Καρκίνος. Μια λέξη που σοκάρει, τρομάζει, προκαλεί πόνο. Μια δύσκολη μάχη, όχι όμως και άνιση καθώς πολλοί αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν το «θεριό» με θάρρος και να το νικήσουν.
Η Γεωργία Κόμπου είναι Κύπρια μουσικοσυνθέτης, σολίστας στο μπουζούκι και το μαντολίνο εδώ και 40 χρόνια, με διεθνή αναγνώριση και σπουδαίες μουσικές διακρίσεις, με σημαντικότερη τη βράβευση της στα Global Music Awards στις ΗΠΑ.
Στη πιο δημιουργική φάση της ζωής της, βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν επιθετικό μεταστατικό καρκίνο και οι γιατροί της έδωσαν 3 μήνες ζωής. Αποφάσισε να μην αφήσει το φόβο να την νικήσει και με όπλο την πίστη και την αγάπη για την οικογένειά της, κοίταξε το «τέρας» στα μάτια και το νίκησε.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά τη διάγνωση, η Γεωργία Κόμπου γιορτάζει με ευγνωμοσύνη τα 55 γενέθλιά της και κάνει όνειρα για το μέλλον.
« 6 Οκτωβρίου 1972, η μέρα που γεννήθηκα.
6 Οκτωβρίου 2023 η σημερινή μέρα, που μπορώ να γιορτάσω τα γενέθλιά μου γεμάτη ευγνωμοσύνη στον Θεό που επέτρεψε αυτή την παράταση στη ζωή μου.
Δοκιμασίες, πόνος ψυχικός και σωματικός για μένα προσωπικά αλλά κ όλη την οικογένεια μου. Δεν λυγίσαμε…. Σαν μια γροθιά ενωμένοι πολεμήσαμε χωρίς να λέμε «Αν….Μα γιατί;…Θα μπορέσω να ζήσω;….».
Έχω μεταστατικό καρκίνο 4ου σταδίου και 4 χρόνια μετά μπορώ και ονειρεύομαι , δημιουργώ, ζω και αναπνέω. Είμαι ευγνώμων… Μπορώ για ακόμη μια χρονιά να είμαι κοντά στην οικογένεια και τους φίλους μου και να γιορτάζω τα γενέθλια μου με πίστη, δύναμη και αποφασιστικότητα για ότι προκύψει στη ζωή μου και ότι Αυτός αποφασίσει.
Τα πρώτα συμπτώματα του καρκίνου εμφανίστηκαν το Σεπτέμβριο του 2019, με έντονο βήχα και με ανυπόφορους πόνους στη μέση και το αριστερό μου πόδι, αφού η κακοήθεια πίεζε νεύρο στον λαγονοψοΐτη μυ. Οι φυσιοθεραπείες και ο χειροπράκτης δεν βοηθούσαν όμως στην υποχώρηση των πόνων και τότε ήταν που άρχισα να υποπτεύομαι ότι κάτι κακό συνέβαινε. Το αμέλησα ωστόσο για ένα ολόκληρο χρόνο, θεωρώντας ότι τα συμπτώματα αυτά οφείλονταν στην κούραση και στην καταπόνηση του σπονδύλου μου από τις συναυλίες που έδινα και από τις πολλές ώρες διδασκαλίας μπουζουκιού καθημερινά.
Από την αρχή αποδέχθηκα μέσα μου τη νόσο. Είπα, “Θεέ μου, σε ευχαριστώ για την ευλογία αυτή, γιατί με έμαθες να είμαι ακόμα πιο κοντά στο δρόμο Σου και να ζω μια ενάρετη, ταπεινή ζωή “. Οπλίστηκα με υπομονή, εμπιστοσύνη στους καλούς γιατρούς, Προσευχή, αισιοδοξία, χαμόγελο, ηρεμία και εμπιστοσύνη σε Αυτόν.
Κατά κάποιο τρόπο, μπορώ να πω ότι κάπου βαθιά μέσα μου ήμουν προετοιμασμένη να δεχτώ αυτό το «θηρίο», μιας και λίγα χρόνια πριν είχα χάσει την μητέρα μου, σε ηλικία 52 χρόνων, από τον ίδιο καρκίνο. Δεν φοβήθηκα, απλά έπρεπε να κάνω τις σωστές επιλογές σε ιατρούς και νοσοκομεία εντός Κύπρου, μιας και η κατάσταση μου δεν σήκωνε να πάω στο εξωτερικό. Έπρεπε να χειρουργηθώ άμεσα για να ελευθερωθεί το νεύρο και είμαι ευγνώμων στον Κύπριο χειρουργό μου Δρ Παπαναστασίου που έκανε εξαιρετική δουλειά.
Η σχέση εμπιστοσύνης και καλής συνεργασίας ανάμεσα στο γιατρό και τον ασθενή που νοσεί με καρκίνο είναι πολύ σημαντική. Ο ογκολόγος μου Δρ. Γιώργος Άστρας έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην έκβαση της θετικής εξέλιξης της νόσου μου. Η επιστημονική του κατάρτιση άψογη και η ψυχολογική του στήριξη αδιαμφισβήτητη. Σε εκείνον επίσης οφείλω το ότι συνέχισα με τη μουσική. Μου έλεγε επίμονα «δεν θα σταματήσεις λεπτό τη μουσική και τη δουλειά σου! Θα συνεχίσεις κανονικά». Τον αγαπώ και τον ευγνωμονώ!
Το πιο «δύσκολο» κομμάτι του καρκίνου ήταν όταν μου ανακοίνωσε ο γιατρός ότι έχω 4ο στάδιο κακοήθεια, με μεταστάσεις σε διάφορα ζωτικά όργανα του σώματος μου και πως θα ζήσω μόνο 3 μήνες… Η ανακοίνωση αυτή έγινε μπροστά στην κόρη μου, η οποία νοσούσε με 2 αυτοάνοσα νοσήματα, διαβήτη και ρευματοειδή αρθρίτιδα. Το πολύωρο χειρουργείο (12 ώρες) που ακολούθησε ήταν επίσης μια μεγάλη δοκιμασία, με την κόρη μου να αγωνιά έξω από το χειρουργείο για το «πότε θα τελειώσει η επέμβαση» και για το αν «θα βγει η μαμά ζωντανή».
Την περίοδο εκείνη, ο γιος μου ήταν στο τελευταίο έτος στο πανεπιστήμιο στο Leicester και, λόγω της διάγνωσής μου, δεν μπορούσε να δώσει τις τελικές εξετάσεις. Εγώ, παρά τις χημειοθεραπείες που ταλαιπωρούσαν το κορμί μου, ήμουν εκεί, στάθηκα δίπλα του σαν βράχος και τελικά όλα πήγαν καλά και πήραμε το Πτυχίο με Άριστα.
Το να νοσείς με καρκίνο στη πιο δημιουργική φάση της ζωή σου, σε κάνει να αναθεωρείς καταστάσεις, να φιλτράρεις ανθρώπους, να δυναμώνεις και να βάζεις προτεραιότητα πλέον την υγεία σου και μετά τη δόξα και τα επαγγελματικά όνειρα. Απλοποιείς τη ζωή σου και στοχεύεις σε αυτά που σε κάνουν χαρούμενη και ήρεμη.
Σε όλο αυτό το δύσκολο ταξίδι με το θεριό, ποτέ δεν ένιωσα μόνη και φοβισμένη. Η δύναμη μου πηγάζει από άνωθεν. Νιώθω τόσο μικρή απέναντι στις τόσες ευλογίες… Η πίστη, η προσευχή, η συχνή εξομολόγηση, ο εκκλησιασμός, η θεία κοινωνία αυτά είναι τα όπλα μου και με αυτά πορεύομαι σε αυτό τον αγώνα και θα συνεχίσω μέχρι Αυτός να αποφασίσει την ώρα που πρέπει να φύγω. Του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη.
Πέρασα πολύ δύσκολα, με πολύωρα χειρουργεία, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, όμως ποτέ δεν σταμάτησα να προσεύχομαι και να δυναμώνει ακόμη περισσότερο η πίστη μου. Ένα χρόνο μετά τη διάγνωσή μου, το 2020, ήρθε η διάγνωση “σκλήρυνση κατά πλάκας” για την κόρη μου. Ακόμη μια δοκιμασία που έπρεπε εγώ και ο σύζυγος μου να την περάσουμε, πάντα ενωμένοι και πάντα δυνατοί σαν μια γροθιά.
Ήταν πολύ βοηθητικό για μένα το γεγονός ότι δεν άφησα τη δουλειά μου. Μετά τις χημειοθεραπείες συνέχισα να δουλεύω, αγνοώντας κάποιους κακεντρεχείς που έδειχναν να αποδοκιμάζουν το ότι έπαιζα μπουζούκι φορώντας μαντήλι. Ακολούθησα το δικό μου δρόμο, έχοντας δίπλα μου την οικογένεια μου, τους φίλους μου και το Θεό.
Μετά από αυτήν την περιπέτεια υγείας έγινα πιο δυνατή, πιο αυστηρή, πιο πειθαρχημένη, πιο επιλεκτική, πιο ήρεμη και πιο κατασταλαγμένη. Ονειρεύομαι, δημιουργώ και μαζεύω ότι πιο όμορφο και γαλήνιο μου προσφέρει η ζωή, έχοντας στο πλευρό μου την όμορφη οικογένεια μου και τους φίλους μας. Γιατί στο τέλος της ημέρας, η δόξα είναι παροδική, η οικογένεια όμως είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα στη ζωή του ανθρώπου και τα σωστό αποτύπωμα σε αυτή την εφήμερη ζωή για να είσαι καλός άνθρωπος».
