Έντονη αντίδραση έχει προκαλέσει στον εκπαιδευτικό χώρο – και όχι μόνο – η κλήση σε ακρόαση της εκπαιδευτικού Σοφίας Καψαλάκη από το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο, με το ερώτημα της δυνητικής αργίας, εξαιτίας δημόσιας παρέμβασης που έκανε για μαθητή της, ο οποίος έχασε πολλά μαθήματα επειδή δεν έλαβε την υποστήριξη που χρειαζόταν από σχολικό νοσηλευτή/νοσηλεύτρια. Μάλιστα ο μικρός μαθητής εξαναγκάστηκε μέσα στη σχολική χρονιά να αλλάξει σχολείο!
Η δασκάλα του 7ου Δημοτικού Σχολείου Αχαρνών, Σοφία Καψαλάκη, ως μέλος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Αν. Αττικής «Ο Σωκράτης», μίλησε δημόσια για τις επιπτώσεις που έχει η μακρόχρονη απουσία του μαθητή από το σχολείο, από το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον, για την ψυχοκοινωνική εξέλιξη του και τη μαθησιακή του πορεία. Συγκεκριμένα, όπως αποκάλυψε, ο μαθητής απείχε της εκπαιδευτικής διαδικασίας για 3 μήνες (!!!) γιατί δεν καλύφθηκε το κενό Σχολικής Νοσηλεύτριας, ώστε να μπορεί με ασφάλεια να βρίσκεται στο σχολείο του.
Εναντίον της δασκάλας έχει ασκηθεί πειθαρχική δίωξη από το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο και βρίσκεται αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο της δυνητικής αργίας, δηλαδή της στέρησης του 90% του μισθού της.
Η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας (ΔΟΕ) καταγγέλλει την ενέργεια ως απαράδεκτη, κάνει λόγο για «κλίμα πειθαρχικού εκφοβισμού που επιχειρείται να επιβληθεί στους εκπαιδευτικούς» και καλεί τους εκπαιδευτικούς σε κινητοποίηση και τρίωρη στάση εργασίας στις 20 Μαΐου, για το δικαίωμα των εκπαιδευτικών να αναδεικνύουν τα προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης χωρίς τον φόβο αντιποίνων.
Υπενθυμίζεται ότι, στην Ελλάδα ο θεσμός των Σχολικών Νοσηλευτών ξεκίνησε το 1985 με τον νόμο 1566/1985, με την εισαγωγή του κλάδου των ΤΕ2 Επιμελητών ως Ειδικό προσωπικό στα Σχολεία Ειδικής Αγωγής. Το 1999, το Ειδικό Προσωπικό μετονομάστηκε σε Ειδικό Εκπαιδευτικό Προσωπικό (ΕΕΠ) και το 2000, δημιουργήθηκε ο σημερινός εκπαιδευτικός κλάδος με την ονομασία «Κλάδος ΠΕ25 Σχολικών Νοσηλευτών» (Ν. 2817/2000).
Ο Σχολικός Νοσηλευτής υποστηρίζει μαθητές με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, που φοιτούν σε σχολεία γενικής εκπαίδευσης και για τους οποίους έχει εκδοθεί απόφαση έγκρισης υποστήριξης κατόπιν σχετικής γνωμάτευσης δημοσίου νοσοκομείου. Η άσκηση των καθηκόντων του δύναται να επεκτείνεται και σε μαθητές των ίδιων ή συστεγαζόμενων σχολικών μονάδων, για τους οποίους έχει εκδοθεί απόφαση έγκρισης υποστήριξης, εφόσον καλύπτονται οι ανάγκες των μαθητών των σχολείων στα οποίαυ πηρετούν.
Τι απαντά ο πατέρας του μαθητή σε επιστολή συμπαράστασης για την εκπαιδευτικό
Στο πλευρό της εκπαιδευτικού του 7ου Δημοτικού Σχολείου Αχαρνών στάθηκε από την πρώτη στιγμή ο πατέρας του μαθητή, για τον οποίο μίλησε δημόσια η δασκάλα, δημοσιεύοντας μάλιστα μια εκτενή επιστολή συμπαράστασης.
Τι αναφέρεται αναλυτικά στην επιστολή του πατέρα του μικρού μαθητή:
«Η σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της και δυστυχώς για τ παιδί μου είναι μια χαμένη χρόνια. Η θέση του σχολικού νοσηλευτή στο 7ο Δημοτικό Σχολείο Αχαρνών δεν καλύφθηκε ποτέ και σαν να μη φτάνει η ταλαιπωρία μας, οι κύριοι της Πρωτοβάθμιας Ανατολικής Αττικής και του υπουργείου Παιδείας τεντώνουν κι άλλο το σκοινί γιατί φοβούνται. Φοβούνται που μια Δασκάλα, μια αξιέπαινη εκπαιδευτικός μίλησε δημόσια για τη σοβαρότητα της κατάστασης του προβλήματος υγείας του παιδιού μου, ζητώντας το αυτονόητο: Να καλυφθεί η θέση του σχολικού νοσηλευτή για να μπορεί να πηγαίνει στο σχολείο του χωρίς κινδύνους. Κάτι το οποίο δικαιούται.
Αυτοί οι κύριοι, λοιπόν, λες και θα πλήρωναν από την τσέπη τους τον σχολικό νοσηλευτή ή λες και όλους εσάς τους χαμηλόμισθους εκπαιδευτικούς που προσπαθείτε να γαλουχήσετε τα παιδιά μας με αξίες και αρχές, σας πληρώνουν από την τσέπη τους…Όχι βέβαια.
Σας μιλάω ως γονιός, ως πατέρας, ως οικογένεια ενός παιδιού που έχει υποφέρει μέσα στα νοσοκομεία, μέσα στα ασθενοφόρα, ενός παιδιού με νευρολογικό πρόβλημα. Ενός μικρού παιδιού που από 8 μηνών μέχρι και σήμερα κάνει φυσικοθεραπείες, που για να πάει στο σχολείο του πρέπει να έχει μαζί του φάρμακο “διάσωσης”, το οποίο μόνο νοσηλευτής μπορεί να του το χορηγήσει. Μιλάμε για το παιδί μου. Το παιδί της οικογένειάς μου.
Βέβαια τα δικά τους τα παιδιά θα είχαν άλλη αντιμετώπιση, λες κι εμείς είμαστε άνθρωποι άλλης κατηγορίας. Δεν νιώθουν τον πόνο τον δικό μας, δεν νιώθουν τον πόνο του παιδιού μου, γιατί απλά δεν είναι δικό τους παιδί.
Είναι τόσα πολλά παιδιά σαν τον Γιώργο μας, παιδιά δικά σας, παιδιά δικά μας, που ζουν τον ίδιο Γολγοθά, τόσο αυτά όσο και οι γονείς τους.
Είμαι εδώ για να στηρίξω τον Σύλλογο Εκπαιδευτικών “Σωκράτης” που έκανε τα πάντα για εμάς, αλλά και την ηρωίδα κύρια Σοφία Καψαλάκη που διώκεται και μάλιστα με την απειλή της δυνητικής αργίας σαν να είναι εγκληματίας. Αν είναι δυνατόν!!!
Υπόσχομαι ότι θα είμαι μαζί τους μέχρι τέλους, όσο χρειαστεί, αλλά θα είμαι και μαζί με εσάς, όλους τους Εκπαιδευτικούς που κατανοώ τα προβλήματά σας και βλέπω πως σας γυρίζουν την πλάτη οι κύριοι αυτοί οι οποίοι δεν έχουν ψυχή.
Ψυχή όμως έχουν τα παιδιά μας, όλοι εμείς που προσπαθούμε για ένα καλύτερο μέλλον και το μέλλον είναι τα παιδιά.
Ας κάτσουν οι κύριοι αυτοί στις καρέκλες τους και ας αφήσουν για εμάς τα δύσκολα. Γιατί μάθαμε μέσα στις δυσκολίες, μάθαμε μέσα από τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής.
Μέσα από την καρδιά μας θα θέλαμε να ζητήσουμε σαν οικογένεια μία τεράστια συγγνώμη στην κυρία Καψαλάκη για την ταλαιπωρία και τον ψυχολογικό πόλεμο που δέχεται όλο αυτό το διάστημα.
Μια συγγνώμη που θα έπρεπε να είχαν ζητήσει οι κύριοι από την Πρωτοβάθμια και όχι μόνο. Μπορώ να πω πάρα πολλά ακόμα, να αναφερθώ σε ορισμένους ανθρώπους που λειτούργησαν εναντίον μας όλο αυτό το διάστημα, αλλά δεν θα το κάνω προς το παρόν. Δεν θα το κάνω γιατί έχω μάθει στη ζωή μου να είμαι ταπεινός και να απαντώ όταν πρέπει εκεί που πρέπει.
Σας ευχαριστώ πολύ. Σπύρος Τ., ο πατέρας του Γιώργου».