« Ο HIV είναι σαν ένα λαχείο που σου τυχαίνει και ξαφνικά αλλάζει ολόκληρη η ζωή σου!»
Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη
“Δεν ήμουν περισσότερο από είκοσι πέντε χρονών, όταν ήρθε απρόσκλητος στη ζωή μου ο HIV. Έκτοτε έγινε ο μοναδικός μου φίλος, μιας και όλοι οι άλλοι είτε προσπέρασαν τρέχοντας, είτε προσποιήθηκα πως τους ξέχασα. Τη δεκαετία του ‘80 δεν ήταν καθόλου εύκολο να διατυμπανίσεις το «πρόβλημα» σου. Ίσως σήμερα που εξοικειωθήκαμε με τον Covid να είναι λίγο ευκολότερο να πεις πως έχεις κι εσύ, όπως εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι, κάποιον ιό και ανήκεις στις ευάλωτες ομάδες.
Όμως, όπως τώρα αποφεύγουμε τις αγκαλιές και τα φιλιά, κρύβοντας τους μορφασμούς μας πίσω από μια μάσκα, έτσι και με τον HIV, οι συναναστροφές περιορίζονται … Όχι απαραίτητα από τους άλλους, αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό, που φοβάται την απόρριψη. Η ψυχή του κάθε ανθρώπου κουβαλάει μνήμες και φοβίες. Η διαχείριση των συναισθημάτων και της γνώσης είναι αυτά που θα μας βοηθήσουν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Δεν φοβήθηκα μήπως και πεθάνω, αλλά δεν ήθελα όσο ζούσα να είμαι μίασμα μιας κοινωνίας μέσα στην οποία έπρεπε να συμβιώσω. Δεν ήθελα να είμαι δακτυλοδεικτούμενη, με τους άλλους ανθρώπους να μιλάνε για μένα με υπονοούμενα, πίσω από κλειστές πόρτες.
Αν είναι εύκολο να ζεις με τον HIV; Νομίζω πως σήμερα πλέον, για τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικά… Ίσως, αν έχουν πολύ αγάπη από τους δικούς τους ανθρώπους, να μην έχει καμία επιβάρυνση σ’ αυτούς, ο χαρακτηρισμός του οροθετικού. Αν όμως ο οροθετικός δεν έχει καμία συναισθηματική στήριξη, τότε ο ψυχικός του κόσμος διαταράσσεται σημαντικά. Νιώθεις πως είσαι μόνος σου, γίνεσαι αγρίμι και προσπαθείς να επιβιώσεις. Το κρατάς μέσα σου σαν επτασφράγιστο μυστικό για να μην είσαι ευάλωτος, για να μην χάσεις τη δουλειά σου, για να μην χάσεις τους φίλους σου, για να μην γίνει βίωμα σου η απόρριψη, για να μην
διαλυθεί περισσότερο η ήδη διαλυμένη ζωή σου, που ίσως την έχεις διαλύσει μόνος σου μέσα στην φαντασία σου ή από την καινούργια εσωστρεφή και αμυντική συμπεριφορά σου…
Τα πάντα αλλάζουν μετά από μια διάγνωση πως είσαι οροθετικός, γιατί έχεις κερδίσει το λαχείο! Στα θετικά αυτής της αλλαγής συγκαταλέγεται η ανθρώπινη συμπεριφορά, μιας και στα πρώτα χρόνια της νόσου, όπου υπήρχε μεγάλη πιθανότητα θανάτου, αποκτούσες περισσότερες ευαισθησίες και έκανες μια νέα θεώρηση των αξιών της ζωής. Σήμερα βεβαίως, με την πρόοδο της επιστήμης, δεν υφίσταται μια τέτοια πιθανότητα. Ένα άλλο θετικό είναι πως φροντίζεις – ή μάλλον, φροντίζουν οι γιατροί σου για σένα – την υγεία σου, περισσότερο απ’ ότι θα έκανες αν όλα στη ζωή σου ήταν φυσιολογικά. Οι εξετάσεις αίματος, ούρων και γενικότερα όλα τα τσεκ απ και τα εμβόλια είναι στις προτεραιότητες των ιατρών που σε φροντίζουν. Οπότε, είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά στην πρόληψη.
Ένα άλλο θετικό είναι πως μπορείς επιτέλους να βγεις στην σύνταξη λόγω αναπηρίας πριν από τα 67. Βεβαίως, αν σου επιτρέπει ο οργανισμός σου, μετά από τόσων χρόνων φαρμακευτικές αγωγές, να δουλεύεις μέχρι και τα 67, δεν σου το απαγορεύει κανείς. Προσωπικά, εγώ που είμαι 63, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα μπορούσα να δουλεύω επαγγελματικά ακόμη, όταν αισθάνομαι πως το σώμα μου με έχει προδώσει τουλάχιστον μια δεκαετία τώρα… Νιώθω πως, σωματικά και ψυχικά, έχω γεράσει πρόωρα… Τα φάρμακα που έπαιρνα τη δεκαετία του ’90 αριθμούσαν περίπου τα 20 ημερησίως, συνοδευόμενα από τις παρενέργειες τους! Η λιποδυστροφία (μία από τις εμφανείς παρενέργειες) είναι ακόμη χαραγμένη στο πρόσωπο και στο σώμα μου και δεν μου αρέσει καθόλου όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη!
Ναι, δεν είμαι φυσιολογική όσο θα μπορούσα να είμαι. Αλλά και πόσοι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν ένα σωρό άλλα προβλήματα, είτε σωματικά, είτε νοητικά, είτε ψυχικά. Ας μάθουμε να πορευόμαστε με αυτό που μας κληρώθηκε και ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας γι αυτό που είναι! Ίσως τότε, κάτι να αλλάξει μέσα μας και γύρω μας…”.
Σύλλογος Οροθετικών Ελλάδας «Θετική Φωνή»
