“Πιστεύω πως σε μια ιδανική κοινωνία όλοι εμείς που αντιμετωπίζουμε κάποια μορφή αναπηρίας δεν θα έπρεπε να αυτοπροσδιοριζόμαστε από τη σωματική βλάβη, όμως κατανοώ την αναγκαιότητα. Γεννήθηκα με ημιμέλεια κνήμης άμφω τελική, δηλαδή με ημιτελή μέλη από τα γόνατα και κάτω. Από μωρό έμαθα να στηρίζομαι στους κηδεμόνες, τα ειδικά εργαλεία που χρησιμοποιώ για να μπορώ να περπατάω. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ξέγνοιαστα και ευτυχισμένα, παρά τις επεμβάσεις που έκανα στα πόδια μου κατά διαστήματα.
Τα δύσκολα για μένα άρχισαν από την ηλικία των 12 ετών και μετά, μια περίοδος που σημαδεύτηκε από δύσκολες και μεγάλης διάρκειας επεμβάσεις, με ότι αυτό σημαίνει για ένα μικρό παιδί που θέλει να έχει μια φυσιολογική ζωή, μακριά από τα νοσοκομεία και με το άγχος της αριστείας για τα σχολικά μαθήματα. Η οικογένεια μου επιδίωκε το καλύτερο για μένα, ωστόσο εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ούτε internet, ούτε οι ιατρικές γνώσεις που υπάρχουν σήμερα για την περίπτωσή μου. Εκείνη την περίοδο η λέξη «ακρωτηριασμός» ήταν ταμπού και προκειμένου να τον αποφύγω υποβλήθηκα σε πολλαπλές και μεγάλης διάρκειας επεμβάσεις, οι οποίες εκτός από τα οφέλη που μου προσέφεραν, μου άφησαν και μια λίστα από σοβαρά ιατρογενή προβλήματα.
Τελειώνοντας το λύκειο πήρα την απόφαση να σπουδάσω Ιατρική. Πίστευα τότε ότι σαν φοιτήτρια θα έβρισκα στο Πανεπιστήμιο ένα περιβάλλον πλήρους αποδοχής της αναπηρίας μου και γόνιμο έδαφος για να καλλιεργήσω τις δυνατότητες μου. Ήταν σοκαριστική η διαπίστωση της απόλυτης άγνοιας για την αναπηρία στο χώρο του Πανεπιστημίου. Συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε να εκπαιδεύσω εγώ το σύστημα, όμως δεν είχα τότε αυτή τη δυνατότητα.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να σκέφτομαι και να δρω ενοχικά και επικεντρώθηκα στη θεραπεία του μετατραυματικού συνδρόμου, στην εσωτερική και εξωτερική ενδυνάμωση και στην χειραφέτησή μου. Μια ανάσα πριν την ολοκλήρωση των σπουδών μου στην Ιατρική, αποφάσισα να την εγκαταλείψω. Δεν είχα πια το όνειρο να γίνω γιατρός, δεν ήταν αυτό που θα με ολοκλήρωνε σαν άτομο.
Στην πορεία άρχισα να βλέπω όλο και πιο καθαρά την δύσκολη πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία και πόσα δυσεπίλυτα προβλήματα καλούνται να αντιμετωπίσουν καθημερινά. Η αναπηρία είναι ακριβό σπορ, χρειάζονται πολλά χρήματα για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Δεν είναι ευθύνη του αναπήρου η έλλειψη ράμπας ή το κλείσιμο αυτής. Δεν είναι ευθύνη του αναπήρου ότι και για τα πιο αυτονόητα πράγματα απαιτούνται υπέρογκα ποσά, που κανείς από μας δεν μπορεί να διαθέσει. Η ευθύνη είναι συλλογική. Αποφάσισα συνειδητά να αφοσιωθώ πιο ενεργά στην κατανόηση του κόσμου της αναπηρίας και του εαυτού μου, μέσα από την συμμετοχή μου σε καλλιτεχνικές, ακτιβιστικές και αθλητικές ομάδες αναπήρων.
Η μεγάλη μου αγάπη όμως ήταν και παραμένει ο αθλητισμός. Για να φτάσω στο σημείο που βρίσκομαι σήμερα, η πορεία ήταν μεγάλη, με πολλά νέα ξεκινήματα αλλά και με πολλές αποτυχίες. Ξεκίνησα με την κολύμβηση το 2006, συνέχισα με ξιφασκία σε αμαξίδιο , με κωπηλασία, με παραποδηλασία και το 2019 μπήκε στην ζωή μου το παρατρίαθλο. Είναι ένα άθλημα ιδιαίτερα απαιτητικό καθώς περιλαμβάνει 750μ κολύμβηση , 20 χλ ποδήλατο και 5χλ τρέξιμο. Η δική μου κατηγορία μου είναι η PTWC H2 δηλαδή αντί να ποδηλατώ , χειρηλατώ και τρέχω με αγωνιστικό αμαξίδιο (racing wheelchair).
Το τρίαθλο είναι ένα άθλημα που θέλει αντοχή, δύναμη, συγκέντρωση, πειθαρχία, καλό εξοπλισμό, οργανωτική ικανότητα, συνέχεια και συνέπεια. Για μένα δεν είναι μόνο ένα άθλημα που αγαπώ αλλά και ένα τόπος συνάντησης ανθρώπων με ήθος και αξίες που συμβαδίζουν με τις δικές μου . Κοντά στο δικό μου προσωπικό στόχο είναι ο προπονητής μου – και ομοσπονδιακός πλέον – Αρης Μαυρόπουλος , ο οποίος δίνει καθημερινές μάχες για μας. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας μας δικαιώνει όλους. Είχα τη τιμή να είμαι μέλος της Ελληνικής αποστολής Παρατριάθλου στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που έλαβε χώρα πριν λίγες μέρες στην Πολωνία. Είμαι περήφανη που ήμουν ανάμεσα σε εξαιρετικούς Έλληνες αθλητές και αθλήτριες και που κατάφερα, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, να φέρω στις αποσκευές μου το πρώτο μετάλλιο στο άθλημα. Από εδώ και πέρα ο στόχος μου είναι να βελτιωθώ ακόμη περισσότερο και, γιατί όχι, να μπω σύντομα σε πορεία διεκδίκησης μιας θέσης στην Παραολυμπιάδα του 2024.
Μέσα από την προσωπική μου πορεία, έχω καταλήξει στη διαπίστωση πως τα άτομα με αναπηρία δεν πρέπει να επικεντρώνονται στην σωματική βλάβη, δεν είναι αυτή που τους βάζει τα εμπόδια στο δρόμο τους. Ο καθένας από εμάς οφείλει να καλλιεργήσει τα ταλέντα του, να κυνηγήσει τα όνειρά του και να δώσει την προσωπική του μάχη για μια κοινωνία αποδοχής και συμπερίληψης για όλους. Δεν θα βρούμε στην πορεία αυτή μόνο εύκολα ή βολικά πράγματα. Όμως δεν πρέπει να νιώθουμε άσχημα όταν κάποια στιγμή τα παρατάμε, είναι κι αυτό μέρος του παιχνιδιού. Ας πάρουμε τον χρόνο μας και ας ξαναπροσπαθήσουμε. Από την άλλη, οι γονείς θα πρέπει να επικεντρωθούν στην ευτυχία των παιδιών τους, και αυτή σίγουρα δεν εξαρτάται από την σωματική βλάβη. Όσο για τους γιατρούς, ας αποδεχθούμε πως δεν μπορούν πάντα να δώσουν λύση σε όλα τα ιατρικά θέματα που αντιμετωπίζουμε. Προτεραιότητα θα πρέπει να έχει η ποιότητα ζωής στην καθημερινότητά μας”.
Η Κατερίνα Σαράντη, 37 ετών, είναι αθλήτρια Παρατριάθλου & Φωτογράφος.
Κατέκτησε πρόσφατα το Xάλκινο Mετάλλιο στην κατηγορία PTWC2 του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Τριάθλου που διεξήχθη στο Όλστιν της Πολωνίας.
