φάρμακό του, ενώ η εύρεση των ελλειπτικών φαρμάκων επαφίεται πλέον, εν πολλοίς, στο φιλότιμο και την ευαισθησία των φαρμακοποιών.
Υπενθύμισε δε ότι οι φαρμακοποιοί έχουν εδώ και καιρό προτείνει δέσμη μέτρων που αν υιοθετηθούν θα μετριάσουν σημαντικά το πρόβλημα, πλην όμως το πρόβλημα συνεχίζει να παραμένει.
Το θέμα ανέδειξε πριν λίγες μέρες για πολλοστή φορά και ο Πρόεδρος του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου κ. Απόστολος Βαλτάς σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» (δες εδώ) ζητώντας ετήσια απαγόρευση εξαγωγών για πάνω από 300 ελλειπτικά φάρμακα.
