Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη.
Η Μαρία Αποστόλου γεννήθηκε με μυελοπάθεια. Από μικρό κορίτσι η ζωγραφική υπήρξε το μεγάλο πάθος της. Όταν η ασθένειά της επιδεινώθηκε και δεν μπορούσε πλέον να χρησιμοποιήσει τα χέρια της, έμαθε να ζωγραφίζει με το στόμα, αποδεικνύοντας ότι η ζωγραφική δεν θέλει χέρια, θέλει ψυχή…
«Γεννήθηκα με μια δύσκολη ασθένεια, την μυελοπάθεια. Έχοντας όμως στο πλευρό μου δυο υπέροχους γονείς, έμαθα από μικρή να αγωνίζομαι και να μην παραιτούμαι από τα όνειρά μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η ζωγραφική ήταν η μεγάλη μου αγάπη, η ίδια μου η ζωή. Όπως ο διψασμένος έχει ανάγκη από νερό, έτσι κι εγώ δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς την ζωγραφική.
Για αρκετά χρόνια ήμουν τυχερή καθώς η ασθένειά μου εξελισσόταν αργά και έτσι μπορούσα να ζωγραφίζω χωρίς πρόβλημα. Κάποια στιγμή όμως ήρθαν τα «δύσκολα». Η κατάσταση επιδεινώθηκε και τα χέρια μου δεν ήταν πλέον τόσο δυνατά όσο πριν. Ήταν ίσως η μόνη στιγμή στην ζωή μου που λύγισα και για ένα μεγάλο διάστημα αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την ζωγραφική.
Δεν είμαι όμως από τους ανθρώπους που καταθέτουν εύκολα τα όπλα. Η ανάγκη μου για να ζωγραφίζω με έκανε να αναζητήσω άλλες εναλλακτικές. Είχα την τύχη να γνωρίσω κάποια στιγμή έναν ζωγράφο που αντιμετώπιζε παρόμοιο πρόβλημα με το δικό μου. Εκείνος ήταν που πρώτος με μύησε στην ζωγραφική με το στόμα και μου έδωσε τη δυνατότητα να ξαναβάλω στην ζωή μου τη ζωγραφική.
Τότε ήταν που έμαθα ότι υπάρχουν κι άλλοι καλλιτέχνες με αναπηρίες στα άκρα, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει την Ένωση ΖΩΣΠ – Ζωγραφική με το στόμα και το πόδι. Η Ένωση προσφέρει σπουδαίο έργο καθώς, από την μια μας δίνει τη δυνατότητα να μπορούμε να εκφραζόμαστε σαν ζωγράφοι μέσα από την τέχνη μας και από την άλλη μας βοηθά να ζούμε οικονομικά ανεξάρτητοι μέσα από τις πωλήσεις των έργων μας, που έχουν αναπαραχθεί σε κάρτες και ημερολόγια αλλά και από εκθέσεις ζωγραφικής.
Στην αρχή δεν ήταν καθόλου εύκολο να μάθω να κρατάω το πινέλο με τα … δόντια. Πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ! Μέχρι που μια μέρα επιτέλους τα κατάφερα! Με πείσμα και υπομονή έμαθα την τεχνική και άρχισα και πάλι να ζωγραφίζω. Τώρα πια, αρκετές δεκαετίες αργότερα, είμαι περήφανη γιατί έκανα πράξη το όνειρό μου. Ευτυχώς για μένα, συνειδητοποίησα νωρίς στην ζωή μου ότι η αναπηρία δεν εντοπίζεται στο σώμα, υπάρχει κυρίως στη σκέψη των ανθρώπων.
Κάθε άτομο με αναπηρία πρέπει να βρει τη δύναμη να αναπτύξει ότι ταλέντο και ικανότητα έχει και να παλέψει για να κερδίσει την ζωή. Μόνο έτσι θα βγει από το περιθώριο και θα αισθανθεί ικανός και δυνατός. Αυτό που έμαθα μέσα από την προσωπική μου διαδρομή είναι πως στην ζωή τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κατακτούνται. Όλοι έχουμε δικαίωμα να κάνουμε όνειρα και να τα κερδίζουμε, αρκεί να το προσπαθήσουμε με πάθος και επιμονή. Η ζωή έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολη για όλους, πόσο μάλλον για εμάς που ζούμε με τόσα εμπόδια γύρω μας. Όμως ακριβώς για αυτό τον λόγο η νίκη μας, όταν πετύχουμε τον στόχο μας, είναι πιο γλυκιά».
Η Μαρία Αποστόλου είναι Πρόεδρος και ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Εικαστικών Καλλιτεχνών Λαυρεωτικής ΙΡΙΣ και μέλος της Ένωσης «Ζωγραφική με το Στόμα και το Πόδι» – ΖΩΣΠ. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής στην Ελλάδα και το εξωτερικό σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Το 2004 ήταν λαμπαδηφόρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες που πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα.
«Ζωγραφική με το Στόμα και το Πόδι» – ΖΩΣΠ