Νέα δεδομένα που αναμένεται ότι θα αλλάξουν την καθιερωμένη πρακτική στην 1η γραμμή θεραπείας των ασθενών με υποτροπιάζον ή μεταστατικό καρκίνωμα κεφαλής και τραχήλου εκ πλακωδών κυττάρων (HNSCC) παρουσιάστηκαν στην Ετήσια Συνάντηση της Αμερικανικής Εταιρείας Κλινικής Ογκολογίας (ASCO).
Μέχρι τώρα, οι ασθενείς με υποτροπιάζοντα ή μεταστατικό καρκίνο κεφαλής και τραχήλου παρουσιάζουν αδύναμη πρόγνωση με περιορισμένες θεραπευτικές επιλογές.
Τα νέα αυτά δεδομένα αφορούν το pembrolizumab και έδειξαν για πρώτη φορά αύξηση της συνολικής επιβίωσης με τη χορήγηση ανοσοθεραπείας (pembrolizumab) είτε ως μονοθεραπεία είτε συνδυαστικά με χημειοθεραπεία, σε σύγκριση με την καθιερωμένη θεραπεία.
Μελέτη Φάσης 3 KEYNOTE-048
Ειδικότερα, στο πλαίσιο της μελέτης Φάσης 3 KEYNOTE-048, το pembrolizumab αξιολογήθηκε ως μονοθεραπεία αλλά και ως συνδυαστική θεραπεία με χημειοθεραπεία, συγκριτικά με καθιερωμένο σχήμα χημειοθεραπείας.
Με βάση τα τελικά αποτελέσματα η χορήγηση pembrolizumab σε συνδυασμό με χημειοθεραπεία ως θεραπεία 1ης γραμμής βελτίωσε σημαντικά τη συνολική επιβίωση των ασθενών με υποτροπιάζον ή μεταστατικό καρκίνωμα κεφαλής και τραχήλου εκ πλακωδών κυττάρων, μειώνοντας κατά 40% τον κίνδυνο θανάτου και αυξάνοντας στατιστικά σημαντικά τη διάμεση επιβίωση (14,7 μήνες) σε σχέση με το καθιερωμένο σχήμα θεραπείας (11 μήνες) σε ασθενείς που εκφράζουν τον βιοδείκτη PD-L1 και έχουν CPS ≥20.
Αντίστοιχα, μείωση του κινδύνου θανάτου κατά 35% αυξάνοντας τη διάμεση επιβίωση στους 13,6 μήνες σε σύγκριση με το ισχύον σχήμα χημειοθεραπείας (10,4 μήνες) καταγράφηκε στους ασθενείς με CPS≥1.
Όσον αφορά τη μονοθεραπεία με pembrolizumab, τα τελικά αποτελέσματα έδειξαν ότι η χορήγηση μονοθεραπείας στο συνολικό πληθυσμό επέφερε διάμεση επιβίωση 11,7 μήνες σε σύγκριση με 10,7 μήνες με την καθιερωμένη χημειοθεραπεία, πετυχαίνοντας μη κατωτερότητα.
Τα αποτελέσματα αυτά έρχονται να συμπληρώσουν την εικόνα για τη δράση pembrolizumab στη συγκεκριμένη νόσο, καθώς είναι σε συνέχεια των ενδιάμεσων αποτελεσμάτων που είχαν παρουσιαστεί τον προηγούμενο Οκτώβριο στην Ετήσια Συνάντηση της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Παθολογικής Ογκολογίας (ESMO). Σε εκείνα τα αποτελέσματα η αξιολόγηση της μονοθεραπείας σε σύγκριση με το καθιερωμένο σχήμα θεραπείας σε ασθενείς που είχαν έκφραση του βιοδείκτη PD-L1 και CPS≥20 ή CPS≥1 είχε δείξει σημαντικό όφελος συνολικής επιβίωσης κατά 39% (ασθενείς με έκφραση του βιοδείκτη PD-L1 με CPS ≥20) και κατά 22% (ασθενείς με έκφραση του βιοδείκτη PD-L1 με CPS≥1) αντίστοιχα.
