«Οι άνθρωποι που με γνωρίζουν για πρώτη φορά αναρωτιούνται πως κατάφερα να σπουδάσω, να γίνω γιατρός και να γράφω βιβλία»
Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη
«Συνήθως οι άνθρωποι συστήνονται μόνο με το όνομά τους και ίσως και την ηλικία τους και το επάγγελμά τους. Στην δική μου περίπτωση πρέπει πάντα να προσθέτω και την κατάσταση υγείας: «…και πάσχω από πλήρη κώφωση άμφω, από παιδί…» προκειμένου να κατατοπιστεί ο συνομιλητής μου και να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε σωστά. Ακόμα περισσότερο, καλούμαι να εξηγήσω ότι η κώφωσή μου είναι μεταγλωσσική, εμφανίστηκε δηλαδή μετά την ηλικία των 4 ετών, οπότε και είχα προλάβει να μάθω να μιλάω ως μωρό. Στη συνέχεια, πρέπει να εξηγώ ότι ναι μεν μπορώ και μιλάω, αλλά επειδή είμαι ολότελα κωφή εδώ και 45 χρόνια, ασφαλώς έχει επηρεαστεί η φωνή μου και δεν είναι όπως των ακουόντων. Όμως, με λίγη προσοχή και καλή διάθεση από τον συνομιλητή μου μπορούμε να επικοινωνήσουμε προφορικά. Αρκεί να τον βλέπω και να καθόμαστε σε σχετικά κοντινή απόσταση. Εκείνος θα με ακούει κι εγώ θα διαβάζω τα χείλη του και θα απαντώ.
Αφού καταφέρω να κάνω όλη αυτή την εισαγωγή, οι άνθρωποι που με γνωρίζουν για πρώτη φορά αναρωτιούνται πως κατάφερα να σπουδάσω, να γίνω γιατρός και να γράφω βιβλία.
Ως παιδί, παρόλο που δεν άκουγα, είχα μια έφεση στη μάθηση και το διάβασμα. Έτσι, πήγα κανονικά στο σχολείο ακουόντων της γειτονιάς μου, όπως όλα τα παιδιά. Παρόλο που έπρεπε να διαβάζω πολύ περισσότερο από τα ακούοντα παιδιά, και να προσέχω πολύ παραπάνω στην τάξη, αυτό δεν με εμπόδισε να αριστεύω κάθε χρονιά, να είμαι η απουσιολόγος και η σημαιοφόρος του σχολείου, να αποφοιτήσω από το Λύκειο με στρογγυλό 20 και να μπω στην Ιατρική σχολή του πανεπιστημίου Κρήτης. Πήρα το πτυχίο της Ιατρικής στα 25 μου χρόνια, το 1998 και εν συνεχεία ειδικεύτηκα στην Κυτταρολογία και εργάστηκα ως ιατρός σε 2 νοσοκομεία.
Παράλληλα με την ιατρική μου δράση ανέπτυξα και ακτιβιστική δράση στον χώρο της κώφωσης, ιδρύοντας μαζί με τον (ακούοντα) σύζυγό μου και με φίλους τον σύλλογο Ακουστήριξη. Μεταξύ άλλων διεκδικήσαμε και πετύχαμε την προσθήκη υποτίτλων σχεδόν σε όλα τα ελληνικά τηλεοπτικά σήριαλ και στις ειδήσεις για άτομα με προβλήματα ακοής. Οι υπότιτλοι ενεργοποιούνται με το πάτημα του κουμπιού sub στο τηλεκοντρόλ μας.
Σήμερα, στα 50 μου σχεδόν, δηλώνω «συγγραφέας και ποιήτρια», καθώς έχω εκδώσει πλέον 4 βιβλία (δύο πεζά και δύο ποίησης), είμαι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και έχω τιμηθεί με το κρατικό βραβείο ποίησης του 2016. Αγαπούσα την ποίηση από μικρή και έγραφα ποιήματα ήδη από τη Β δημοτικού. Ο γραπτός λόγος, αναμφίβολα, αναπλήρωνε τα όποια κενά μου άφηνε ο προφορικός λόγος, γι’ αυτό από παιδί είχα στραφεί στο διάβασμα και τη συγγραφή.
Αυτή την εποχή τελειώνω το μεταπτυχιακό μου στο τμήμα της Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Το πρόγραμμα στο μεταπτυχιακό αυτή την εποχή γίνεται εξ αποστάσεως (λόγω της πανδημίας), μια συνθήκη που με διευκόλυνε πολύ στην παρακολούθηση. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ως το 2019 δεν θα μπορούσα να παρακολουθήσω τίποτα εξ αποστάσεως. Τον Οκτώβρη του 2019 καταφέραμε να έχουμε και στα ελληνικά στα κινητά μας την τεχνολογία μετατροπής της φωνής σε κείμενο σε πραγματικό χρόνο (πρόγραμμα live transcribe). Αυτή η εφαρμογή έχει βελτιώσει ήδη σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μου. Τη χρησιμοποιώ οπουδήποτε υπάρχει ομιλία (σταθερό τηλέφωνο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, κάποιος που μιλάει με μάσκα και δεν βλέπω τα χείλη του κ.λπ.) και γράφει αυτά που ακούει, αρκεί να μην μπερδεύεται από μουσική και θορύβους.
Έτσι, παρόλο που μου έχει κοστίσει πολύ η συνθήκη της πανδημίας (και κυρίως της μάσκας που με εμποδίζει να βλέπω τα χείλη των ανθρώπων και να επικοινωνώ), έχω κάθε λόγο να είμαι αισιόδοξη για το μέλλον, καθώς η ιατρική και τεχνολογική πρόοδος μας βοηθάει να ζήσουμε όσο καλύτερα και πιο ανεξάρτητα μπορούμε”.
Σοφία Κολοτούρου, 49 ετών, γιατρός & συγγραφέας
