Η Αναστασία Παρασκευά μιλάει στο dailypharmanews για την αλωπεκία που την ταλαιπώρησε μετά από ένα τραυματικό γεγονός…Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη
« Από πολύ μικρή είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου την ανησυχία μήπως το πρόβλημα τριχόπτωσης που είχε η μητέρα μου από τα 25 της χρόνια ήταν κληρονομικό. Η ανησυχία μου αυτή με είχε κάνει να ασχολούμαι υπερβολικά με την φροντίδα των μαλλιών μου και να τα προσέχω περισσότερο από κάθε τι άλλο πάνω μου. Δεν χρειάζεται βέβαια να αναφέρω το πόσο αγχωνόμουνα όταν, καθώς χτένιζα τα μαλλιά μου, έμεναν που και που κάποιες τρίχες πάνω στην χτένα. Κάτι απόλυτα φυσιολογικό για τους περισσότερους, απόλυτα τρομαχτικό όμως για μένα.
Τα χρόνια πέρασαν και είχα αρχίσει να πιστεύω πως όλες αυτές οι φοβίες μου για τα μαλλιά μου δεν είχαν βάση και πως είχα καταφέρει να «νικήσω» την κληρονομική προδιάθεση. Μέχρι τη στιγμή που ένα τραυματικό γεγονός έγινε η αφορμή να ενεργοποιήσει τη διαδικασία της πτώσης των μαλλιών μου. Στα 35 μου χρόνια χάνω αιφνίδια τον πατέρα μου – που υπεραγαπούσα – από έμφραγμα και λίγο αργότερα χωρίζω από την μακροχρόνια σχέση που είχα. Η περίοδος εκείνη ήταν ότι πιο στενάχωρο μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου και βρέθηκα στα όρια της κατάθλιψης. Εγκατέλειψα τον εαυτό μου και πήρα πολύ βάρος. Και μέσα σε όλα αυτά, ένα ωραίο πρωί ξυπνάω, πηγαίνω στο μπάνιο να χτενιστώ και μου μένει πάνω στην χτένα μια ολόκληρη τούφα μαλλιών. Τις επόμενες μέρες έχανα διαρκώς μαλλιά. Στο κεφάλι μου υπήρχαν διάσπαρτα κενά, σαν «μπαλώματα».
Το σοκ ήταν πολύ μεγάλο. Έκλαιγα ώρες ατέλειωτες, δεν ήθελα για μέρες να βγω από το σπίτι, δεν ήθελα να δω κανέναν. Το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν ότι θα χάσω όλα τα μαλλιά μου, ότι δεν θα είμαι ποτέ ξανά η γυναίκα που ήμουν. Η απώλεια μαλλιών δεν είναι τόσο απλό όπως πολλοί πιστεύουν. Το πρόβλημα δεν είναι οι τρίχες που χάνεις. Το πρόβλημα είναι ότι μαζί με τις τρίχες που φεύγουν από το κεφάλι σου, χάνεις και ένα μέρος του εαυτού σου. Η απώλεια μαλλιών μου «έκλεψε» την γυναικεία μου υπόσταση. Δεν ένιωθα πια γυναίκα, δεν ένιωθα ελκυστική. Το μόνο που σκεφτόμουνα είναι ότι θα με κοιτάζουν πάντα οι άλλοι με οίκτο και αποστροφή και κάποιοι ίσως και να με κοροϊδεύουν πίσω από την πλάτη μου. Η απώλεια μαλλιών είναι ένα στίγμα που δύσκολα το πετάς από πάνω σου.
Κάποια στιγμή, με την επίμονη παρότρυνση της αδελφής μου, πήρα την απόφαση να ζητήσω την βοήθεια των γιατρών για να δω πώς θα αντιμετωπίσω την κατάσταση. Οι εξετάσεις που έκανα έδειξαν διάφορα θέματα υγείας τα οποία αγνοούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι είχα σακχαρώδη διαβήτη και πρόβλημα με τον θυροειδή μου. Αυτά τα δύο, σε συνδυασμό με την κληρονομική προδιάθεση και τα έντονα αρνητικά συναισθήματα που βίωσα με τον θάνατο του πατέρα μου – και τον «θάνατο» της σχέσης μου – δημιούργησαν ένα ευνοϊκό περιβάλλον για να εκδηλωθεί η αλωπεκία. Με τη βοήθεια των ειδικών γιατρών και την δική μου επιθυμία να ξαναπάρω την ζωή μου πίσω, ξεκίνησα ένα συνδυαστικό θεραπευτικό πρόγραμμα με τοπική φαρμακευτική αγωγή και κάποια φάρμακα, που περιόρισαν σε πολύ μεγάλο βαθμό την απώλεια των μαλλιών και πλέον είμαι πεπεισμένη ότι κάποια στιγμή το πρόβλημα, όπως μου επιβεβαιώνουν και οι γιατροί, θα αποκατασταθεί πλήρως.
Η καλή ψυχολογία που έχω σήμερα και ο τρόπος που βλέπω πια τα πράγματα με έχουν οπλίσει με αισιοδοξία, με υπομονή και επιμονή γιατί η θεραπεία του συγκεκριμένου ιατρικού προβλήματος απαιτεί και χρόνο και κόπο. Για τα μαλλιά μου όμως μπορώ να κάνω και να υπομείνω τα πάντα!».
Η Αναστασία Παρασκευά, 39 ετών, γραφίστρια
