Η 25χρονη Μαρία Νίτσα γεννήθηκε με σύνδρομο Down και σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1. Από μικρή ονειρευόταν να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο, ένας στόχος δύσκολος αλλά όχι και ακατόρθωτος, όπως αποδείχθηκε στην πορεία.
Το 2021, η Μαρία όχι μόνο ολοκλήρωσε επιτυχώς τις σπουδές της στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών Φλώρινας αλλά σήμερα είναι η πρώτη πτυχιούχος Νηπιαγωγός στην Ελλάδα με σύνδρομο Down.
Μιλά στο Liveit.gr για την απόρριψη που βίωσε στην παιδική της ηλικία λόγω του συνδρόμου Down, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια των σπουδών της αλλά και για την φιλία, τον έρωτα και τα όνειρα που κάνει για το μέλλον.
Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη
«Γεννήθηκα σε μια μαγευτική πόλη της Μακεδονίας, την όμορφη Καστοριά και μεγάλωσα σε ένα μεγάλο χωριό 3.500 χιλιάδων κατοίκων, την Μεσοποταμία. Τα παιδικά μου χρόνια είχαν και χαρούμενες αλλά και δύσκολες στιγμές, όχι τόσο από το Σύνδρομο Down αλλά κυρίως από την παρουσία του διαβήτη, που δυσκόλευε πάρα πολύ την καθημερινότητα μου.
Το σύνδρομο Down σημάδεψε κυρίως τα πρώτα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας. Σαν παιδάκι ένιωθα πολλές φορές στεναχωρημένη και μόνη στο σχολείο. Με στεναχωρούσε πολύ το γεγονός ότι κάποια παιδιά με κορόιδευαν και με αποκαλούσαν “Down”, ότι απέφευγαν να με κάνουν παρέα και να παίξουν μαζί μου. Ήμουν στα αλήθεια ένα παιδί που ένιωθε καθημερινά την απόρριψη και την περιθωριοποίηση.
Στην Γ΄τάξη του Δημοτικού, εξαιτίας όλων αυτών των αρνητικών συναισθημάτων που βίωνα και του άγχους μου, ξαφνικά μου έπεσαν όλα τα μαλλιά μου. Το συμβάν αυτό, αν και δύσκολο για μένα, οδήγησε και σε κάτι θετικό, αφού η δασκάλα μου μίλησε στους συμμαθητές μου, με αποτέλεσμα εκείνοι σταδιακά να αλλάζουν τη συμπεριφορά τους απέναντί μου και να με αποδεχθούν.
Ήθελα πολύ να σπουδάσω στο Πανεπιστήμιο. Βέβαια, δεν σκεφτόμουν από μικρή να γίνω Νηπιαγωγός. Ήταν στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου που κατάλαβα ότι αυτό ήταν που ήθελα να κάνω στην ζωή μου. Η μητέρα μου δεν είχε την ίδια άποψη με μένα και με συμβούλευσε να διαλέξω κάτι άλλο. Εγώ όμως επέμενα στην άποψή μου να γίνω νηπιαγωγός, γιατί αγαπώ πολύ τα παιδάκια και τελικά αυτό και έκανα.
Η περίοδος των φοιτητικών μου χρόνων είχε πολλές χαρούμενες στιγμές αλλά και αρκετές δυσκολίες. Εκτός από την δυσκολία της μετακίνησης από την Καστοριά για την Φλώρινα όπου ήταν το πανεπιστήμιο, ιδιαίτερα τους χειμερινούς μήνες, υπήρχαν και σημαντικές οικονομικές δυσκολίες, οι οποίες όμως ξεπεράστηκαν χάρις στην συμπαράσταση της τοπικής κοινωνίας, η οποία με βοήθησε χορηγώντας μου κάποιες υποτροφίες. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, η οικογένεια μου ήταν ιδιαίτερα υποστηρικτική. Η μητέρα μου πίστευε πάντα σε εμένα και ήταν δίπλα μου πάντα σε ότι χρειαζόμουν. Το ίδιο και ο πατέρας μου, ο οποίος είχε αναλάβει το δύσκολο έργο της μετακίνησης μου από την Καστοριά στην Φλώρινα.
Με μεγάλη προσπάθεια και κόπο, όλα τελικά πήγαν καλά και ολοκλήρωσα τις σπουδές μου. Και θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους μου στάθηκαν κατά την διάρκεια των σπουδών μου και με βοήθησαν να επιτύχω τον στόχο μου. Το γεγονός πως είμαι η πρώτη Νηπιαγωγός στην Ελλάδα με σύνδρομο Down με κάνει να νιώθω ιδιαίτερα περήφανη. Το μήνυμα μου και η ευχή μου θα ήταν η προσωπική ιστορία μου να είναι ο δρόμος για να ακολουθήσουν και άλλα παιδιά τα όνειρα τους.
Στην Ελλάδα έχουν γίνει αρκετά βήματα προόδου στο ζήτημα των στερεοτύπων απέναντι στα άτομα με σύνδρομο Down, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας. Για παράδειγμα, εφόσον μπορούν να ανταπεξέλθουν τα άτομα με σύνδρομο Down στις εκπαιδευτικές απαιτήσεις, θα ήταν πολύ σημαντικό να βρίσκονται στα γενικά σχολεία περισσότεροι μαθητές με σύνδρομο Down, με την όποια ιδιαιτερότητα τους. Αυτό θεωρώ ότι θα λειτουργήσει ιδιαίτερα βοηθητικά στο να αποδεχτούμε πως είναι κομμάτι της κοινωνίας μας. Τα άτομα με σύνδρομο Down υπάρχουν, και πρέπει να γίνουν αποδεκτά κάνοντας ένα καλύτερο κόσμο.
Αυτό που με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη στην ζωή μου είναι η παρέα των φίλων μου. Η φιλία είναι για μένα το παν. Είναι ένα πολύ σημαντικό και πολύτιμο κομμάτι που πρέπει να έχουμε όλοι στην ζωή μας.
Το ίδιο ισχύει και για τον έρωτα, για τον οποίον όμως θα ήθελα να αναφερθώ με ένα ποίημά μου:
“Αν γυρίσω τον μοχλό σαν άθραυστο γυαλί στα δύο θα σπάσει
Και αν άλλαξα μορφή και άλλη λευκή σελίδα,
Σε κοίταξα στα μάτια κι άλλο τίποτα δεν είδα.
Παρά μόνο τα σ΄αγαπώ!!
Άσε με να σ’ αγαπώ! Αγαπώ την γεύση από το δροσερό σου δέρμα,
το ολόφρεσκό σου αυτό το παγωμένο βλέμμα.
Αγάπη μου, εσύ έγινες μόνο και μόνο μια αφορμή
ν’ ανέβω ψηλά στης καρδιάς σου το δεύτερο μπαλκόνι
και να σου ρίξω από κει ένα πολύχρωμο μπαλόνι.
Και σαν άλλαξα μορφή στην ζωή μου όλα είναι ωραία
και στην ψυχή μου την γαλήνια φτερουγίζει μια ανθισμένη ηλιαχτίδα.
Μια ηλιαχτίδα χρυσή που όλο και λίγο ξαποσταίνει
κι όλο δυναμώνει μες στην ζωή μου την άδεια.
Και ξάφνου τα όνειρά μου όλα έγιναν σμαράγδια”.
Κάνω πολλά όνειρα για το μέλλον. Το μεγαλύτερο όμως όνειρό μου είναι να εργαστώ ως Νηπιαγωγός σε ένα σχολείο. Δεν είχα ακόμη τη δυνατότητα αυτή μέχρι σήμερα εξ αιτίας ορισμένων προσωπικών ζητημάτων. Ελπίζω αυτό να αλλάξει σύντομα και να μου δοθεί η ευκαιρία να εξασκήσω το επάγγελμά μου».
