Ο Δημήτρης Ζώρζος χρειάστηκε να δώσει δύο φορές μάχη για την ζωή του. Την πρώτη του μάχη την έδωσε σε ηλικία 27 ετών, όταν μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο, έμεινε ημιπληγικός σε όλη την αριστερή πλευρά του σώματος του.
Με μεγάλη προσωπική προσπάθεια και δίψα για ζωή, μετά από τρία χρόνια απέκτησε και πάλι τον πλήρη έλεγχο της κίνησης του κορμιού του. Η εμπειρία αυτή έγινε και η αφορμή να αφιερώσει την ζωή του έκτοτε στην αναπηρία και την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, μέσα από την επαγγελματική ιδιότητα του σεξουαλικού βοηθού ατόμων με αναπηρία.
Σήμερα, δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ο Δημήτρης Ζώρζος βρίσκεται αντιμέτωπος με μία ακόμη δύσκολη μάχη, αυτή του καρκίνου. Μιλά στο dailypharmanews.gr για την καθυστερημένη διάγνωση της νόσου, για το δύσκολο διάστημα των θεραπειών, για την μοναδική βιωματική εμπειρία που του προσφέρει η δουλειά του και τέλος, αποκαλύπτει ποια είναι τα «τρωτά» σημεία του καρκίνου.
Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη
«Στα 27 μου χρόνια είχα μια αναπάντεχη συνάντηση! Έπαθα εγκεφαλικό και από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα να έχω παράλυση στην αριστερή πλευρά του σώματός μου. Η αλήθεια είναι ότι την περίοδο εκείνη είχα … αρκετό χρόνο διαύγειας και σκέψης για τη ζωή μου και πώς να την διαχειριστώ.
Η αποθεραπεία είναι το επόμενο στάδιο μετά από ένα εγκεφαλικό. Η Φυσιοθεραπεύτρια του νοσοκομείου που νοσηλευόμουν μου έδειξε πώς μπορώ να επανακτήσω τις κινήσεις που δε μπορούσα να εκτελέσω και με έκπληξη διαπίστωσα ότι ήταν οι ίδιες πρακτικές που χρησιμοποιούνται και στη μελέτη της μουσικής. Ζήτησα λοιπόν να μου φέρουν το ηλεκτρικό μπάσο που είχα στο σπίτι και με καθημερινή άσκηση μπόρεσα να ανακτήσω λεπτομερή κίνηση τόσο γρήγορα που δε με παρέπεμψαν τελικά στο νοσοκομείο για φυσιοθεραπεία στο οποίο με προόριζαν αρχικά.
Οι κύριες και πιο φανερές επιπτώσεις του εγκεφαλικού ξεπεράστηκαν στους δύο μήνες. Μου έμεινε όμως περιορισμένη δυνατότητα κίνησης στην αριστερή πλευρά του σώματός μου. Για δύο- τρία χρόνια μετά ανακάλυπτα κινήσεις τις οποίες έπρεπε να ξαναμάθω και να τελειοποιήσω. Σε στιγμές κούρασης, η αριστερή μου πλευρά έχανε τον έλεγχο και την ποιότητα κίνησης.
Στην πρώτη φάση της αποθεραπείας ήταν που ήρθα πιο κοντά στον κόσμο της αναπηρίας βλέποντας τα αρχιτεκτονικά και προσωπικά εμπόδια που αντιμετωπίζει οποιοσδήποτε ανάπηρος που θέλει να συμμετέχει δραστικά στην κοινωνία.
Η εμπειρία του εγκεφαλικού με οδήγησε με κάποιο τρόπο στην ενασχόλησή μου με τη σεξουαλικότητα και την αναπηρία, μέσα από το επάγγελμα του σεξουαλικού βοηθού ΑμεΑ. Είναι θέματα που με ενδιαφέρουν ως άνθρωπο και με τα οποία συναντιέμαι διαρκώς στη ζωή μου. Από μικρός και μέχρι σήμερα.
Γρήγορα όμως κατάλαβα πως δεν είναι πανάκεια για το σύνολο των ατόμων με αναπηρία. Έτσι, με την ομάδα που συστήσαμε στην Βαλένθια της Ισπανίας, δημιουργήσαμε και άλλες δομές για άτομα με αναπηρία που έχουν άμεση ανάγκη αντιμετώπισης της σεξουαλικής τους έκφρασης. Δομές όπως σεξολογική θεραπεία, ταντρικά μασάζ, εξειδικευμένα ομαδικά και ατομικά εργαστήρια. Το πιο ευρύ και αποδοτικό εργαστήριο ήταν το μηνιαίο εργαστήριο στο οποίο δουλεύαμε με μικτές ομάδες (με και χωρίς αναπηρία), σε πρακτικές της ανθρώπινης σεξουαλικότητας που μας αφορούν όλους. Εκεί μαθαίνουμε όλοι από όλους και διευρύνουμε την ερωτική πρακτική μας μέσω της διαφορετικότητας των συμμετεχόντων.
Στο θέμα της ενασχόλησής μου ως σεξουαλικός βοηθός, έζησα υπέροχες στιγμές και έλαβα επιστροφές από τα ίδια τα άτομα που συμμετείχαν και τον περίγυρό τους, για τις θετικές επιπτώσεις που έφερνε αυτή η εμπειρία στις ζωές τους. Θεωρώ την εμπειρία αυτή ως το μεγαλύτερο σχολείο για μένα πάνω στην ανθρώπινη πρακτική σεξουαλικότητα, περισσότερο από τις διάφορες σχολές που σπούδασα πάνω στο θέμα.
Το Σεπτέμβριο του 2021 έγινε η διάγνωση του καρκίνου, μικροκυτταρικός μεταστατικός καρκίνος του πνεύμονα. Επειδή είχα συμπτώματα, έκανα επί ένα ολόκληρο χρόνο εξετάσεις, όμως δεν είχε εντοπιστεί τίποτα. Μέχρι τότε μου έλεγαν πως είμαι καλά και τα συμπτώματα είναι μάλλον ψυχολογικά. Έτσι σταμάτησαν να με εξετάζουν. Λίγες μέρες αργότερα πήγα στα επείγοντα με δυσκολία στην αναπνοή και λόγω της πανδημίας με πέρασαν από το πρωτόκολλο covid. Στην πνευμονική ραδιογραφία φάνηκε ο αρχικός καρκινικός όγκος. Με τις κατάλληλες εξετάσεις που ακολούθησαν φάνηκαν και οι μεταστάσεις στα διάφορα όργανα.
Μετά από ένα χρόνο που τα «αρνητικά» αποτελέσματα των εξετάσεων με έκαναν να αμφιβάλλω για την αντίληψη της πραγματικότητας γύρω και μέσα μου, ένοιωσα μια ανακούφιση γιατί η διάγνωση μου έδινε την ευκαιρία να αντιμετωπίσω την απειλή της υγείας μου. Μέχρι σήμερα έχω αυτή τη θετική αντιμετώπιση και τα αποτελέσματα είναι πολύ πιο θετικά από τις αρχικές ιατρικές προβλέψεις.
Μετά τη διάγνωση ακολούθησε το κάπως δύσκολο στάδιο της αντιμετώπισης της νόσου, με χημειοθεραπείες και ραδιοθεραπείες σε διάφορα μέρη του σώματος μου. Επιτέλους, αυτό το καλοκαίρι κάνω την τελευταία χημειοθεραπεία, μετά ακολουθούν εξετάσεις και κάπως έτσι προχωράμε για να δούμε τη συνέχεια.
Δεν ξέρω πως ακριβώς προέκυψε ο καρκίνος. Από την μια, φρόντιζα την υγεία μου μέσω διαφόρων ασκήσεων αλλά από την άλλη, ήμουν και φανατικός καπνιστής από μικρός. Από τη διάγνωση και μετά δεν έχω ξανακαπνίσει και χαίρομαι γι’ αυτό. Επίσης προσέχω πολύ τη διατροφή και τις καθημερινές συνήθειές μου.
Μέσα από τη δική μου εμπειρία, αυτά που έχω διαβάσει σχετικά και μέσα από τις συνομιλίες με άλλους καρκινοπαθείς, αυτό που σίγουρα αυξάνει τις πιθανότητες της ίασης είναι η θετική αντιμετώπιση. Η προσοχή στη διατροφή και η αποφυγή της επαφής με χημικά προϊόντα βοηθάει πολύ.
Η εμπιστοσύνη και ενημέρωση από το ιατρικό προσωπικό είναι βασικό για να μπορέσει να αντιμετωπιστεί ο φόβος και η ίδια η ασθένεια. Και βέβαια, ενημέρωση πάντα από αξιόπιστες πηγές.
Γενικότερα νομίζω πως τα συναισθήματα του φόβου και της ανασφάλειας δημιουργούν περιβάλλον για καρκίνο στο σώμα και η διάγνωσή του δυναμώνει αυτά τα συναισθήματα. Αν αντιμετωπίζεται θετικά, δίνουμε στην ίαση μεγαλύτερη πιθανότητα να πραγματοποιηθεί. Εγώ χόρευα κάθε πρωί Fela Cuti και το προσωπικό έφερνε άλλους ασθενείς για να με παρατηρήσουν και να με αντιγράψουν!
Πλέον η αντικαρκινική τεχνολογία είναι ανεπτυγμένη και η πλειοψηφία των καρκίνων αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά. Ο καρκίνος έχει μερικά τρωτά σημεία: «Όχι» στο φόβο, εμπιστοσύνη στο ιατρικό προσωπικό και θετική στάση απέναντι στη ζωή. Και βέβαια, μια θαρραλέα εσωτερική αναζήτηση, μήπως και κουβαλάει ο καρκίνος ζήτημα προσωπικό που μπορεί να θεραπευτεί μαζί του».
