Σύμφωνα με τους ειδικούς, η ανορεξία δεν είναι απλώς μια διατροφική διαταραχή, είναι κυρίως μιασυναισθηματική διαταραχή με ισχυρό ψυχολογικό υπόβαθρο και το οικογενειακό περιβάλλον φαίνεται ότι διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην πρόκληση της.
Τους τρόπους με τους οποίους οι δυσλειτουργικές οικογενειακές σχέσεις μπορούν να ωθήσουν σε εκδήλωση διαταραχών στην πρόσληψη της τροφής, και ιδιαίτερη της ανορεξίας, μας εξηγεί η Μαρία Λεωνίδου, Ψυχοθεραπεύτρια- Οικογενειακή Θεραπεύτρια (MSc,MA, PAP, EAP,EFTA).
Η οικογένεια αποτελεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο μαθαίνουμε, αποκτούμε εμπειρίες και κάνουμε τις πρώτες προσπάθειες για εξατομίκευση, διαφοροποίηση και απόκτηση ταυτότητας. Μέσα στο οικογενειακό σύστημα αλληλεπιδρούμε με επικοινωνιακά μοντέλα, κατασκευάζουμε τις ατομικές και οικογενειακές μας ιστορίες, υιοθετούμε έννοιες και αξίες, οι οποίες επηρεάζουν το παρόν μας και επιδρούν στο μέλλον μας.
Στην ανορεξία θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη παράγοντες όπως το γεγονός ότι το άτομο διανύει μια φάση ψυχικών, κοινωνικών και σωματικών αλλαγών, όπως π.χ. η εφηβεία αλλά και το γεγονός ότι οι οικογένειες αυτών των ατόμων, τείνουν να επαναλαμβάνουν σχήματα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η θεραπεία με την οικογένεια προτείνει μια κυκλική συσχέτιση αυτών των παραγόντων με σκοπό να εισηγηθεί ένα πλάνο παρέμβασης.
Στις οικογένειες με ανορεκτικά άτομα υπάρχουν κάποιες σημαντικές ιδιαιτερότητες και μεταβλητές οι οποίες αν και δεν είναι αποκλειστικές, πιθανόν να σχετίζονται με το σύμπτωμα της ανορεξίας. Αρχικά τα όρια μεταξύ των ατόμων και των υπο-συστημάτων μέσα στην οικογένεια είναι συγκεχυμένα. Ο ένας μπαίνει στο φυσικό και ψυχοσυναισθηματικό χώρο του άλλου εμποδίζοντας την αυτονομία και την ιδιωτική του ζωή. Τα σχεδόν ανύπαρκτα όρια, δυσκολεύουν την εξατομίκευση και διαφοροποίηση του ατόμου, με αποτέλεσμα τα άτομα αυτά να καταφεύγουν στην άρνηση λήψης τροφής για να κερδίσουν τον έλεγχο.
Η αποφυγή συγκρούσεων είναι επίσης ένα άλλο χαρακτηριστικό των οικογενειών αυτών. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν συγκρούσεις στην οικογένεια, αλλά τα μέλη δυσκολεύονται να ορίσουν ένα σαφή και ώριμο διαχωρισμό των σχέσεων τους, αφού αυτό θα διευκόλυνε τις διαδικασίες διαφοροποίησης. Έτσι λοιπόν όταν το άτομο αρνείται να λάβει τροφή λειτουργεί καταλυτικά για να μην βγει στην επιφάνεια ένα άλλο πρόβλημα στην οικογένεια.
Το ανορεκτικό μέλος μπαίνει σε μια επώδυνη διαδικασία, σε μια προσπάθεια να διαφοροποιηθεί από την υπόλοιπη οικογένεια αλλά ταυτόχρονα προσαρμόζεται σε ένα σύστημα που λογοκρίνει και απαγορεύει κάθε μορφή σύγκρουσης. Έτσι λοιπόν απομονώνεται δια μέσου του προβλήματος της πρόσληψης τροφής σε ένα ασφαλές μέρος όπου νιώθει ασφάλεια, σε ένα χώρο παιδικό και προστατευμένο.
