Γράφει η Πόπη Γεωργίου

Δικαίωμα επιπλέον ειδικής άδειας 22 ημερών ετησίως αποκτούν πλέον και οι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν παιδιά με αυτισμό, εφόσον αυτά είναι ανήλικα ή ενήλικα και δεν εργάζονται.

Όπως αναφέρει εγκύκλιος της υπουργού Διοικητικής Ανασυγκρότησης Όλγας Γεροβασίλη, με την οποία ενεργοποιείται η σχετική διάταξη του νόμου 4483/2017, για τη χορήγηση της άδειας απαιτείται σχετική γνωμάτευση δημόσιου Ιατροπαιδαγωγικού Κέντρου ή παιδοψυχιατρικού τμήματος δημοσίου νοσοκομείου. 

Η άδεια αυτή χορηγείται ανεξαρτήτως του εάν τα τέκνα χρήζουν ή όχι περιοδικής νοσηλείας, συνεπώς δεν χρειάζεται γνωμάτευση υγειονομικής επιτροπής. 

Για τη χορήγηση της άδειας σε υπαλλήλους που έχουν ενήλικα τέκνα, τα οποία πάσχουν από αυτισμό, απαιτείται υπεύθυνη δήλωση του υπαλλήλου ότι το τέκνο δεν εργάζεται.

Να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα η άδεια αυτή χορηγείται σε γονείς υπαλλήλους, των οποίων τα τέκνα χρειάζονται τακτικές μεταγγίσεις αίματος ή χρήζουν περιοδικής νοσηλείας, καθώς και τέκνα που πάσχουν από βαριά νοητική στέρηση ή σύνδρομο Down.

Πρόκειται για μία πολύ σημαντική και εύλογη απόφαση εκ μέρους της Όλγας Γεροβασίλη, μία απόφαση, όμως, την οποίαν θα περιμένουμε να συμπληρωθεί από ανάλογες αποφάσεις των υπουργείων Υγείας και Εργασίας.

Ακόμη και η ως άνω απόφαση της Όλγας Γεροβασίλη παρακολουθεί το γνωστό «μοντέλο» της οικογενειακής αντιμετώπισης του αυτισμού στη χώρα μας, ένα «μοντέλο» το οποίο βασανίζει και ταλαιπωρεί και γονατίζει ψυχολογικά, συναισθηματικά και οικονομικά πάρα πολλές ελληνικές οικογένειες.

Πρόκειται για το γνωστό «μοντέλο» της ουσιαστικής απουσίας παιδοψυχιατρικών δομών και υπηρεσιών στη χώρα μας, μία απουσία η οποία «υποχρεώνει» όσους από τους γονείς διαθέτουν μία σχετική οικονομική άνεση να καταφεύγουν στον ιδιωτικό τομέα της Υγείας και να καταβάλλουν πολλά, μα πάρα πολλά χρήματα από την δική τους τσέπη…

Στην περίπτωση κατά την οποίαν οι γονείς δεν έχουν οικονομική άνεση, εκεί μπορεί να εξελίσσονται ακόμη και δράματα!

Όταν συζητάμε για την πάσχουσα ψυχιατρική μεταρρύθμιση και την ασθμαίνουσα αποασυλοποίηση των ψυχικώς πασχόντων στη χώρα μας, όλοι μας επισημαίνουμε την δραματική καθυστέρηση στη δημιουργία νέων ψυχιατρικών δομών και υπηρεσιών στην κοινότητα, στη γειτονιά.

Όταν θα συζητήσουμε για την ψυχιατρική περίθαλψη των παιδιών και των εφήβων θα αντιληφθούμε σχεδόν το απόλυτο κενό, καθώς δεκάδες είναι οι νομοί της Ελλάδας οι οποίοι δεν διαθέτουν ούτε μία παιδοψυχιατρική δομή ή υπηρεσία!

Τη στήριξη, την ανάπτυξη και την συμπαράσταση στα παιδιά με αυτισμό στη χώρα μας μόνον η οικογένεια τη δίνει, σε αντίθεση με όλες τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, με τους γονείς να σπουδάζουν κυριολεκτικά τον αυτισμό, προκειμένου να καταφέρνουν να ανταποκριθούν σε αυτόν τον δύσκολο, πολυτάραχο και εξουθενωτικό ρόλο.

Μόνοι και στη σιωπή…