Η Χριστίνα Λαμπούση μιλά για την προσωπική της μάχη και τη δική της νίκη ενάντια στον καρκίνο.
Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη.
Η Χριστίνα Λαμπούση δύο φορές βρέθηκε αντιμέτωπη με τον καρκίνο, και τις δυο φορές βγήκε νικήτρια. Η πρώτη εμπειρία καρκίνου ήταν το 2006, όταν διαγνώστηκε με καρκίνο του εντέρου. Οι γιατροί συνέστησαν αφαίρεση μέρους του εντέρου και χημειοθεραπείες για πέντε μήνες. Το 2007, τρεις μόλις μήνες μετά της ολοκλήρωση των χημειοθεραπειών, ένας νέος καρκίνος εμφανίστηκε, αυτήν την φορά στο συκώτι. Ακολούθησε νέα επέμβαση, όπου της αφαιρέθηκε το ένα τέταρτο του συκωτιού και ακολούθησε ένας νέος κύκλος χημειοθεραπειών για έξι μήνες.
Η μάχη που χρειάζεται να δώσεις, όταν νοσείς με καρκίνο, είναι καθημερινή. Μια προσωπική μάχη, όχι τόσο με την ίδια την νόσο αλλά κυρίως με τον εαυτό σου. Μια μάχη που για να κερδηθεί χρειάζεται θάρρος, πίστη, εμπιστοσύνη, ελπίδα, αγάπη. Η Χριστίνα, «καθαρή» πλέον της νόσου, μιλά στο DailyPharmaNews για τη δική της μάχη με τον καρκίνο και για τα μαθήματα ζωής που της δίδαξε.
«Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που η ζωή σταμάτησε ξαφνικά. `Όλα απέκτησαν μία άλλη μορφή, τα σημαντικά έγιναν ασήμαντα και το ρολόι της ζωής ξεκουρδίστηκε. “Έχετε καρκίνο”… Στο άκουσμα της λέξης μου κόπηκε η λαλιά. Έκανα εικόνα εμένα στο χώμα και όποια δύναμη θεωρούσα ότι είχα χάθηκε και μαζί μ’ αυτή και η γη κάτω από τα πόδια μου.
Έκλαψα, ξαναέκλαψα, πολύ κι απελπισμένα, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, έψαχνα κάποιον να με γλυτώσει . Ήξερα όμως πως μόνο εγώ θα γλύτωνα εμένα. Ήξερα πως θα έπρεπε να είμαι εκεί, παρούσα, για να τον πολεμήσω. “Έλα ανασκουμπώσου”, είπα μέσα μου! “Έλα να νικήσουμε! Έλα να οργανώσουμε την άμυνα μας!”.
«Πως πάλεψα τον καρκίνο»
Και κάπως έτσι τον κυνήγησα. Διατροφικά, ψυχικά, πνευματικά. Έτρωγα όσπρια, ξηρούς καρπούς, λαχανικά, φρούτα, λίγο ψάρι, λίγο κοτόπουλο. Ούτε τσιγάρα, ούτε τίποτα. Αποφάσισα να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία, να λύσω με βοήθεια ειδικού τις συγκρούσεις μου. Επικαλέστηκα την πίστη μου. Ήξερα ότι η πίστη θα με σώσει. Κυρίως όμως αποφάσισα να μην κρύψω τίποτα και από κανέναν.Δεν φταίω που αρρώστησα, δεν το διάλεξα, δεν το ήθελα. Έτυχε!
Κράτησα κοντά μου μόνο ανθρώπους με αγάπη. Χρειαζόμουν αγάπη. Μαζί με τους δικούς μου ανθρώπους, ξεχνούσα για λίγο τον πόνο μου, γιατί αυτοί δίπλα μου μ’ έκαναν να μεταφερθώ λίγο άλλου. Τα όποια παυσίπονα δεν πιάνουν μία μπροστά στο βάλσαμο των χαδιών των αγαπημένων μας, της δικής τους αγκαλιάς, της παρέας τους. Γι αυτούς δεν ήταν τίποτα να μου δώσουν δύο ώρες. Για μένα όμως…
Θα έδινα τον αγώνα μου. Ακόμα και αν η ίδια δε ζούσα τελικά, θα είχα προλάβει έστω για λίγο να δω το ουσιαστικό νόημα της ζωής (που άλλοι, και υπέργηροι ακόμα, δεν έχουν πάρει χαμπάρι), αφού θα είχα γευθεί τη ζωή με το φόβο του μελλοθάνατου, οι δε κοντινοί μου θα παραδειγματίζονταν από το θάρρος μου. Το παιδί μου… Έπρεπε να με δει να αγωνίζομαι. Ακόμα κι αν χαθώ, σκεφτόμουν, θα του έχω δείξει τι κάνουν οι άνθρωποι στα δύσκολα: Αγωνίζονται!
Η δαιμονοποίηση του καρκίνου
Αχ αυτός ο διάχυτος φόβος για την ασθένεια αυτή… Η δαιμονοποίηση του καρκίνου μάς κάνει, όταν ασθενούμε, να μας κόβονται τα πόδια καινα παραλύουν οι αισθήσεις. Πώς να τα βάλεις με το διάβολο; Τούτη η αντίληψη όμως πρέπει να αλλάξει. Από εμάς! Μια αρρώστια είναι. Τελεία. Που, εκτός των περιπτώσεων με γονιδιακές επιβαρύνσεις, μπορείς να την αποφύγεις με έναν ορθό τρόπο ζωής.
Εγώ μιλούσα, δεν κρύφτηκα. Θυμάμαι, προκάλεσε μεγάλη εντύπωση η κοινοποίηση της ασθένειας μου. Το σύνηθες είναι η απόκρυψη. Κι όμως… Όταν μιλάς, το χωνεύεις κι εσύ, ζυγίζεις τις δυνάμεις σου, αποδέχεσαι, παραδειγματίζεσαι από άλλες περιπτώσεις από εξομολογήσεις που σου κάνουν, εκκινούμενες από τη δική σου εξομολόγηση.
Είναι τόσο θεμελιώδες να μιλάμε για την αρρώστια μας, αφού μιλώντας, την ξορκίζουμε και όλο τούτο λειτουργεί ως νίκη ενάντια στο φόβο που την περιβάλλει. Ξορκίζοντας το φόβο, ενισχύουμε το ανοσοποιητικό μας, γιατί αποδιώχνουμε αυτόν τον βασικό γενεσιουργό παράγοντα του στρες. Ενισχύοντας το ανοσοποιητικό μας, είμαστε λιγότερο επιρρεπείς σε μεταστάσεις κλπ. Αλυσίδα το πράγμα. Η ασθένεια δεν είναι ντροπή, είναι ένας αγώνας και στους αγωνιστές αξίζει θαυμασμός. Όχι οίκτος…
Πολλοί από εμάς ζούμε γιατί το προλάβαμε. Προλάβαμε το φόβο μας, τη λιγοψυχιά μας. Η αγάπη μας για τον εαυτό μας νίκησε την αδυναμία μας και καταφέραμε να ξυπνήσουμε μέσα μας εκείνη την κρυφή επαναστατική μας φλόγα.
Κάνουμε τις απλές περιοδικές μας εξετάσεις. Δίνουμε υπόσχεση στον εαυτό μας και την τηρούμε: Θα ελέγχομαι! Έτσι, γιατί η ζωή είναι ωραία, γιατί θέλω να γλυτώσω τον εαυτό μου από μελλοντικές κοπώσεις μέσα σε νοσοκομεία και από τη μοναξιά της αρρώστιας.
Ξεθάβουμε την αγάπη από μέσα μας. Τη μόνη ανόθευτη και ειλικρινή αγάπη: την αγάπη για τον Εαυτό μας…».
* Η Χριστίνα Λαμπούση είναι δικηγόρος, συγγραφέας και μεταφράστρια θεατρικών έργων, ηθοποιός και ραδιοφωνική παραγωγός. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε γνωστά έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, ενώ επιμελείται στην ΕΡΤ το ποιητικό ένθετο “Στιγμές ποίησης”.
