Από την Κατερίνα Βουρλάκη

Εκδότρια, DailyPharmaNews

Είναι πολύ ευχάριστο να συμμετέχει κανείς σε φιέστες και να μοιράζει βραβεία. Άλλωστε στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια είναι η νέα μόδα, σε όλους τους κλάδους και όχι μόνο σε αυτόν της υγείας. Τόσο μόδα και τόσα βραβεία, που μερικές φορές απορρώ ποιος μένει απ’ έξω. Είμαι σίγουρη πως οι συμμετέχοντες δεν χρειάζεται καν να απογοητευτούν σε έναν διαγωνισμό, αφού χωρίς αμφιβολία τους περιμένει ένα βραβείο στον επόμενο.

Διαβάζοντας για τα τελευταία βραβεία που δόθηκαν  σε ειδική εκδήλωση για το χώρο της Υγείας, αισθάνομαι μία ικανοποίηση για την βελτίωση που παρουσιάζεται σε δημόσιες δομές-για να παίρνουν βραβείο έτσι θα είναι…- από την άλλη όμως, πραγματικά δεν μου λέει τίποτε ένα βραβείο για την καλή οργάνωση, όταν στο ίδιο νοσοκομείο μπορεί να λείπουν γάζες, σεντόνια, ανθρώπινο δυναμικό και υλικά πρώτης ανάγκης για τους ασθενείς. Εκτός και εάν επειδή η επιβράβευση αφορά συγκεκριμένο τομέα όλα τα άλλα περιμένουν απλώς τα…επόμενα βραβεία. Για σήμερα πάντως έχουμε, βραβείο μικρότερης αναμονής, βραβείο για τον πιο γρήγορο νοσηλευτή, βραβείο για τον γιατρό με τις περισσότερες εφημερείες βραβείο για τον ασθενή που χρειάστηκε τις λιγότερες γάζες, βραβείο για τον ασθενή που άντεξε περισσότερο στο ράντζο και πάει λέγοντας. Και προς Θεού μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για κάποιο συγκεκριμένο νοσηλευτικό ίδρυμα, ούτε για συγκεκριμένους ανθρώπους.

Κατά τη δική μου άποψη όμως,  τα βραβεία θα έπρεπε να τα δίνουν οι ασθενείς. Εκείνοι που ερχόμενοι σε ένα δημόσιο νοσκομείο έχουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημά τους και τα γενικότερα προβλήματα στο χώρο της δημόσιας υγείας, που πιστέψτε με δεν είναι απαραίτητα διοικητικά. Υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν παιδίατρο, ασθενείς που πεθαίνουν μέσα σε καρότσες αυτοκινήτων γιατί δεν υπήρχε ασθενοφόρο, νοσοκομεία που οι νοσηλευτές πέφτουν κάτω από την κούραση και ασθενείς που μένουν αβοήθητοι γιατί δεν επαρκούν οι νοσηλευτές, γιατροί που κάποια στιγμή τα μαζεύουν και φεύγουν από τη χώρα και άλλοι που μετράνε τη ζωή τους σε εφημερίες και περιστατικά.  Κι αυτά είναι μικρά, ασήμαντα, εξ’ απαλών ονύχων παραδείγματα. Αυτό το ανθρώπινο δυναμικό που δίνει το αίμα του κάθε μέρα και τη ζωή του για τη δική μας υγεία, παίζοντας με τη δική του, ναι, πρέπει να πάρει βραβείο. Χιλιάδες βραβεία, χιλιάδες ευχαριστώ. Από τους ασθενείς, του συγγενείς, τους ανθρώπους που σώζονται από την καλή θέληση αυτών των εργαζόμενων.

Όλα τα άλλα, τα βραβεία είναι απλώς για να ευλογάμε τα γένια μας και να πίνουμε κανένα ποτό να τα λέμε.