Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη
“Αν έφερνα τα χρόνια πίσω σε εκείνο το απόγευμα της πέμπτης δημοτικού όπου ο πόνος με είχε καθηλώσει στο κρεβάτι της γιαγιάς μου, βυθίζοντάς με για ώρες σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, θα ήθελα πολύ να μπορούσα ακόμη να πιστεύω ότι όλο αυτό οφειλόταν στα «κακά μάτια που με μάτιασαν» όπως υποστήριζε ακράδαντα η καλή μου γιαγιά. Και τι ήταν αυτό που με βοήθησε τελικά να αρχίσω να συνέρχομαι; Το ξεμάτιασμα ή ο έμετος;
Σίγουρα δεν πίστευα ποτέ ότι θα έπαιρνε τόσο καιρό ώστε να ανακαλύψω τι πραγματικά συμβαίνει με αυτά τα «ξαφνικά ματιάσματα» που με καθιστούσαν ανίκανη και με ακινητοποιούσαν στο κρεβάτι, στον καναπέ ή πάνω στο γραφείο ενώ διάβαζα. Και πέρασαν πολλά χρόνια ώστε να συνειδητοποιήσω ότι δεν πρόκειται για αυτό που αποκαλεί ευρέως ο κόσμος «κοινό πονοκέφαλο».
Η επίσημη διάγνωση της ημικρανίας επήλθε στα 23 μου, έπειτα από ένα βασανιστικότατο καλοκαίρι όπου οι κρίσεις άγγιζαν τις 10 κάθε μήνα. Μετά από ένα βράδυ όπου ο πόνος κατάφερε να με κρατήσει ξύπνια όλη τη νύχτα, κατάλαβα ότι ήταν η ώρα να απευθυνθώ πλέον σε κάποιον ειδικό. Εξάλλου τα παυσίπονα είχαν σταματήσει προ πολλού να ανακουφίζουν και να καταπραΰνουν τον πόνο.
Η νευρολόγος δε δυσκολεύτηκε να επιβεβαιώσει τη διάγνωση μετά από μια σειρά ερωτήσεων κι έχοντας αποκλείσει δευτερογενείς αιτίες μέσω των κατάλληλων εξετάσεων (MRI κ.ά.). Τότε ακολούθησε μια αναπλαισίωση και ένας επαναπρογραμματισμός των δραστηριοτήτων και της καθημερινότητας. Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που επιτεύχθηκε μέσω της συζήτησης με τη γιατρό ήταν να μάθω να δρω προληπτικά. Και τι σημαίνει αυτό; Να γνωρίζω πλέον πότε ξεκινούν τα πρώτα συμπτώματα της ημικρανίας και πότε αυτά με προειδοποιούν ότι ο πόνος πρόκειται να ενταθεί ώστε να προβώ άμεσα σε λήψη του φαρμάκου. Η επιλογή επίσης της κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής έδρασε συνεπικουρικά ώστε συχνά να προλαμβάνω τον οξύ πόνο. Το τελευταίο όμως δεν επιτυγχάνεται πάντα, γεγονός που συνεπάγεται αμέτρητες συνέπειες στην καθημερινότητα.
Η ημικρανία είναι μια αόρατη και όχι ακόμη αποδεκτή από όλους ως «ασθένεια», με αποτέλεσμα οι περιορισμοί που προκύπτουν στη ζωή του ασθενούς να ποικίλλουν. Η σωματική και ψυχική καθήλωση δυσχεραίνει τους πολλαπλούς ρόλους που καλούμαστε καθημερινά να λάβουμε. Τα συναισθήματα πολλά και μπερδεμένα. Ο εκνευρισμός, το αίσθημα ανικανότητας, ανημπόριας, αναπηρίας, αδιεξόδου, εξάντλησης, κόπωσης, ταλαιπωρίας, απογοήτευσης, φόβου, ενοχής και η αίσθηση ανούσιας απώλειας ημερών της ζωής είναι μερικά από αυτά που προσπαθούμε να διαχειριστούμε. Ταυτόχρονα οι σωματικοί περιορισμοί καθιστούν αδύνατη την επαρκή ανταπόκριση στο χώρο εργασίας και τις κοινωνικές δραστηριότητες. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου αναγκαζόμαστε να απομονωθούμε από το κοινωνικό περίγυρο ώστε να προλάβουμε μια πιθανή κρίση. Πρόκειται για τις στιγμές που πρέπει να διαλέξεις μεταξύ μιας προγραμματισμένης εξόδου με φίλους, πράγμα που συνεπάγεται ποτό, ξενύχτι, καπνό και δυνατή μουσική ή να την ακυρώσεις ώστε να προφυλαχθείς από τις συνέπειες της επόμενης μέρας.
Μπορώντας πλέον να κατανοήσω εις βάθος τι σημαίνει να ζεις με μια ασθένεια η οποία ανά πάσα στιγμή σου χτυπάει την πόρτα απρόσκλητη και χωρίς να γνωρίζεις κάθε φορά τον πόνο και την ταλαιπωρία που δύναται να σου προκαλέσει, το μόνο που θα έλεγα σα μια νέα κοπέλα η οποία ακόμη προσπαθεί να βρει τρόπους διαχείρισης μιας τέτοιας κατάστασης είναι «δώσε χρόνο στον εαυτό σου ώστε να βρει τις ισορροπίες του, σεβάσου τα όρια του, άκου συνεχώς το σώμα και τις αντοχές του, μη φοβάσαι να επιλέξεις αυτό που θα σου προσφέρει ψυχική, εκτός της σωματικής, ηρεμία».
Η Σοφία Λιάπη είναι Ψυχολόγος και Ειδική Σύμβουλος του Συλλόγου Ασθενών με Ημικρανία και Κεφαλαλγία Ελλάδος
Σύλλογος Ασθενών με Ημικρανία & Κεφαλαλγία Ελλάδος
