Από τον Χαράλαμπο Πετρόχειλο

Αφορμή για το θέμα στάθηκε μία ανάρτηση του Νομικού Συμβούλου του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου κ. Ηλία Δημητρέλλου στη σελίδα του στο Facebook.

Ο κ. Δημητρέλλος έκανε τη συγκεκριμένη ανάρτηση διαβάζοντας δημοσιεύματα για τα όσα συνέβησαν πρόσφατα στη Μήλο, όπου ύστερα από προσπάθεια κάλυψης του Κέντρου Υγείας σε αναγκαίο ιατρικό προσωπικό, έγινε πρόσληψη δύο ειδικευμένων ιατρών, μιας Πνευμονολόγου και ενός Ορθοπεδικού με Σύμβαση εργασίας τριάντα έξι μηνών, με τον τοπικό Δήμαρχο να αντιδρά –σύμφωνα με πολλά ΜΜΕ- στην πρωτοβουλία του Προέδρου της Διοικούσας Επιτροπής του Κέντρου Υγείας να διαμορφώσει ένα μικρό μέρος του Περιφερειακού Ιατρείου Αδάμαντα (πρωτεύουσας του νησιού), σε χώρο προσωρινής φιλοξενίας του ενός γιατρού ώστε αυτός να μην φύγει μέχρι να βρεθεί οριστική λύση για τη διαμονή του.

Μάλιστα η αντιπαράθεση των δύο ανδρών έφτασε στα άκρα υποβάλλοντας μηνύσεις ο ένας στον άλλο –την αρχή έκανε ο Δήμαρχος που υπέβαλλε μήνυση στον πρόεδρο του Κέντρου Υγείας για αυθαίρετη κατασκευή- με τον ορθοπεδικό τελικά να βρίσκεται αντιμέτωπος με την επιλογή, εάν θέλει να παραμείνει στο όμορφο αυτό νησί των Κυκλάδων, να ζήσει χρησιμοποιώντας ως κατάλυμα το… αυτοκίνητό του.

Ο κ. Δημητρέλλος αναφέρει στην ανάρτησή του:

«Διάβασα την περιπέτεια ενός γιατρού που είχε διοριστεί στη Μήλο και κοιμόταν στο ΙΧ του επειδή δεν έβρισκε οίκημα, και όταν ο πρόεδρος του εκεί κέντρου υγείας προσπάθησε να φτιάξει ένα κατάλυμα για τον εν λόγω γιατρό, έφαγε μήνυση από το Δήμαρχο του νησιού για κάποιο προφανώς απίστευτο λόγο.

Κάπως έτσι θυμήθηκα, ο αχρείος, ένα παρόμοιο περιστατικό προ ολίγων ετών, σε ένα άλλο αιγαιοπελαγίτικο νησί με πρωταγωνιστή και πάλι τον εκεί Δήμαρχο και έναν φαρμακοποιό.

Το νησί αυτό δεν είχε φαρμακείο.

Είχε χορηγηθεί λοιπόν σε έναν φαρμακοποιό άδεια ιδρύσεως και λειτουργίας φαρμακείου (ο οποίος είχε κι αλλού φαρμακείο και είχε οριστεί υπεύθυνος φαρμακοποιός για το λόγο αυτό).

Έψαχνε λοιπόν ο αδειούχος φαρμακοποιός να εξασφαλίσει στέγαση στο νησί για τον υπεύθυνο, αλλά εις μάτην.

Όλο το νησί (το οποίο είπαμε δεν είχε φαρμακείο) του έλεγε ότι μπορεί να μείνει σε ένα δωμάτιο μέχρι το τέλος Μάϊου με ένα συμφωνημένο μηναίο μίσθωμα, αλλά από τον Ιούνιο θα πρέπει να πληρώνει ανά ημέρα.

Φυσικά ήταν αδύνατο οικονομικά για τον αδειούχο φαρμακοποιό να καλύψει αυτή την δαπάνη.

Απευθύνθηκε ως εκ τούτου, ευλόγως θα μπορούσε να μπει κανείς αλλά ουχί εγώ, στον τοπικό άρχοντα του τόπου τούτου. Τον Δήμαρχο. Και του ζήτησε ένα δημοτικό οίκημα για να μένει ο φαρμακοποιός, όπως έμενε ο ιατρός του νησιού.

Εννοείται ότι ο Δήμαρχος αρνήθηκε, με την καταπληκτική δικαιολογία ότι ο φαρμακοποιός ήταν ιδιώτης, άρα δεν δικαιούται διαμονής.

Ήτοι να πάει να κόψει τον λαιμό του ο καπιτάλας που θέλει και φαρμακείο.

Στα παλαιότερα των υποδημάτων του Δημάρχου ότι ο τόπος του δεν θα είχε φαρμακείο. Ότι τα φάρμακα έρχονταν με καϊκι από άλλο νησί 2-3 φορές την εβδομάδα για να εξυπηρετήσει τους ντόπιους και τους τουρίστες.

Φυσικά, εκείνο το φαρμακείο δεν λειτούργησε ποτέ, και εν τέλει ανακλήθηκε η άδεια λειτουργίας του.

Το καταπληκτικό όμως είναι ότι ο Δήμαρχος αυτός, μετά από ολίγους μήνες, κλαψούριαζε στα ΜΜΕ ότι το νησί του δεν έχει φαρμακείο, καταγγέλλοντας ότι η Πολιτεία και η Αθήνα έχουν εγκαταλείψει τους νησιώτες.

ΥΓ. Εξ όσων γνωρίζω, το εν λόγω νησί δεν έχει μέχρι σήμερα ακόμη φαρμακείο.

ΥΓ2. Εννοείται, λατρεία και για τους ντόπιους».

Δυστυχώς φαίνεται ότι η Πολιτεία κλείνει τα μάτια στην αποτελεσματική αντιμετώπιση του μεγάλου προβλήματος στελέχωσης των νησιών με το απαραίτητο προσωπικό για να καλυφθούν με επάρκεια στοιχειώδεις ανάγκες των κατοίκων αλλά και των επισκεπτών που ειδικά το καλοκαίρι πολλαπλασιάζουν τις ανάγκες.

Τις περισσότερες φορές όλα γίνονται με το φιλότιμο των υγειονομικών που προσπαθούν να αντέξουν τις όποιες δυσκολίες και το ενδιαφέρον των κατοίκων των νησιών αλλά και ιδιωτών που σκύβουν πάνω στα προβλήματα προσπαθώντας να δώσουν λύσεις εκεί που το κράτος είναι αδικαιολογήτως απών.   

«Θα πρέπει επιτελούς η πολιτεία να κάνει πράξη αυτό που προεκλογικά είχε εξαγγείλει αυτή η κυβέρνηση. Την οικονομική στήριξη φαρμακείων σε απομονωμένες περιοχές, όπως το φαρμακείο στο Καστελόριζο, το Φαρμακείο στο Τριεθνές, το Φαρμακείο στην Νίσυρο, το φαρμακείο στην Φολέγανδρο, το Φαρμακείο στους Φούρνους και σε τόσα άλλα μέρη της Ελλάδος».

Αυτά είναι τα λόγια του προέδρου του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου κ. Απόστολου Βαλτά στα εγκαίνια του -ύστερα από πολλούς αγώνες του Φαρμακευτικού Συλλόγου Δωδεκανήσου- φαρμακείου στο ακριτικό Καστελόριζο πριν από σχεδόν ένα χρόνο (δες εδώ).

Το DailyPharmaNews επικοινώνησε με τον Πρόεδρο του Συλλόγου και μέλος του Δ.Σ. του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου κ. Νίκο Φουτούλη ζητώντας του να δώσει καταρχήν μία εικόνα για το πως πάνε τα πράγματα με το Φαρμακείο στο Καστελόριζο (ή Μεγίστη, όπως είναι η επίσημη ονομασία του όμορφου αυτού μικρού νησιού) αλλά και ευρύτερα να μιλήσει για τη λειτουργία των φαρμακείων σε όλα τα μικρά νησιά του Νομού.

Σε ό,τι αφορά το φαρμακείο «Παύλος Γιαννακόπουλος» που εδώ και σχεδόν ένα χρόνο ξεκίνησε να λειτουργεί στο Καστελόριζο, όπως αναφέρει ο κ. Φουτούλης «τα πράγματα πάνε καλά». Βέβαια σημειώνει ότι «εάν δεν ήταν η VIANEX και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος από τη μία και ο Δήμος Μεγίστης από την άλλη δεν θα φτάναμε στη λειτουργεία του την οποία στήριξαν επίσης η Bluestar που μετέφερε όλα τα έπιπλα και τα απαραίτητα για το φαρμακείο, η εταιρεία Διοσκουρίδης που έχει τα προγράμματα φαρμακείου, ο Συνεταιρισμός Φαρμακοποιών Αιγαίου και Κρήτης, ο Συνεταιρισμός Φαρμακοποιών Ρόδου και η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου».

Είναι απόλυτη ανάγκη να γίνει κατανοητό, όπως λέει ότι «το συγκεκριμένο φαρμακείο όπως και άλλα φαρμακεία σε πολύ μικρά νησιά των 250-300 κατοίκων βαδίζουν οριακά, δεν έχουν κέρδη και χρειάζονται στήριξη για να μείνουν σε λειτουργία».

Ήδη αυτή τη στιγμή η συμπλήρωση σχεδόν ενός χρόνου λειτουργίας του Φαρμακείου στο Καστελόριζο φαίνεται ότι κρύβει πίσω της έναν ολόκληρο αγώνα καθώς, σύμφωνα με τον κ. Φουτούλη και ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος έχει συνδράμει στηρίζοντας οικονομικά με ένα σημαντικό ποσό αλλά και ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Δωδεκανήσου κατά καιρούς κάνει χορηγία στο συγκεκριμένο φαρμακείο.

«Εάν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι παράγοντες δεν θα ξεκινούσαμε ποτέ να κάνουμε αυτό το φαρμακείο, γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι ένα φαρμακείο σ’ ένα μέρος με 250-300 κατοίκους δεν μπορεί να επιβιώσει εύκολα οικονομικά. Ακριβώς γι’ αυτό μπήκαμε στη διαδικασία να βρούμε και βρήκαμε συμπαραστάτες με βασικό τη φαρμακευτική εταιρεία VIANEX και τον κ. Γιαννακόπουλο, μία εταιρεία που είναι τόσα χρόνια κοντά στους φαρμακοποιούς, από την αρχή της κρίσης μέχρι τώρα. Γι’ αυτόν άλλωστε το λόγο το συγκεκριμένο φαρμακείο ονομάστηκε “Παύλος Γιαννακόπουλος”, για να τιμήσουμε τη μνήμη του πατέρα του κ. Δημήτρη Γιαννακόπουλου», εξηγεί ο κ. Φουτούλης.

Με τη στήριξη που έχει το εν λόγω φαρμακείο πάει καλά και εξυπηρετεί το σκοπό για τον οποίο λειτουργεί, την κάλυψη δηλαδή των κατοίκων του νησιού σε φάρμακα.

Και σε άλλα μικρά νησιά στο Νομό Δωδεκανήσου, λειτουργεί φαρμακείο, υπάρχει ωστόσο μία αβεβαιότητα για το μέλλον τους, εφόσον δεν στηριχθούν.

Βεβαίως ένα καλό είναι ακριβώς το ότι, όπως λέει ο κ. Φουτούλης «στα Δωδεκάνησα έχουμε σε όλα τα νησιά φαρμακείο. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι όλα πάνε καλά. Απ’ όσο γνωρίζω για παράδειγμα υπάρχει νησί όπου λειτουργεί ένα φαρμακείο, όπου ο Δήμος δεν προσφέρει καμία βοήθεια ούτε στο φαρμακείο ούτε στο ενοίκιο για το κατάλυμα του φαρμακοποιού. Αντίθετα στους Λειψούς ο Δήμος έχει βοηθήσει, όσον αφορά το χώρο όπου στεγάζεται το φαρμακείο. Ευτυχώς στα περισσότερα μικρά νησιά έχουν βοηθήσει οι Δήμοι όσον αφορά το ενοίκιο του φαρμακείου. Σε ό,τι αφορά την κατοικία του φαρμακοποιού νομίζω ότι εκεί δεν έχει βρει λύση κανένας. Και αυτό είναι από τα προβλήματα που αφορά και τους γιατρούς».

Η άποψη του κ. Φουτούλη είναι ότι «εάν θέλουμε να υπάρχει φαρμακείο και γιατρός στα πολύ μικρά νησιά η Πολιτεία -και από τη στιγμή που οι Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα ανήκουν στην Β’ Υγειονομική Περιφέρεια Πειραιώς και Αιγαίου- θα πρέπει να σκεφτεί να φτιάξει σπίτια όπου ακριβώς θα στεγάζονται οι γιατροί και οι φαρμακοποιοί που εργάζονται, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε αυτά τα νησιά. Εάν ως πολιτεία θέλουμε να διασφαλίσουμε αυτές τις απαραίτητες υποτυπώδεις υπηρεσίες υγείας για όλους τους κατοίκους και τους πολίτες που θα βρεθούν στα νησιά του μεγάλου μας Αρχιπελάγους αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το σκεφτούμε να το κάνουμε».

Οι ελλείψεις φαρμάκων πρόβλημα που έχει επιδεινωθεί

Πέρα πάντως από την ανάγκη στήριξης των φαρμακοποιών και των ιατρών που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα μικρά νησιά του Αιγαίου η πολιτεία είναι επείγον να βρει επιτέλους λύση και σε ένα ακόμη διαχρονικό πρόβλημα που δυσκολεύει πολύ το έργο που προσπαθούν να προσφέρουν.

«Το μόνιμο πρόβλημα των φαρμακοποιών και κατά συνέπεια των πολιτών ειδικά στα μικρά νησιά του Αιγαίου είναι οι ελλείψεις φαρμάκων. Αυτό αντιμετωπίζαμε, αυτό αντιμετωπίσουμε και δυστυχώς φαίνεται ότι θα συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε γιατί δεν βλέπω η Πολιτεία να θέλει να το λύσει. Σε αυτό το ζήτημα δεν έχει βελτιωθεί τίποτα, αντιθέτως έχει επιδεινωθεί η κατάσταση. Από την πολιτεία δεν βλέπω να υπάρχει κανένα ενδιαφέρον. Γενικότερα για το θέμα που μιλάμε, για μένα τα μικρά φαρμακεία, όπου βρίσκονται, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να ταλαιπωρούνται με θέματα όπως οι ελλείψεις φαρμάκων αλλά θα έπρεπε να στηρίζονται με κάθε τρόπο, θα έπρεπε για παράδειγμα να επιδοτούνται γιατί η λειτουργία τους είναι απαραίτητη, προσφέρουν χωρίς υπερβολή, μοναδικό έργο».   

Η ιστορία πάντως έχει δείξει ότι δυστυχώς όλες αυτές οι εκκλήσεις κατά κανόνα δεν συγκινούν αυτούς που θα έπρεπε με τον κ. Φουτούλη να εξηγεί γιατί του είναι δύσκολο να είναι αισιόδοξος επιστρέφοντας στην περίπτωση του φαρμακείου του Καστελόριζου.

«Εδώ πολεμούσαμε 15 χρόνια να ανοίξουμε ένα φαρμακείο και η Πολιτεία για να γίνει αυτό απλά θα έπρεπε μία διυπουργική απόφαση των υπουργείων Υγείας και Εθνικής Άμυνας ούτως ώστε να στείλει στο νησί έναν φαρμακοποιό – οπλίτη για να δουλέψει το φαρμακείο, κάτι που δεν έγινε. Από εκεί και πέρα τι να ζητήσεις, όταν βλέπεις ότι κι εκεί που προτείνεις και υπάρχουν λύσεις, τελικά δεν γίνεται τίποτα; Δεν ζητούσαμε λεφτά. Μία υπογραφή ζητάγαμε που δεν στοίχιζε τίποτα και δεν έμπαινε. Επομένως πως μπορείς να είσαι αισιόδοξος;».