Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη
Για τις περισσότερες γυναίκες που νόσησαν με καρκίνο του μαστού, η μαστεκτομή, είναι ένα οδυνηρό στάδιο της νόσου που συνοδεύεται από μεγάλη σωματική και ψυχολογική επιβάρυνση.
Η tattoo artist Ρεβέκκα Γιαννοπούλου ασχολείται χρόνια με το παραϊατρικό τατουάζ, ζωγραφίζοντας θηλές σε γυναίκες που έχουν κάνει μαστεκτομή. Όπως εξηγεί στο DailyPharmaNews, «δεν ζωγραφίζω θηλές με το τατουάζ. Βοηθάω στο να μετατρέψω σημάδια πολέμου σε σύμβολα ειρήνης».
« Η Ιδέα να ασχοληθώ με το παραϊατρικό τατουάζ θηλής προέκυψε πριν από μερικά χρόνια, όταν ο καρκίνος με «βρήκε» μέσω μιας αγαπημένης μου φίλης. Η αναπάντεχη ασθένεια της φίλης μου με έβαλε σε σοβαρές σκέψεις ως προς την κοινωνική θέση που «πρέπει» να έχει μια γυναίκα (ναι, ακόμα και σήμερα!). Έκανα αυτές τις σκέψεις μια νύχτα στο νοσοκομείο, όπου ήταν η σειρά μου να κάνω την νυχτερινή βάρδια, γιατί δεν θέλαμε να αφήνουμε την φίλη μας πότε μόνη της.
Εκείνο το βρήκα την φίλη μου να κλαίει σιωπηλά στο κρεβάτι, γιατί πίστευε τότε ότι μια γυναίκα δεν πρέπει να χάνει την ψυχραιμία της μπροστά στα παιδιά, τον άντρα, τους γονείς, το φιλικό περιβάλλον. Μια γυναίκα “πρέπει” να έχει αυτοσυγκράτηση και αξιοπρέπεια. Μια γυναίκα πρέπει να είναι πάντα δυνατή, βαμμένη, χτενισμένη, επιχειρηματίας αλλά και νοικοκυρά, με τα παιδιά στο σπίτι διαβασμένα και ταϊσμένα. Η φίλη μου κρατούσε τα δάκρυά της όλη μέρα γιατί δεν «ήταν πρέπον» να ξεσπάσει μπροστά στους άλλους. Περίμενε να έρθει η νύχτα για να μη την δει και να μην την ακούσει κανείς. Ούτε καν η κολλητή της φίλη!
Τότε ήταν που αναρωτήθηκα: Υπάρχει πιο σοβαρό πράγμα από τον καρκίνο; Και που να τον πάμε όλο αυτόν τον θυμό; Όλη αυτή την αδικία; Όλη αυτή την θλίψη; Να τα κρατάμε μέσα μας, να τα καταπίνουμε; Ποιος να μας θυμίσει ότι επιτρέπεται να κλάψουμε και πως αυτό δεν μας κάνει λιγότερο όμορφες, λιγότερο γυναίκες;
Όταν τελείωσε η περιπέτεια της φίλης μου, μια μέρα σκέφτηκα, λόγω και της τέχνης μου, να συμπληρώσω το χρώμα της θηλής της, η οποία είχε «θυσιαστεί» στο βωμό της ασθένειας. Τότε έγινε κάτι μαγικό, και για τις δύο μας, για το οποίο θα είμαι για πάντα ευγνώμων. Όταν ξαναείδε το στήθος της όπως ήταν πριν από τα δύο χρόνια των επεμβάσεων που έκανε, βγήκαν από μέσα της σαν τσουνάμι όλα εκείνα τα συναισθήματα και τα δάκρυα που καταπίεζε τόσο καιρό.
Αυτή η συγκλονιστική εμπειρία που βίωσα εκείνη την ημέρα με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την τέχνη μου με έναν διαφορετικό τρόπο. Όποιος έχει αντιληφθεί ποιος είναι ο σκοπός της ζωής του, μπορεί να με καταλάβει… Έτσι, η τέχνη μου και η ανάγκη μου να φωνάξω στην κάθε γυναίκα «Σ’ αγαπώ! Είσαι τέλεια όπως είσαι!» έδωσε ζωή στο Celebrate Your Scars.
Παραϊατρικό τατουάζ : Η φωτεινή πλευρά του τατουάζ
Το παραϊατρικό τατουάζ (και ΌΧΙ ιατρικό, γιατί δεν γιατρεύουμε κάτι!) για μένα είναι η φωτεινή πλευρά του τατουάζ. Είναι το τατουάζ που το χρειάζεσαι και θα σου αλλάξει τη ζωή. Όχι αυτό που θα χρησιμοποιήσεις για να ανήκεις σε κάποια κάστα ανθρώπων ή για να διαφοροποιήσεις το κορμί σου για να αρέσεις. Είναι ο τρόπος που έχουμε βρει κάποιοι tattoo artists να ολοκληρώσουμε -ταπεινά πάντα- σοβαρές επεμβάσεις γιατρών.
Το παραϊατρικό τατουάζ θηλής απευθύνεται σε γυναίκες που θέλουν να ζωγραφίσουν την θηλή τους μετά από μαστεκτομή αλλά και σε γυναίκες που έχουν κάνει ανόρθωση, αυξητική ή σμίκρυνση στήθους. Έχουμε πολύ καλά αποτελέσματα στην κάλυψη ούλων με τόνους του μπεζ.
Για να κάνει μια γυναίκα παραϊατρικό τατουάζ στη θηλή της μετά από μαστεκτομή, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να πάρει το ΟΚ από τον γιατρό της. Είναι απαγορευτικό μόνο αν ο γιατρός της το απαγορεύσει. Κατά τα άλλα δεν χρειάζεται να προετοιμαστεί για κάτι. Καλό θα είναι να έρθει με καλή διάθεση, με μια φίλη/φίλο/άντρα και μετά να κανονίσουν να πάνε για ένα ωραίο φαΐ, ποτό ή μια βόλτα στην παραλία αν είναι της φύσης. Μετά την διαδικασία θα μπορέσει να κάνει κανονικά μπάνιο, γυμναστική, σεξ, να πάει στην δουλειά της ή τα παιδιά στο σχολείο.
Στο παραϊατρικό τατουάζ εμφυτεύουμε χρωστικές με την βοήθεια μιας βελόνας, αλλάζοντας την όψη του δέρματος σε αυτό το σημείο. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ζωγραφιστεί μία θηλή 3-D μετά από μαστεκτομή, αλλά και για να αλλάξει το χρώμα μιας ουλής για να έρθει πιο κοντά στο γύρο δέρμα, Μπορεί να προσθέσει τρίχες εκεί που δεν θα ξαναφυτρώσουν, να στολιστεί μια ουλή καισαρικής, να προστεθεί ένας ομφαλός.Κυρίως όμως είναι το εργαλείο που καταλάβαμε ότι έχουμε στα χέρια μας για να αλλάξει η ψυχολογία ενός ανθρώπου για πάντα. Να κλείσει ένα κεφάλαιο και να ξεκινήσει ένα καινούργιο.
Έχω ακούσει άντρα, στα 35 του, να μου λέει ότι φόρεσε ανοιχτό πουκάμισο για πρώτη φορά -αφού στόλισε με τατουάζ την ουλή από κάψιμο με λάδι -που είχε από τεσσάρων ετών-, και τόλμησε να κορτάρει ένα κορίτσι.
Έχω δει να έρχεται στο δεύτερο επαναληπτικό ραντεβού ένα κορίτσι με κοντό σορτσάκι, που φόρεσε για πρώτη φορά στην ζωή της! Το κορίτσι αυτό είχε υποστεί ένα ατύχημα που της άφησε μια ουλή από την μέση σχεδόν μέχρι και τον αστράγαλο.
Η κάθε γυναίκα έρχεται με την ιστορία της, με το «δώρο της» προς εμάς
Μια θηλή είναι κάτι τόσο μικρό, την ίδια στιγμή όμως έχει τόσο άμεση και αυτόματη επίδραση στην ψυχολογία μιας γυναίκας που πραγματικά δεν υπάρχει τρόπος να το περιγράψω. Και αυτό ξεκινάει με το που θα κοιταχτεί πρώτη φορά στον καθρέφτη μετά την υπηρεσία. Εκεί, αφού κοιταχτεί, αφού περάσουν χιλιάδες σκέψεις από το μυαλό της, η γυναίκα αυτή θα γυρίσει να ψάξει τα μάτια σου. Το βλέμμα αυτό μπορεί να διαρκεί ένα δευτερόλεπτο, μοιάζει όμως σαν να σου μίλησε για ώρες. Σαν να σου άνοιξε την πόρτα της ψυχής της και να σου έκανε δώρο μια ματιά στην ζωή της, για να μπορέσεις να καταλάβεις τι πέρασε και τι έκανες εσύ για εκείνη. Είναι η πιο πολύτιμη στιγμή μας. Δικιά μας και μόνο. Η πιο απερίγραπτη, δυνατή -μοναδική με την κάθε γυναίκα- στιγμή.
Η κάθε γυναίκα έρχεται με την ιστορία της, το «δώρο της» προς εμάς. Η αλήθεια βέβαια είναι πως καμιά γυναίκα δεν λέει πως αισθάνεται εκείνη τις πρώτες στιγμές μετά το τατουάζ. Κάποιες μου κάνουν δώρο αυτό το βλέμμα. Κάποιες άλλες ξεσπάνε σε δάκρυα και με αγκαλιάζουν σφιχτά. Στο δεύτερο ραντεβού συνήθως μιλάνε και εξηγούν πως άλλαξε η ζωή τους μετά το τατουάζ.
Πως σταμάτησαν να κλειδώνουν την πόρτα του μπάνιου τους για να μην τους δει το παιδί τους, Πως σταμάτησαν να ντύνονται κρυφά για να μην τους δει ο άντρας τους. Πως σταμάτησαν να φοράνε σουτιέν κατά τη διάρκεια της ερωτικής επαφής. Πως σταμάτησαν να φοράνε κλειστά ρούχα μέχρι το λαιμό. Ότι ξαναφόρεσαν μαγιό. Ότι ξαναφόρεσαν παλιά ρούχα που είχαν κρύψει. Κάποιες γυναίκες λένε ότι πήγαν για ψώνια, άλλες ότι ξεσκέπασαν τους καθρέφτες, άλλες ότι ξεκίνησαν να ψάχνουν για δουλειά.
Μια γυναίκα έπεσε ξανά στο κρεβάτι του άντρα της μετά από 2 χρόνια πάλης με τον θάνατο και το μίσος για την μορφή της. Ένα κορίτσι δέχτηκε επιτέλους να βγει ραντεβού με έναν νεαρό γιατί -αν ερχόταν η στιγμή- δεν θα του έδειχνε το «στήθος της Barbie». Mια γυναίκα έκανε και πάλι τόπλες αφού είχε απομακρυνθεί από τις παιδικές παρέες της γιατί όλοι πήγαιναν σε παραλίες γυμνιστών και εκείνη δεν ήθελε να μοιραστεί την ιστορία της με όλους.
Στις αρχές, είχα την … αυθάδεια να αισθάνομαι “ψυχολόγος”. Πίστευα ότι εγώ τις βοηθούσα. Μου έδινε κύρος αυτή η σκέψη και γέμισε το Εγώ μου. Σήμερα αισθάνομαι τυχερή και ευγνώμων που μπορώ να είμαι ένα αυτί που ακούει την ιστορία της. Ένα ουδέτερο αυτί, απενοχοποιητικό και γεμάτο αγάπη. Ακούω γιατί με συμφέρει. Ακούω για να πάρω μαθήματα και να τολμήσω να αλλάξω το μέσα μου χωρίς να χρειαστεί να ασθενήσω για να βαρέσει καμπανάκι. Ακούω αυτές τις μεγάλες δασκάλες της ζωής και δεν χάνω ούτε σταγόνα!
Μόνο μαθήματα ζωής έχω πάρει από τις ηρωίδες μου. Μακάρι να καταλάβαιναν τι μεγάλο δώρο μας κάνουν. Ένα δώρο που δεν μετριέται με χρήμα, χρόνο, λόγια. Ένα δώρο που πάει και καταχωνιάζει βαθιά στην ψυχή μας και την αλλάζει, την καταπραΰνει, την γιατρεύει. Μας διδάσκουν ταπεινότητα, αλληλεγγύη, στήριξη, αγάπη, ενσυναίσθηση. Αλλά κυρίως, μας θυμίζουν να κοιτάξουμε ξανά τον εαυτό μας, να θυμηθούμε ότι υπάρχουμε πρώτα εμείς και μετά όλοι οι άλλοι. Γιατί πως γίνεται να σηκώνεις όλους τους ανθρώπους που αγαπάς καθημερινά χωρίς να στέκεσαι εσύ γερά στα πόδια σου; Ότι μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε και καλά θα κάνουμε να σεβαστούμε τον χρόνο μας, τον εαυτό μας.
Καλά θα κάνουμε να μη παίρνουμε τα πράγματα και τους εαυτούς μας στα τόσο σοβαρά πια. Να χαρούμε ότι έχουμε και όποιον έχουμε, όσο μπορούμε. Να βάλουμε μπροστά τα συναισθήματα αντί για τα υλικά αγαθά. Να χαμογελάσουμε και να εμπιστευτούμε ξανά τον διπλανό μας. Να τον βοηθήσουμε όπως μπορούμε χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα, γιατί το ίδιο θα κάνει και αυτός μαζί μας. Να χαρούμε αληθινά με την χαρά και την επιτυχία του. Γιατί όταν βάζει ένας άνθρωπος το τραύμα του στα χέρια σου και παραδίδεται χωρίς δίχτυ ασφαλείας, είναι μια ευθύνη που αν την πάρεις, οφείλεις να τα φέρεις όλα εις πέρας. Και αυτό σημαίνει πως οφείλεις να πάρεις αυτά τα δώρα και να τα κάνεις πράξη. Και αυτό προσπαθώ να κάνω κάθε μέρα.
«Δεν ζωγραφίζω θηλές. Μετατρέπω σημάδια πολέμου σε σύμβολα ειρήνης»
Όλο αυτό που περνάει η κάθε γυναίκα μόλις ακούσει την λέξη καρκίνος θα μπορούσε να συγκριθεί με πόλεμο. Ένας πόλεμος με τον εαυτό της, τα πιστεύω της, την καθημερινότητα της, τα θέλω της που άφησε πίσω, τα όνειρα της που μπήκαν σε δεύτερη μοίρα, με μία δουλειά στην οποία καταπιέζεται, με ένα γάμο στον οποίο επίσης καταπιέζεται κι άλλα τόσα. Και ξαφνικά, έρχεται ο καρκίνος να χτυπήσει ένα μεγάλο καμπανάκι. Όμως, όλες μα όλες αυτές οι γυναίκες μιλάνε για ένα «τεράστιο δώρο». Απέραντα δύσκολο, ναι. Δοκιμασία, ναι, αλλά τελικά ένα δώρο ζωής. Όπως λένε όλες, μια ριζική αλλαγή ζωής.
Εγώ συναντώ τις γυναίκες αυτές στο τέλος της διαδρομής. Σε αυτό το σημείο έχουν πάρει ήδη κάποια μηνύματα, έχουν κάνει ήδη κάποιες αλλαγές. Θεωρώντας πως θα έρθουν να κάνουν το τελευταίο στάδιο αποκατάστασης, νομίζοντας ότι θα μπουν σε άλλη μία κλινική, με έκπληξη συναντούν μια τρελαμένη «τατουατζού» με ανακατεμένο το μαλλί στην κορυφή του κεφαλιού της. Εκείνες τις στιγμές κάνω τα πάντα για να καταλάβουν ότι έκλεισε η πόρτα του νοσοκομείου. Σε ένα στούντιο που πιο πολύ μοιάζει με σπίτι παρά με στούντιο, με πολύ χιούμορ, λίγη χαζομάρα, χρώματα, γυναικείες κουβέντες, προσπαθώ να τις κάνω να αισθανθούν ότι τελείωσε τώρα. Τώρα είμαστε ξανά γυναίκες και δεν ζωγραφίζουμε την θηλή μας, αλλά μιλάμε για το χρώμα της. Όπως θα το κάναμε αν είχαμε πάει να ψωνίσουμε κάποιο φόρεμα ή κάποιο κραγιόν. Δεν προσπαθούμε να αναπαράγουμε την παλιά μας θηλή. Πάει αυτή. Θα ζωγραφίσουμε την θηλή που πάντα θέλαμε σήμερα. Θα στολίσουμε το σημείο, δεν θα βάλουμε κάτι εκεί που λείπει. Θα χρωματίσουμε την ουλή να ενσωματωθεί περισσότερο με το περίγυρο της. Και έτσι σιγά-σιγά, αν είμαι τυχερή, βοηθάω στο να μετατρέψω «σημάδια πολέμου σε σύμβολα ειρήνης».
Celebrate your Scars: Μια ημέρα γιορτής για τις γυναίκες-ηρωίδες που νόσησαν με καρκίνο μαστού
Το Celebrate your Scars είναι μία γιορτή αγάπης, αφιερωμένη στην γυναίκα γενικά αλλά πιο συγκεκριμένα στην ηρωίδα του καρκίνου του μαστού. Είναι μία υπενθύμιση σε όλους μας να γιορτάσουμε και να αγαπήσουμε της ουλές μας, είτε είναι εσωτερικές είτε είναι εξωτερικές. Γιατί όλοι έχουμε την ιστορία μας.
Κάθε χρόνο, και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού, συναντιόμαστε σε έναν όμορφο χώρο που, ενώ είναι αποστειρωμένος, δεν θυμίζει νοσοκομείο ή ιατρείο. Αγκαλιαζόμαστε, λέμε την ιστορία μας, παίρνουμε δύναμη η μία από την άλλη, δίνουμε δύναμη στην οικογένειά μας που μας στηρίζει τόσο καιρό και γιορτάζουμε την γυναικεία φύση.
Η ηρωίδα του καρκίνου του μαστού θα μπορέσει να βαφτεί, να χτενιστεί, να φορέσει πολύχρωμο φουλάρι, αυτή τη φορά χωρίς να της το επιβάλλει η χημειοθεραπεία. Θα πιεί τον καφέ της, παρέα με την εναλλακτική θεραπεύτριά μας ή με την φίλη που την συνοδεύει, θα τσιμπήσει κάτι, θα γελάσει, θα χορέψει. Κυρίως όμως θα κάνει το πολυπόθητο τελευταίο πράγμα που κλείνει την περιπέτεια της: θα κάνει δωρεάν την αναδόμηση της θηλής της με παραϊατρικό τατουάζ για να ξαναβρεί λίγο τον παλιό της εαυτό, να ολοκληρωθεί το στήθος της και να μπορέσει να ανοίξει μία καινούρια σελίδα στη ζωή της. Η δράση ξεκίνησε το 2014 και μέχρι σήμερα έχουμε ζωγραφίσει πάνω 360 θηλές σε Ελλάδα και Κύπρο».
