Οι ημέρες που διανύουμε χαρακτηρίζονται από τη συναισθηματική φόρτιση της μνήμης του δυστυχήματος στα Τέμπη, στις 28 Φεβρουαρίου 2023. Ένα πολύνεκρο δυστύχημα που συγκλόνισε τη χώρα και την κοινή γνώμη διεθνώς. Ένα πολυδιάστατο τραγικό γεγονός, που αφήνει πίσω του πολλά αδικοχαμένα παιδιά, τραγικούς γονείς, αναπάντητα ερωτήματα για ευθύνες, για συγκάλυψη, που όλα μαζί κορυφώνουν το πένθος, το συνδέουν με συναισθήματα αδικίας και θυμού, που δημιουργούν ένα σύμπλεγμα, το οποίο, δύο χρόνια μετά, δεν καταλαγιάζει… Ένα δυστύχημα που μας πλήγωσε ως έθνος…
Από τη Ρούλα Σκουρογιάννη
Η σκέψη μας δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τους τραγικούς γονείς και συγγενείς όσων χάθηκαν τόσο άδικα και βίαια, αλλά και σε εκείνους που επέζησαν και πέρασαν και περνούν τον δικό τους Γολγοθά αποκατάστασης και επιβίωσης. Ίσως, αν η κυβέρνηση είχε την τόλμη, από την πρώτη στιγμή, να αναλάβει την ευθύνη, να ερευνήσει τα γεγονότα με ειλικρινή διάθεση απόδοσης και ανάληψης ευθυνών, να διαχειριστεί το τραγικό γεγονός με ανθρωπιά, υποστηρικτικά και χωρίς αλαζονεία, ίσως να έλειπε το κύμα οργής και θυμού και η διαχείριση του πένθους να ήταν σε άλλα πλαίσια… Σήμερα, πενθούμε ως έθνος, από πόνο και οργή και ντροπή…
Αναζητώντας τις συμβουλευτικές προσεγγίσεις ψυχολόγων και συμβούλων ψυχικής υγείας, ταυτίζομαι και συμφωνώ, ενώ την ίδια στιγμή μία επίμονη σκέψη κατατρώει το μυαλό και την ψυχή μου: Πώς διαχειρίζεσαι το αδιανόητο;
Η απώλεια αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ζωής και το πένθος είναι μια φυσική διαδικασία προσαρμογής και επούλωσης του τραύματος. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που προκαλούν θλίψη, όπως η απώλεια αγαπημένου προσώπου, της υγείας, μιας σημαντικής σχέσης ή της εργασίας. Ωστόσο, όταν ένας γονιός χάνει το παιδί του, βιώνει την πιο συντριπτική μορφή απώλειας.
Ο ανείπωτος πόνος της απώλειας ενός παιδιού
Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν το συναίσθημα ενός γονέα που βιώνει την απώλεια του παιδιού του. Είναι ένα γεγονός που ανατρέπει όλη την ύπαρξη, διαλύοντας τον κόσμο των ονείρων και των προσδοκιών. Οι γονείς συχνά αισθάνονται θυμό, απόγνωση, απελπισία και ενοχές, ενώ ένα διαρκές «Γιατί» τους βασανίζει!
Διαχείριση του πένθους από την πλευρά των γονέων
Η εμπειρία του πένθους είναι μοναδική για κάθε γονέα. Δεν υπάρχει σωστός ή λανθασμένος τρόπος να θρηνήσει κανείς. Τα στάδια του πένθους είναι ανθρώπινες αντιδράσεις που έρχονται με κυκλικότητα και εναλλαγές συναισθημάτων. Οι γονείς που θρηνούν προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο να συνεχίσουν να ζουν με την απώλεια, και αυτό είναι ένα μοναχικό ταξίδι.
Ένας γονέας που πενθεί έχει ανάγκη από υποστήριξη, αγάπη και κατανόηση. Δεν χρειάζεται να ακούσει ότι «ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές» ή ότι «πρέπει να προχωρήσει». Ο χρόνος απλώς μαθαίνει στους γονείς να συμβιώνουν με τον πόνο, να συνεχίζουν κάθε μέρα χωρίς το παιδί τους. Η αίσθηση της απώλειας δεν εξαφανίζεται ποτέ.
Κάθε γονέας αναπτύσσει τον δικό του τρόπο να κρατά ζωντανή τη μνήμη του παιδιού του. Μπορεί να δημιουργήσει τελετουργίες, να μοιράζεται αναμνήσεις ή απλώς να έχει στιγμές μοναξιάς και περισυλλογής. Για το συγκεκριμένο τραγικό δυστύχημα, όλοι οι γονείς ζητούν τη δικαίωση και την απόδοση ευθυνών για το «έγκλημα» των Τεμπών, ενώ πολλοί από αυτούς με τρόπο δυναμικό υψώνουν τη φωνή τους και μπαίνουν μπροστά στις κινητοποιήσεις, τη στιγμή που άλλοι, προφανώς, δεν έχουν πλέον την αντοχή να το κάνουν.
Το πένθος είναι αγάπη
Η απώλεια ενός παιδιού αμφισβητεί το αίσθημα της ασφάλειας και αλλάζει τη ζωή ενός γονέα για πάντα. Ο πόνος συνυπάρχει με την επιθυμία για μια ζωή που να τιμά τη μνήμη του παιδιού. Είναι σημαντικό να αγκαλιάσουμε τους γονείς που πενθούν, να τους επιτρέψουμε να βιώσουν τη θλίψη τους όπως τη νιώθουν και να γίνουμε μέρος της διαδικασίας τους.
Η θλίψη δεν είναι αδυναμία – είναι η άλλη όψη της αγάπης. Και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στεκόμαστε δίπλα στους ανθρώπους που τη βιώνουν, με αγάπη, κατανόηση και παρουσία.