Η κ.Κωνσταντίνα Δελημήτρου μας περιγράφει το δύσκολο ταξίδι της υπογόνιμης γυναίκας…
Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη
“Πριν 25 περίπου χρόνια, όταν ξεκίνησα πολύ δειλά να ψάχνω γιατί δεν έμενα έγκυος, τα πράγματα γύρω από την υπογονιμότητα στην Ελλάδα ήταν πρωτόγονα, χώρια που το θέμα αυτό τότε ήταν μεγάλο ταμπού. Η γυναικολόγος μου ήταν η μόνη κατάλληλη να απευθυνθώ, καθώς τότε δεν έβρισκες εύκολα κέντρα υπογονιμότητας, κάτι που οδήγησε στην πρώτη μου πολύ επικίνδυνη και επώδυνη σπερματέγχυση.
Μετά από μια πενταετία «τρεξίματος» και έπειτα από το πλήθος εξειδικευμένων επιστημόνων που σίγουρα θα συναντήσει κάθε υπογόνιμη γυναίκα, άρχισαν να βρίσκονται τα αίτια της δικής μου υπογονιμότητας – ναι, ήταν πάνω από ένα. Ελάχιστη παραγωγή ωαρίων το πρώτο, κάτι που σήμαινε πως χρειαζόμουν ενισχυμένες δόσεις φαρμάκων εξωσωματικής για να παράξω μετά βίας 2 ή 3 ωάρια. Αλλά ακόμη και αυτά, πολλές φορές ήταν μικρά ή έπεφταν προτού ωριμάσουν. Το δεύτερο αίτιο, η αριστερή μου ωοθήκη που ήταν ατροφική και φυσικά μη λειτουργική κι ένα ακόμη, η θρομβοφιλία. Έτσι, σε διάστημα 2 ετών έκανα τις πρώτες 5 μου σπερματεγχύσεις με φάρμακα εξωσωματικής και πέτυχαν οι δύο. Μεγάλη επιτυχία. Η δεύτερη ήταν δίδυμη κύηση.
Τότε ήταν που ανακάλυψα το τελευταίο και πιο δύσκολο αίτιο της υπογονιμότητάς μου. Είχα μονόκερο μήτρα, κάτι που προξένησε αποβολές και στις δύο αυτές εγκυμοσύνες. Η μήτρα μου δηλαδή, ήταν σχεδόν μισή και δεν χωρούσε να φιλοξενήσει τα έμβρυα μόλις μεγάλωναν. Για να ξεπεραστεί, έπρεπε να μείνω έγκυος και να αποβάλλω μερικές φορές ώστε να «ξεχειλώσει» η μήτρα και να χωρέσει το επόμενο τυχερό έμβρυο. Κάτι που όντως έγινε. Τραγικό να το περάσεις αλλά αναγκαίο.
Λίγα χρόνια μετά, αφού ξεπέρασα το σοκ των απανωτών αποβολών, δεν είχα καμία επιτυχία στις επόμενες προσπάθειές μου. Έτσι, μου προτάθηκε από τον γιατρό μου μια πειραματική επέμβαση όπου θα γίνονταν μικρές σχισμές σαν ψαλιδίσματα στη μήτρα ώστε να ανανεωθεί το ενδομήτριο και να δεχτεί πιο εύκολα τα ελάχιστα γονιμοποιημένα ωάριά μου. Στην πρώτη κιόλας προσπάθεια μετά την επέμβαση αυτή, έμεινα έγκυος στην κόρη μου. Ακόμη τον γιατρό μου τον φωνάζω Ψαλιδοχέρη! Βέβαια, χρειάστηκε να μείνω 9 μήνες στο κρεβάτι με αιμορραγίες, καθημερινές ενέσεις ηπαρίνης και αργότερα και ινσουλίνη λόγω διαβήτη κύησης. Το χάος!
Το πολύ παράξενο ήταν πως αμέσως μετά την κύηση, ο γιατρός μού ζήτησε να επιλέξω μέθοδο αντισύλληψης διότι πλέον ήταν πιθανό να μείνω έγκυος. Μου φάνηκε αστείο και δεν έδωσα καμία απολύτως σημασία. Τρία χρόνια αργότερα, έπειτα από 3 τεστ εγκυμοσύνης -άχτι τα είχα, δεν είχα κάνει ποτέ!- πείστηκα πως κατάφερα μόνη μου να μείνω έγκυος. Βέβαια, όντας πάλι μικρότερη η μήτρα δεν άφηνε πολύ χώρο στο έμβρυο, με αποτέλεσμα ο μικρός μου να γεννηθεί με το ένα πόδι σχεδόν διπλωμένο στον αστράγαλο, που ευτυχώς με ειδικό νάρθηκα επανήλθε γρήγορα.
Μπορεί όλα αυτά που περιγράφω σε κάποιους να μοιάζουν απλά, μα μόνο απλά δεν ήταν. Επρόκειτο για μια εξαιρετικά ψυχοφθόρα περίοδος ενώ υπήρξαν πολλές φορές που αποφάσισα να τα παρατήσω.
Βέβαια τώρα, έχοντας ξεπεράσει τα δάκρυα, τις απογοητεύσεις, το υπέρμετρο άγχος και αρκετές κρίσεις πανικού, έχοντας μεταναστεύσει στην Κύπρο για να μπορέσω να ορθοποδήσω πάλι οικονομικά λόγω των εξωσωματικών, πλέον ναι, θεωρώ πως ξεκίνησε επιτέλους η ζωή μου έπειτα από όλα αυτά τα «περίμενε» μιας υπογόνιμης γυναίκας ενώ απολαμβάνω πολύ τον ρόλο μου ως μητέρα.
Μέχρι το πρώτο μου παιδί ή αν δεν τα είχα καταφέρει ίσως το σκεφτόμουν, μα αν γύριζα το χρόνο πίσω, πάλι θα επέλεγα να περάσω αυτή τη διαδικασία. Για ένα ζευγάρι που πραγματικά το θέλει, τα παιδιά είναι κάτι μαγικό. Είναι σα να περνάς σε ένα παράλληλο σύμπαν και κάθε τι γύρω σου, ακόμη και το ίδιο σου το σπίτι, φαίνονται με άλλο πρίσμα, σαν να έχουν όλα νέες ιδιότητες. Δίπλα σε ένα παιδί είναι όλα ένας νέος κόσμος που τον γνωρίζεις και τον απολαμβάνεις κι εσύ μαζί του.
Βέβαια, οι εξωσωματικές πλέον δεν είναι για όλους. Πριν την Ελλάδα των απανωτών κρίσεων είχες επιλογές, έστω περιορισμένες, κάτι που σήμερα δείχνει αδύνατο για πολλά ζευγάρια. Η υπογονιμότητα μπορεί να μην είναι πλέον τόσο μεγάλο ταμπού, είναι όμως οικονομικά απαγορευτική. Λόγω του βιβλίου που έγραψα, όπου μιλάω για τις επίπονες προσπάθειες μου να γίνω μητέρα, δέχομαι ακόμη δεκάδες μηνύματα από γυναίκες που θέλουν να το προσπαθήσουν αλλά λόγω της κατάστασης δεν τους επιτρέπεται και νομίζω αυτό, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της υπογονιμότητας. Να μην σου επιτρέπεται να ελπίζεις”.
Κωνσταντίνα Δελημήτρου
Συγγραφέας – Blogger – Κειμενογράφος
(Συγγραφέας του βιβλίου « Η Ψιλικατζού », εκδόσεις IntroBooks, στο οποίο ο προσωπικός της αγώνας για να κάνει παιδί ζωντανεύει, συχνά με τρόπο δραματικό και επώδυνο, μέσα από τα κέντρα γονιμότητας, τους γυναικολόγους, τις αίθουσες αναμονής, τις αγωνίες και τους πόνους, τις ατέλειωτες ιατρικές εξετάσεις, τις εξωσωματικές και από την μια υπόσχεση στην άλλη).
