Ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν διδάσκεται και δεν επηρεάζεται από κανένα παιχνίδι
Γράφει η Αντιγόνη Γινοπούλου, Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος
Το πώς θα διδάξεις σε ένα παιδί την αποδοχή του διαφορετικού εξαρτάται κυρίως από τρεις παράγοντες, την οικογένεια, το σχολείο και το ευρύτερο περιβάλλον στο οποίο κινείται το παιδί. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Θα σταθώ περισσότερο στον ρόλο της οικογένειας. Εάν η οικογένεια δεν αποδέχεται το διαφορετικό δεν θα μπορέσει να το μεταδώσει στη συνέχεια και στο παιδί. Υπάρχουν οικογένειες που δεν δέχονται την διαφορετικότητα και επομένως δεν συζητούν γι΄αυτήν. Το παιδί λοιπόν δεν θα αποδεχθεί το άλλο παιδί, το «διαφορετικό», μπορεί μάλιστα και να το κοροιδέψει. Καθώς όμως θα μεγαλώνει και σε συνδυασμό και με άλλες πληροφορίες που δέχεται πιθανόν να αποδεχτεί την διαφορετικότητα σύμφωνα με την δική του κρίση.
Από την άλλη πλευρά, για τους παραπάνω λόγους, ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια τέτοια οικογένεια, δεν θα μιλήσει ποτέ ανοιχτά για την σεξουαλικότητά του, όποια κι αν είναι αυτή. Θα αναζητήσει ενδοχομένως ως έφηβος και σίγουρα ως ενήλικας ανθρώπους με τους οποίους θα μπορέσει να μοιραστεί τις ανησυχίες του. Όταν ένα παιδί ή ένας έφηβος δεν γίνεται αποδεχτός για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό το βιώνει πολύ άσχημα, γιατί σε αυτές τις ηλικίες αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη είναι η αποδοχή και το «ανήκειν» σε μια ομάδα. Όταν λοιπόν ένας έφηβος δεν γίνεται αποδεχτός και είναι δακτυλοδεικτούμενος, τότε βιώνει μια τραυματική εμπειρία που έχει επίπτωση και στην αυτοεκτίμησή του και στη αυτοπεποίθησή του και πολλές φορές και στην εξέλιξή του ως ενήλικας. Ακριβώς για όλους αυτούς τους λόγους είναι αναγκαίο να υπάρχει μια ιδιαίτερα υποστηρικτική οικογένεια που θα ακούει το παιδί, θα συζητάει τους προβληματισμούς του και θα το στηρίζει.
Σεξουαλικός προσανατολισμός και έμφυλοι ρόλοι των παιχνιδιών
Ο σεξουαλικός προσανατολισμός ενός παιδιού διαμορφώνεται περίπου στα 4-5 έτη και έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες, το παιδί, την ιδιοσυγκρασία του, την ωριμότητα του, την οικογένεια του.
Πρέπει να τονιστεί ότι σε καμία περίπτωση ένα παιχνίδι, ένα παραμύθι ή ένας ήρωας δεν μπορεί να επηρεάσει τον σεξουαλικό προσανατολισμό ενός παιδιού. Ούτε οι κούκλες και τα κουζινικά μπορούν να επηρεάσουν ένα αγόρι ούτε τα αυτοκινητάκια και το ποδόσφαιρο μπορούν να επηρεάσουν ένα κορίτσι ως προς τον σεξουαλικός τους προσανατολισμό.
Τα παιχνίδια ουσιαστικά είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Ένα αγόρι που θα παίξει με τα κουζινικά δεν κάνει τίποτα άλλο από αυτό που έχει δει να κάνει η μαμά του, είναι δηλαδή μια μίμηση της καθημερινότητάς μας. Σε καμία περίπτωση ένα παιχνίδι ή η επιλογή ενός χρώματος, για παράδειγμα ροζ για τα κορίτσια ή γαλάζιο για τα αγόρια, δεν επηρεάζει τον σεξουαλικό προσανατολισμό ενός παιδιού.
Τον «ρατσισμό» των παιχνιδιών και την φυλετική διάκριση των παιχνιδιών την περνάνε οι ενήλικες στα παιδιά. Αν δώσεις σε ένα παιδί 10 παιχνίδια θα διαλέξει αυτά που θέλει ή του έχει κεντρίσει της προσοχή, δεν μπαίνει εκεί ο παράγοντας διαχωρισμού φύλου. Αυτό το δημιουργούν οι ενήλικες γιατί πάντα έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τη σκέψη πως «αν ο γιο μου παίξει με κούκλες θα γίνει γκέι». Αυτός είναι ο φόβος του ενήλικα, δεν είναι ο φόβος του παιδιού.
