Μία από τις μεγαλύτερες κοινωνικές πλάνες είναι η ιδέα ότι το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς έχει πραγματικά σημασία. Κι ενώ η αντίληψη αυτή είναι αρχέγονη εξελικτική, στις μέρες μας, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια της αυτο-αποδοχής.
Καρφωμένη στο μυαλό μας από… καταβολής κόσμου, η ανησυχία για το τι θα πει ο κόσμος μας ακολουθεί σε κάθε μας βήμα και συχνά αποτελεί κακο σύμβουλο για τις επιλογές μας και την πορεία της ζωής μας. Δεν είναι λίγες, μάλιστα, οι περιπτώσεις που οι άνθρωποι «επιλέγουν» να είναι δυστυχισμένοι για να μην καταστρέψουν την αποδεκτή κοινωνικά εικόνα που με τόσο κόπο έχτισαν.
Παρόλο που πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η ιδέα αυτή ανήκει απλά στο πλαίσιο αναχρονιστικών κοινωνικών αντιλήψεων των προηγούμενων, κυρίως, γενεών οι ρίζες αυτής της ανάγκης για αποδοχή, βρίσκονται στα χρόνια που οι πρόγονοί μας μοιράζονταν τον πλανήτη με τα μαλλιαρά μαμούθ και τις τίγρεις. Τότε που η ένταξη σε μια ομάδα ήταν αναγκαία για την επιβίωση, καθώς κανείς δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει μόνος του τα «θηρία».
Σήμερα, η μεγαλύτερη απειλή του ανθρώπου είναι ο ίδιος ό άνθρωπος, τόσο σωματικά όσο και κοινωνικά. Όμως, ανεξάρτητα από αυτή την εξέλιξη, η ανάγκη για αποδοχή και ο φόβος της απόρριψης, παραμένουν, ακόμη και τώρα, ισχυρές επιρροές στις σκέψεις και τα συναισθήματά μας.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, κάθε άνθρωπος έχει ένα εσωτερικό και ένα εξωτερικό τοπίο. Το εσωτερικό τοπίο μας είναι μια υποκειμενική εμπειρία από τον αυθεντικό εαυτό μας, ενώ το εξωτερικό τοπίο μας είναι προϊόν της κοσμοθεωρίας μας. Και τα δύο μαζί «συνθέτουν» μια ψυχοκοινωνική δυναμική, η οποία έχει μόνο ένα σημείο αναφοράς, επιτρέποντάς μας να ισορροπούμε μεταξύ του εαυτού μας και άλλων αντιλήψεων.
Όταν αυτή η λεπτή ισορροπία διαταράσσεται, επειδή αρχίζουμε να αποζητάμε την επιβεβαίωση, εστιάζουμε εξωτερικά και μπορεί να χάσουμε κυριολεκτικά το στόχο μας, που είναι η ουσιαστική φύση μας. Με το να «κοιτάζει» κανείς έξω και όχι μέσα, η αίσθηση-του-εαυτού και η αίσθηση-του-τόπου θολώνουν. Όσο περισσότερο προσπαθούμε να καθορίσουμε αυτές τις αισθήσεις με εξωτερικά μέσα, τόσο πιο πολύ θολώνει το όραμά μας και τόσα περισσότερα στερούμε από τον αυθεντικό εαυτό μας.
Αντί λοιπόν να περιμένουμε την επιβεβαίωση απ’ έξω, οι ειδικοί προτείνουν, να ξεκινήσουμε με την αποδοχή του εαυτού μας, η οποία προκύπτει από την αναγνώριση του ότι είμαστε πραγματικά αρκετοί, έτσι όπως ακριβώς είμαστε (γιατί είμαστε). Με την αναγνώριση αυτή, μπορούμε να απελευθερωθούμε από το φόβο -ο οποίος πηγάζει από την αυτοκριτική και τους αρνητικούς εσωτερικούς μονολόγους μας- και να αποδεσμευτούμε από την ανάγκη για έξωθεν επιβεβαίωση, καθώς πλέον είναι αυτονόητη μέσα μας.
Ανακαλύπτουμε τη δύναμή μας, αναλαμβάνουμε την εξουσία του εαυτού μας και συνειδητοποιούμε ότι η ουσιαστική φύση μας είναι ό, τι χρειαζόμαστε για να νιώθουμε πλήρεις. Κι ας λέει ο κόσμος ό,τι θέλει.
Έφη Τσιβίκα
