Πόσες φορές μας δίνεται η ευκαιρία να ταξιδέψουμε πίσω στον χρόνο; Ένα αγγείο από την Αθήνα του 480-470 αι. π.Χ., ο αρύβαλλος Peytel, το καταφέρνει, καθώς απεικονίζει, φωτογραφικά σχεδόν, μια εξαιρετικά σπάνια σκηνή: την εικόνα ενός ιατρού κι ενός ιατρείου. Τη μοναδική, μέχρι σήμερα, αυτή μαρτυρία αποτυπώνει ένας αγγειογράφος, γνωστός συμβατικά ως ο Ζωγράφος της Κλινικής, που έζησε πριν από την εποχή του Ιπποκράτη και έχει θεωρηθεί μαθητής του ζωγράφου Μάκρωνα.
Πού, δηλαδή, συνίσταται η μοναδικότητα του αγγείου; «Το σημαντικότερο στοιχείο είναι ότι ο αρύβαλλος Peytel αποτελεί στην ουσία τον μοναδικό προ-ιπποκρατικό εικονογραφημένο ‘κανόνα’ λειτουργίας ιατρείου ο οποίος, με ιδιαίτερη έμφαση στη λεπτομέρεια, καταγράφεται αργότερα και αποτυπώνεται σε έργα της λεγόμενης Ιπποκρατικής Συλλογής, ενός συντάγματος δηλαδή πραγματειών που αφορούσαν στην ιατρική πρακτική και επιστήμη. Το αγγείο διακρίνεται για δύο ιδιαιτερότητές του: το σχήμα του και την εικονιστική διακόσμηση που φέρει στη ζώνη της κοιλιάς. Ως προς το σχήμα, είναι σχετικά σπάνιο να συναντάται σφαιρικός αρύβαλλος στην Αττική, σχήμα –και εν γένει αγγείο– που επιχωριάζει επί το πλείστον στην Κόρινθο κατά τον 7ο και 6ο αιώνα π.Χ. Όσον αφορά στην εικονιστική διακόσμηση, το αγγείο ξεχωρίζει τόσο για την ερυθρόμορφη τεχνική του, όσο και για την ιστορική συμβολή του στην καθημερινή ζωή των αρχαίων Αθηναίων, αποτελώντας τη μοναδική μέχρι σήμερα εικονιστική μαρτυρία ενός ενεργού και δραστήριου αθηναϊκού ιατρείου», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Μανόλης Στεφανάκης, καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας του Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ο Μ. Στεφανάκης, μαζί με τον γιατρό Γεώργιο Σαμώνη, ομότιμο καθηγητή Παθολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, έγραψαν το επιστημονικό άρθρο «Ο αρύβαλλος Peytel και η ‘Ιπποκρατική ιατρική’ πριν τον Ιπποκράτη» που μαζί με πολλά ακόμα πρωτότυπα επιστημονικά κείμενα δημοσιεύονται στον τιμητικό τόμο για τον καθηγητή Νικόλαο Σταμπολίδη με τίτλο «Πολύτροπος».
Αρύβαλλος Peytel και ιατρική πρακτική
Ποιες πληροφορίες για την ιατρική της πρώιμης κλασικής περιόδου μας δίνει το καταπληκτικό αυτό αγγείο; Τι από αυτά συστηματοποιήθηκαν με τον Ιπποκράτη λίγες δεκαετίες αργότερα, αλλά και τον 2ο αι. μ.X., από τον Γαληνό; «Μέσα από την εικονογράφηση του αγγείου ο ζωγράφος προσεγγίζει με στοιχειώδη, αλλά σαφή τρόπο, ζητήματα όπως ο χώρος και η επίπλωση του ιατρείου, η θέση και η στάση του ιατρού, το ήθος και η αμοιβή του, η στάση του ασθενούς, η επίδεση τραύματος –με έμμεση αναφορά στην πρακτική της φλεβοτομής και της χρήσης αιματηρών σικυών (βεντουζών)–, καθώς και η ιδιαίτερη περίπτωση της αχονδροπλασίας, μιας γενετικής διαταραχής που αποτελεί την πιο κοινή μορφή νανισμού. Όλα αυτά, και φυσικά πάρα πολλά ακόμη στοιχεία της ιατρικής πρακτικής, συστηματοποιήθηκαν και περιγράφτηκαν από τον Ιπποκράτη και τη Σχολή του αργότερα, στα έργα της Ιπποκρατικής Συλλογής”, απαντά ο καθηγητής.
Και συνεχίζει: «Είναι αμέτρητα τα ιατρικά ζητήματα, τα ιατρικά προβλήματα και οι ιατρικές συμβουλές και πρακτικές που εμπεριέχονται στην Ιπποκρατική Συλλογή, η οποία αποτελείται από ένα σύνολο 60 ιατρικών πραγματειών, που τείνουν να αποδίδονται στον Ιπποκράτη. Ωστόσο, από την αρχαιότητα ήδη υπάρχει διαρκής συζήτηση για να καθοριστεί ποια από αυτές τις πραγματείες είναι πραγματικά δική του και, σήμερα, γνωρίζουμε ότι λιγότερο από το ένα τρίτο της Συλλογής γράφτηκε από αυτόν ή τους στενούς μαθητές του τον 5ο-4ο αι. π.Χ., ενώ πραγματείες προστίθενται στη Συλλογή μέχρι και τα ρωμαϊκά χρόνια. Ο Γαληνός, ο Περγαμηνός, στον οποίο αναφερθήκατε, ήταν ο δεύτερος σπουδαιότερος Έλληνας ιατρός της αρχαιότητας μετά τον Ιπποκράτη και είναι ο άνθρωπος που προήγαγε και συστηματοποίησε την ιπποκρατική ιατρική ακόμη περισσότερο, με εμπεριστατωμένες μελέτες –σώζονται περίπου 100 σήμερα– τόσο στο σύνολο της ιατρικής πρακτικής, όσο και στη φαρμακολογία. Μάλιστα, καθώς θεωρείται και ο πρώτος φαρμακολόγος της αρχαιότητας, αποκαλείται και ‘πατέρας της φαρμακευτικής’».
Η ιδιαιτερότητα του θέματος, των λεπτομερειών και της παραστατικότητας του αρυβάλλου Peytel τράβηξαν το ενδιαφέρον του Μ. Στεφανάκη εδώ και χρόνια αφού, όπως μας πληροφορεί, κάθε ακαδημαϊκό έτος την παρουσιάζει και την αναλύει στους φοιτητές του στο μάθημα της αρχαίας ελληνικής κεραμικής και αγγειογραφίας, που είναι και από τα αγαπημένα του αντικείμενα. Τη μεγαλύτερη ωστόσο έμπνευση και πρόκληση να ασχοληθεί σε βάθος με το εν λόγω αγγείο την άντλησε από τον συν-συγγραφέα και αγαπητό φίλο του, Γεώργιο Σαμώνη. «Ο Γιώργος Σαμώνης είναι ογκολόγος και λοιμωξιολόγος, ομότιμος καθηγητής Παθολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Πέρα από εξαιρετικός ιατρός, έχει απίστευτες γνώσεις για την αρχαιότητα, είναι άριστος γνώστης της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και της κλασικής γραμματείας και έχει στο παρελθόν αρθρογραφήσει σχετικά με θέματα αρχαίας ελληνικής ιατρικής σε διεθνή ιατρικά περιοδικά. Καθώς και οι δυο μας τυγχάνουμε φίλοι του καθηγητή Νίκου Σταμπολίδη, αποφασίσαμε να συμμετέχουμε στον τιμητικό τόμο για τον καθηγητή με μια επιστημονική εργασία που θα μας ενδιέφερε και τους δύο και όπου φυσικά θα μπορούσαμε να συμβάλλουμε από κοινού στην έρευνα και τη συγγραφή. Κάπως έτσι φτάσαμε να επανεξετάσουμε την περίπτωση του αρυβάλλου Peytel και να τον δούμε ολιστικά. Από το σχήμα και τη διακόσμησή του μέχρι την κάθε πληροφορία που θα μπορούσε να μας δώσει για την… Ιπποκρατική ιατρική σε μια εποχή πριν τον Ιπποκράτη», σημειώνει ο συνομιλητής του ΑΠΕ-ΜΠΕ για το αγγείο που ονομάστηκε Peytel από τον Joanny Benoît Peytel, πλούσιο Γάλλο επιχειρηματία και μεγάλο συλλέκτη έργων τέχνης του Παρισιού (1844-1924), ο οποίος δώρισε πολλά έργα τέχνης και μια πολύτιμη συλλογή ανατολίτικων αντικειμένων, ανάμεσά τους και τον εν λόγω αρύβαλλο, στο Μουσείο του Λούβρου.
Δημόσια υγεία στην αρχαιότητα
«Είναι γνωστό τόσο από την αρχαία ελληνική γραμματεία, όσο και από επιγραφές ότι υπήρχε ‘δημόσιο’ σύστημα υγείας στις ελληνικές πόλεις κράτη με δωρεάν παροχή ιατρική περίθαλψη, με τα περισσότερα στοιχεία να αφορούν, όπως είναι αναμενόμενο, στην αρχαία Αθήνα. Εδώ ξέρουμε ότι ‘δημόσιος χειρουργός’ ήταν αιρετός, εκλέγονταν με δημόσιες διαδικασίες, μέσω δηλαδή άμεσης ψηφοφορίας από τους πολίτες και μάλιστα έπρεπε να ρητορεύσει και να πείσει τους ψηφοφόρους του για την αξιοσύνη του. Πρόσφερε ιατρικές υπηρεσίες χωρίς πληρωμή, αλλά ως δημόσιος ιατρός λάμβανε μισθό από την πόλη. Δεν γνωρίζουμε το ύψος των ιατρικών αμοιβών στην κλασική Αθήνα, το ετήσιο ύψος του μισθού κατά την κλασική εποχή εκτιμάται περίπου στις 500 αργυρές δραχμές, ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο», λέει ο καθηγητής.
Και διευκρινίζει: «Η δημόσια ιατρική περίθαλψη δεν ήταν βέβαια αθηναϊκή εφεύρεση, καθώς σύμφωνα με τη νομοθεσία του Χαρώνδα, από την Κατάνη της Σικελίας, ήδη από β’ μισό 7ου αι. π.Χ., όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες έπρεπε να δέχονται τις φροντίδες ιατρού αμειβομένου με δημόσια έξοδα. Οι πόλεις φαίνεται ότι μπορούσαν να αποκτήσουν φημισμένους τέτοιους ιατρούς, οι οποίοι απολάμβαναν ειδικών προνομίων. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του ιατρού Δημοκήδη, που έφυγε από τον Κρότωνα στο β΄ μισό του 6ου π.Χ. αιώνα για να εργασθεί ως δημόσιος ιατρός στην Αίγινα με ετήσιο μισθό 1 τάλαντο. Οι Αθηναίοι ύστερα από λίγο καιρό του προσέφεραν σχεδόν τα διπλά, 100 μνες για να εργασθεί στην πόλη τους. Τελικώς, όμως, τον κέρδισε ο Πολυκράτης της Σάμου προσφέροντας δύο ολόκληρα τάλαντα, ενώ αργότερα ο Δαρείος της Περσίας φέρεται να τον πλήρωσε με χρυσούς δαρεικούς. Αντίστοιχα μεγάλες αμοιβές (πολλά τάλαντα) φέρονται να προτείνονται στον Ιπποκράτη από τον Πέρση Βασιλιά και τους Αβδηρήτες (10 τάλαντα) στο β΄ μισό του 5ου αι. π.Χ., προτάσεις όμως που ο μεγάλος ιατρός απέρριψε. Οι δημόσιοι ιατροί ήταν παρόντες σε όλες τις δημόσιες εκδηλώσεις, όπως σε γιορτές και κυρίως σε αθλητικούς αγώνες ώστε να μπορούν άμεσα να περιθάλψουν αποχωρούντες με τραυματισμό αθλητές, ενώ είχαν και ειδικά καθήκοντα όπως την ιατρική επίβλεψη των ομάδων των ‘Εφήβων’ κατά την περίοδο της στρατιωτικής τους εκπαιδεύσεως και θητείας. Ακόμη και οι σκλάβοι ήταν ενταγμένοι στο πρόγραμμα ιατρικής βοήθειας, για τους οποίους ο κύριός τους έπρεπε να πληρώσει έναν ειδικό φόρο, ‘τα ιατρικά’. Τόσο σημαντική ήταν η συμβολή των ιατρών στη ζωή των πόλεων που πολλές φορές οι πόλεις, σε αναγνώριση της προσφοράς τους, τους τιμούσαν με δώρα, τόσο υλικά, όσο και δώρα τιμής, όπως η πολιτογράφηση και τιτλοδοσία, όπως ‘πρόξενος’ ή ‘ευεργέτης’».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
