Τζούφη: Πάνω από 7.000 αποχωρήσεις στο ΕΣΥ την τριετία 2024 -2026

Με αιχμή τις περισσότερες από 7.000 αποχωρήσεις εργαζομένων από το ΕΣΥ που προβλέπεται να πραγματοποιηθούν την τριετία 2024-2026, ξεκίνησε την παρέμβασή της στη Βουλή η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος της Νέας Αριστεράς, Μερόπη Τζούφη, ασκώντας σφοδρή κριτική στην κυβερνητική πολιτική για την Υγεία.

Όπως ανέφερε, μετά από έξι χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη, το μόνιμο προσωπικό του ΕΣΥ έχει μειωθεί δραματικά, καθώς από 79.122 εργαζόμενους τον Ιούλιο του 2019, σήμερα ανέρχεται σε 71.684, ενώ –όπως προκύπτει από την ίδια την έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού– αναμένονται τουλάχιστον 7.100 επιπλέον αποχωρήσεις τα επόμενα χρόνια.

Η κ. Τζούφη έκανε λόγο για «κύμα παραιτήσεων γιατρών, ιδιαίτερα στην περιφέρεια», υποστηρίζοντας ότι οι πολιτικές του υπουργείου Υγείας έχουν οδηγήσει σε εργασιακή και μισθολογική εξουθένωση του προσωπικού και σε διάλυση των δημόσιων δομών υγείας, παρά τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς περί ενίσχυσης του ΕΣΥ.

Παράλληλα, επικαλέστηκε στοιχεία ΟΟΣΑ, Eurostat και ΕΛΣΤΑΤ, σύμφωνα με τα οποία η Ελλάδα καταγράφει εκρηκτική αύξηση των άμεσων ιδιωτικών πληρωμών και της ιδιωτικής ασφάλισης, επιβαρύνοντας περαιτέρω τα ήδη συρρικνωμένα εισοδήματα των πολιτών. Όπως σημείωσε χαρακτηριστικά, η χώρα είναι πρώτη στην Ευρώπη στις ακάλυπτες ανάγκες υγείας, που φτάνουν το 12,2%, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι μόλις 2,5%, ενώ το ποσοστό ξεπερνά το 13,4% στην πρόσβαση σε ιατρικές εξετάσεις και θεραπείες, με την Ελλάδα να βρίσκεται προτελευταία, πάνω μόνο από την Αλβανία.

Η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος της Νέας Αριστεράς μίλησε ακόμη για χιλιάδες «λειτουργικά ανασφάλιστους» πολίτες, υποστηρίζοντας ότι η χώρα επιστρέφει σε συνθήκες προ ΕΣΥ. Τόνισε ότι η σχέση δημόσιας – ιδιωτικής χρηματοδότησης (60%-40%) είναι από τις χαμηλότερες στον ΟΟΣΑ, ξεπερνώντας οριακά μόνο τη Χιλή.

Κλείνοντας, η κ. Τζούφη κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι αντιμετωπίζει τις δαπάνες υγείας όχι ως κοινωνική και αναπτυξιακή επένδυση, αλλά ως «αναγκαίο κακό», ευνοώντας –όπως είπε– τη διεύρυνση των ιδιωτικών επενδύσεων στον χώρο της υγείας και παγιώνοντας μια «λεόντεια» σχέση σε βάρος του δημόσιου συστήματος, που αδυνατεί πλέον να καλύψει τις ανάγκες των πολιτών απέναντι στην ασθένεια.