Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη
“Ο τραυλισμός μου εδραιώθηκε όταν ήμουν τεσσάρων χρονών. Όσο μεγάλωνα, η “πανοπλία” του τραυλισμού με στένευε όλο και περισσότερο, και από «βολική» που ήταν αρχικά, έγινε ανυπόφορη. Ένιωθα ότι είχα κάποιο “κουσούρι”, κάποιο πρόβλημα, και απέφευγα να μιλάω πολύ. Η καθημερινότητα μου ήταν προβληματική και απογοητευτική. Αποφυγή, ανικανότητα, μειονεξία, μελαγχολία, ντροπή, ματαιότητα, εσωστρέφεια, μοναξιά ήταν κάποια από τα κυρίαρχα συναισθήματά μου. Οι πιο άβολες στιγμές ήταν όταν έπρεπε να μιλήσω σε πολύ κόσμο, να διαβάζω σε ακροατήριο και σε τηλεφωνικές συνομιλίες.
Κατά την εφηβεία μου κυρίως, υπήρξαν αποτυχημένα αποτελέσματα από λογοθεραπευτές που είχαν υποσχεθεί ότι ο τραυλισμός μου θα εξαφανιστεί με ασκήσεις αναπνοής. Από άλλες προσωπικές εμπειρίες που έχω ακούσει, κανένας δεν βελτιώθηκε ουσιαστικά από τις ασκήσεις αναπνοής. Οι αποτυχημένες λογοθεραπείες προκαλούν ενοχές στα πρόσωπα που τραυλίζουν (ΠπΤ) γιατί ανησυχούν ότι «κάτι δεν έκαναν σωστά». Ακόμη προκαλούν στους ίδιους και στις οικογένειές τους, εκνευρισμό, ματαίωση, απογοήτευση, παραίτηση.
Δεν παραιτήθηκα, και στην ενήλικη ζωή βρήκα επιτέλους κάποιον εξειδικευμένο λογοθεραπευτή που με την βοήθειά του κατάφερα να βελτιωθώ σημαντικά και ουσιαστικά. Η ένταση των συμπτωμάτων και η συχνότητα του τραυλισμού έχουν μειωθεί σημαντικά. Συνεχίζω να τραυλίζω με πιο ελεγχόμενο και αποδεκτό για εμένα τρόπο.
Όταν κατάφερα να δω τα συναισθήματά μου με αθόλωτο μάτι, από απόσταση, όπως βλέπεις μια κινηματογραφική ταινία, μπόρεσα να απο-ταυτιστώ από την αρνητικότητα και να δω τις θετικές ανταμοιβές. Ο τραυλισμός έχει και την θετική του πλευρά. Δεν τον βλέπω πλέον σαν πρόβλημα, τον βλέπω σαν ιδιαιτερότητα, σαν ένα εμπόδιο που ήρθε για να το ξεπεράσω, για να με εξελίξει και να με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Έγινε ο δάσκαλός μου και η αφορμή για να ψάξω και να ψαχτώ. Απόκτησα ευαισθησίες για τις όποιες ιδιαιτερότητες των άλλων. Έγινα καλύτερος ακροατής. Έγινα πιο σαφής και πιο ξεκάθαρος στο τι θέλω να πω. Άτομα που με απέρριπταν από τον τρόπο που μιλάω, δεν είχαν θέση στη ζωή μου και ξεμπέρδευα γρήγορα μαζί τους.
Η Ελληνική κοινωνία τις παλαιότερες δεκαετίες είχε γνωρίσει τον τραυλισμό μέσα από σατιρικούς ηθοποιούς και ανέκδοτα. Για Τα ΠπΤ φτιάχτηκε η περσόνα του καθυστερημένου, του γελοίου, του αστείου. Η πρωτοβουλία κάποιων ΠπΤ κατάφερε πριν από μερικά χρόνια να σταματήσει τηλεοπτική διαφήμιση μεγάλης εταιρίας, επειδή θεώρησε ότι διακωμώδησε τον τραυλισμό. Κάπως έτσι γεννήθηκε μια ακόμη αφορμή για τη δημιουργία του συλλόγου Πρωτοβουλία Προσώπων που Τραυλίζουν (ΠπΤ). Στον σύλλογο αυτό γνώρισα αξιόλογα ΠπΤ που έγιναν πηγή έμπνευσης για μένα. Μέσω του συλλόγου έμαθα ποιοι είναι οι εξειδικευμένοι λογοθεραπευτές στη ροή του λόγου, τους περισσότερους τους γνωρίζω προσωπικά (ανήκουν στους συλλόγους ΠΣΛ και ΣΕΛΛΕ) και είναι συγχρόνως και εξαιρετικοί άνθρωποι.
Δεν έχω πλέον κάποια εμμονική προσδοκία μόνιμης εξαφάνισης του τραυλισμού μου. Αν εξαφανιζόταν, θα ήμουν ένας άλλος από ότι είμαι. Εγώ όμως νιώθω ευγνωμοσύνη για ότι είμαι. Η αυτό-αποδοχή και η συμφιλίωση του τραυλισμού μου, που βγαίνει μέσα από την κατανόησή του, είναι ίσως η πιο σημαντική για μένα κατάκτηση”.
Ο Βασίλης Παπαθανασόπουλος είναι ιδρυτικό μέλος και Ταμίας στο Δ.Σ. της «Πρωτοβουλίας Προσώπων που Τραυλίζουν»
«Πρωτοβουλία Προσώπων που Τραυλίζουν»
Ιστοσελίδα: https://sillogostravlismou.gr/
Facebook: https://www.facebook.com/protovouliappt
YouTube: Sillogos Travlismou
Twitter: Protovoulia PpT
Blogspot: http://travlismos.blogspot.com/
Email: sillogostravlismou@yahoo.gr
