Στο θέμα της πώλησης των Μη Συνταγογραφούμενων Φαρμάκων από το διαδίκτυο αναφέρεται η 1138/2024 απόφαση επταμελούς σύνθεσης του Δ’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) μέσα από την οποία διατυπώθηκαν προς το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) τα εξής προδικαστικά ερωτήματα:
(α) Έχει το άρθρο 85γ παρ.1 της οδηγίας 2001/83/ΕΚ την έννοια ότι αντίκειται σε εθνική κανονιστική διάταξη, η οποία δεν επιτρέπει την πώληση εξ αποστάσεως στο κοινό μέσω των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας, από τα ηλεκτρονικά καταστήματα φαρμακείου, όλων των φαρμάκων για τα οποία δεν απαιτείται ιατρική συνταγή (ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ.) αλλά μόνον μίας υποκατηγορίας αυτών (και, εν προκειμένω, των γενικής διάθεσης φαρμάκων, ΓΕ.ΔΙ.ΦΑ.);
(β) ή, αντιθέτως, το άρθρο 85γ παρ. 2 της οδηγίας 2001/83/ΕΚ επιτρέπει στον εθνικό κανονιστικό νομοθέτη να απαγορεύσει την πώληση εξ αποστάσεως στο κοινό μέσω των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας, από τα ηλεκτρονικά καταστήματα φαρμακείου, ορισμένων φαρμάκων για τα οποία δεν απαιτείται ιατρική συνταγή (ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ.), για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας;
(γ) Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο υπό στοιχείο (β) προδικαστικό ερώτημα, συνιστούν οι λόγοι τους οποίους επικαλούνται εν προκειμένω το Ελληνικό Δημόσιο και ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος για να δικαιολογήσουν τον επίμαχο περιορισμό (αντιμετώπιση της πολυφαρμακίας και της διακίνησης των πλαστών ή ακατάλληλων φαρμάκων κ.λπ.) λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας, κατά την έννοια του άρθρου 85γ παρ. 2 της οδηγίας 2001/83/ΕΚ; και
(δ) Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο υπό στοιχείο (γ) προδικαστικό ερώτημα, ο έλεγχος αναλογικότητας του περιοριστικού μέτρου ασκείται από τον εθνικό δικαστή υπό την αρνητική του πτυχή, ελέγχεται δηλαδή μόνον αν ο περιορισμός παρίσταται ως προδήλως ακατάλληλος ή προδήλως μη αναγκαίος, ή υπό την θετική του πτυχή, ελέγχεται δηλαδή αν ο περιορισμός παρίσταται ως πρόσφορο και απολύτως αναγκαίο μέτρο για την προστασία της δημόσιας υγείας;
